Γράφει ο Αστροφυσικός Διονύσης Σιμόπουλος
Σήμερα 2 λεπτά πριν από τα μεσάνυχτα στις 23:58 της 20ης Μαρτίου, ο Ήλιος φτάνει σ’ εκείνο το σημείο της τροχιάς του στην οποία τέμνεται από τον ουράνιο ισημερινό, φτάνει δηλαδή σ’ εκείνο το σημείο που ονομάζουμε Εαρινό Ισημερινό Σημείο, οπότε και από την στιγμή αυτή ξεκινάει η εποχή της Άνοιξης. Και κάτι ακόμη: παρ’ όλο που μιλάμε για την ισημερία πρέπει να ξέρετε ότι σήμερα δεν θα έχουμε ίση διάρκεια ημέρας και νύχτας. Αυτό για την Ελλάδα συνέβη ήδη πριν από μερικές ημέρες, στις 16 και 17 Μαρτίου, όταν την μία από τις ημέρες αυτές είχαμε διάρκεια ημέρας 11:59:02 (στις 16) και την επομένη διάρκεια ημέρας 12:01:30, η διάρκεια δηλαδή της ημέρας έχει αρχίσει να υπερβαίνει την διάρκεια της νύχτας από τις 17 Μαρτίου ενώ σήμερα η διάρκεια της ημέρας θα είναι 12:08:54. Κι όλα αυτά γιατί η Ελλάδα βρίσκεται μερικές δεκάδες μοίρες βόρεια του ισημερινού (από 35-42 περίπου μοίρες). Μερικές ώρες αργότερα, στις 3:42 ώρα Ελλάδος θα έχουμε Πανσέληνο, αλλά και λίγο νωρίτερα στις 21:48, όταν η απόσταση Γης-Σελήνης θα είναι 359.380 χλμ., θα έχουμε και το περίγειο της Σελήνης και ως εκ τούτου θα φαίνεται λίγο πιο λαμπερή και λίγο πιο μεγάλη.
Είτε έτσι, όμως, είτε αλλιώς από τη στιγμή της Εαρινής Ισημερίας αρχίζει επίσημα και η Άνοιξη. Από τους πανάρχαιους προγόνους μας, φυσικά, η άφιξη της Άνοιξης καλωσορίζονταν πάντα με μεγάλη χαρά και αγαλλίαση διότι σήμαινε το τέλος του “καιρού του θανάτου” όπως αποκαλούσαν το χειμώνα στα παλιά τα χρόνια. Στον ερχομό της Άνοιξης έβλεπαν το τέλος των στερήσεών τους, του κρύου και του θανάτου. Γιατί την άνοιξη τα χιόνια έλιωναν και χάνονταν, τα χόρτα και τα αγριολούλουδα των λιβαδιών φούντωναν και πάλι, ο καιρός ημέρευε και γινόταν θερμότερος, και τα μπουμπούκια παρουσιάζονταν και πάλι στα δέντρα. Έβλεπαν τη ζωή να ξαναγυρίζει στη Γη. Χαιρόντουσαν χαρά μεγάλη, και πρόσφεραν τις ευχαριστίες τους στους ειδωλολατρικούς τους θεούς, γιατί ξαναγύριζε η Άνοιξη που με την άφιξή της οι μέρες θα μεγάλωναν, ο καιρός θα γλύκαινε και καλύτερες μέρες θα έρχονταν και πάλι. Πως λοιπόν να παραξενευτεί κανείς που στα παλιά τα χρόνια γιόρταζαν την πρώτη ημέρα της άνοιξης, την εαρινή ισημερία, σαν πρωτοχρονιά, σαν αρχή ενός καινούργιου χρόνου, σαν εποχή της αναγέννησης της φύσης; Ήταν πραγματικά ο θάνατος του σκότους και η γέννηση του φωτός.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράξενο που η ανάσταση του Χριστού συνέπεσε με την αναζωογόνηση της νέας ζωής που αντικατοπτρίζεται στην εποχή της Άνοιξης. Είναι εύκολο λοιπόν να αντιληφθούμε γιατί τα σύμβολα της Άνοιξης, όπως η ανατολή του Ήλιου, τα λουλούδια, τα νεογέννητα αρνάκια και τα κόκκινα αυγά είναι τόσο χαρακτηριστικά στην πασχαλιάτικη περίοδο. Γι’ αυτό άλλωστε και το Πάσχα ήταν ανέκαθεν μια προσφιλής περίοδος για βαπτίσεις, αφού η βάπτιση αντιπροσωπεύει μια νέα πνευματική ζωή. Όσοι βαπτίζονταν φορούσαν πάντοτε λευκές ενδυμασίες για το μυστήριο κι έτσι το λευκό χρώμα συνδέθηκε πολύ στενά με το Πάσχα.
