Από το απόγευμα φυσούσε ένας δυνατός νοτιοδυτικός άνεμος. Όλη νύχτα έβρεχε καρεκλοπόδαρα. Ανακάθισε  στο κρεβάτι , θραύσματα ονείρων κλωθογύριζαν ακόμη μέσα στο μυαλό του σαν ένα επίμονο σμήνος από μέλισσες, πριν οι έγνοιες της ημέρας τον προσγειώσουν ξανά στη γκρίζα καθημερινότητα.. Έσπρωξε τα στρωσίδια, άναψε το γκαζάκι για να ψήσει τον πρωινό καφέ κι άνοιξε το ραδιόφωνο. Η ραδιοφωνική παραγωγός έλεγε πως «σήμερα είναι η Παγκόσμια Μέρα Αγκαλιάς». Κι εκείνος που αντιπαθούσε  όλες αυτές τις «παγκόσμιες μέρες του… οτιδήποτε» άρχισε να μουρμουράει: Βρε δεν μας παρατάτε πρωινιάτικα!.

Αργότερα όμως, καθώς έπινε το δεύτερο φλιτζάνι καφέ, στο γραφείο του πια, σκεφτόταν αυτό το «Παγκόσμια Μέρα Αγκαλιάς». Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει χειρότερο από το να κοιμάσαι μόνος τα βράδια μονολόγησε…Κι έτσι ασυνείδητα άρχισε να σιγομουρμουρίζει το τραγούδι του Σαββόπουλου: «Χέρια μου αδειανά, Χριστέ! Άδεια μου αγκαλιά, Χριστέ μου!». Σκέφτηκε πόσο καιρό είχε να νιώσει τη ζεστή αγκαλιά ενός άλλου σώματος… Τόσο πολύ λοιπόν τον είχε απορροφήσει η καθημερινότητά του; Η δουλειά του, βλέπετε, δεν επέτρεπε αγκαλιές. Θυμήθηκε και κείνη την κακία συναδέλφου  κάτι κάνατε λάθος στη ζωή σας…Τον είχε σφάξει με το μπαμπάκι.

Τυλίγει τα χέρια του γύρω από την κούπα του καφέ. Χλιαρός. Τα άψυχα χάνουν τη θερμοκρασία τους. Καμία σχέση με τη θερμοκρασία των ανθρώπων που αγγίζεις. Κοιτάζει έξω από την τζαμαρία την πόλη. Η βροχή τής δίνει μια άλλη διάσταση. Οι άνθρωποι μοιάζουν λίγο πιο ευαίσθητοι, πιο τρωτοί, μέσα στα αδιάβροχα πανωφόρια τους.

Τηλεφωνεί στους φίλους του. «Να βρεθούμε», τους λέει. « Μα είσαι καλά; Καθημερινή; Τι τρέχει; Τι έπαθες;». «Γιορτάζω», λέει. «Τι γιορτάζεις, βρε παιδί μου, ούτε γενέθλια ούτε γιορτή έχεις!». Το σκέφτεται για λίγο. Τι να πει κοτζάμ άντρας… ηντα χρονών! Κι όμως το τολμά: «Την Παγκόσμια Μέρα Αγκαλιάς», λέει και το κλείνει χαμογελώντας…