Με τι καρδιά, με τι πνοή,
τι πόθους και τι πάθος,
πήραμε τη ζωή μας· λάθος!
Κι αλλάξαμε ζωή.
Γιώργος Σεφέρης
Δεν έχω πια λόγια για να πω. Δεν έχω λέξεις για να περιγράψω. Δεν βρίσκω άκρη σε αυτόν τον ωκεανό λήθης, ημιμάθειας, ψέματος και ατιμίας. Κουράστηκα να νιώθω περιπλανώμενος ναυαγός. Να πλέω για μήνες στ’ ανοιχτά, δίχως να βλέπω στεριά. Κι όταν επιτέλους τη βρίσκω, να πρέπει να φύγω ξανά γιατί το νερό είναι πάντα γλυφό. Υπάρχουν στιγμές που κοιτάζοντας πίσω, όλη η ζωή μας μοιάζει μία τεράστια άρνηση. Όχι γιατίαυτό επιλέγουμε ηθελημένα ως στάση, αλλά επειδή η στάση μας τελικά καθορίζεται από την σφοδρή εναντίωσή μας απέναντι σε όλα και σε όλους που μας κατακλύζουν και τους οποίους δεν μπορούμε παρά να αρνηθούμε.
Πέρασαν ώρες από τη στιγμή που κάθισα μπροστά στον φωτεινό πίνακα, με εκείνον τον καταραμένο κέρσορα, τον δαίμων της εμπνεύσεως, όπως τον αποκαλώ, να αναβοσβήνει επίμονα,καταγράφοντας σε κάθε «χαμένο» δευτερόλεπτο το στερεμένο μου πηγάδι. Εδώ,στο μοναχικό μου το κουτί, κλεισμένος στην ασφάλεια της απομόνωσης επί τόσους μήνες, με μόνη συντροφιά ένα ραδιοφωνάκι κι ένα ποτήρι κρασί, και ενίοτε κάποιο τηλέφωνο, να μου θυμίζει ότι στην πραγματικότητα, δεν είμαι μόνος. Καμιά φορά μάλιστα κοιτάζω ψηλά, μήπως και ανακαλύψω κρυμμένα βλέμματα να με παρακολουθούν, αλλά το μόνο που βλέπω είναι ένα ταβάνι χωρίς αστέρια, δίχως το άπειρο της ύπαρξης.
Κοιτάζω πίσω και βλέπω άρνηση. Κατά καιρούς το ίδιο μου έχουν εξομολογηθεί, σε ανύποπτο χρόνο, μιαχούφτααγαπημένοι φίλοι. Πως γίνεται; Πως γίνεται να μας κινητοποιούσε πάντα μέσα μας, σχεδόν από την ώρα που γεννιόμασταν μία τεράστια κατάφαση, κι ωστόσο, να περάσαμε μία ζωή βυθισμένοι στην άρνηση; Και μάλιστα, να αρνούμαστε ακόμη και τώρα, σταθερά και επιτακτικά, τις ίδιες αηδίες, τους ίδιους τενεκέδες, τα ίδια καμώματα, ξανά και ξανά, σε έναν αέναο κύκλο φαυλότητας και ματαιότητας. Ίσως αυτό τελικά να εννοούσε ο Χατζιδάκις με τον Κεμάλ. Τούτος ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ, αν και πότε πότε στην ιστορία, σπάνια δηλαδή, ανάβει καμιά φωτιά, και πέφτει κανένα τσεκούρι. Αλίμονο όμως και δεν είναι αρκετό.
Τους σιχάθηκα όλους. Τους βολεμένους, Τους λαδωμένους. Τους χορτασμένους. Τους εξασφαλισμένους. Τους διεφθαρμένους. Τους καλομαθημένους. Τους συγκαλυμμένους. Τους λοβοτομημένους. Τους χαμένους και για να μην μακρηγορώ, όλους τους σε εις -μένους-. Δεν τους αντέχω πια, γιατί τυγχάνω από εκείνους οι οποίοι γνωρίζουν καλά την βαθιά αναξιοπρέπειά τους. Γιατί τελικά, αυτό είναι που σε κρίνει, αξιότιμε κύριε και αξιότιμη κυρία, στη ζωή: Η αξιοπρέπεια. Ουδείς αναμάρτητος! Όλοι κάνουμε συμβιβασμούς και όλοι κάποια στιγμή ή και κάποιες στιγμές, ρίχνουμε νερό στο κρασί μας. Άλλο αυτό, κι άλλο η κοροϊδία. Υπάρχουν και όρια.
Και εντέλει, ποιους κοροϊδεύετε ρε παιδιά; Τραβάτε κοιταχτείτε στον καθρέπτη. Τουλάχιστον εδώ κάτω, στο μικρό μας χωριό, που γνωρίζουμε οι πάντες τους πάντες και είναι γνωστό τι καπνό φουμάρει ο καθένας μας και από που κρατάει η σκούφια του, μην υποτιμάτε τη νοημοσύνη μας. Και κυρίως, μην γίνεστε προκλητικοί! Μας φτάνει και μας περισσεύει η προκλητικότητα των κυβερνώντων˙ εκείνων οι οποίοι αντιλαμβάνονται την διοίκηση και πρωτίστως την απομύζηση του κράτους ως κληρονομικό τους δικαίωμα, είτε ως κεκτημένο προνόμιο.
Η αλήθεια είναι πως κουράστηκα. Κουράστηκα να αποκρούω, πότε την δυσωδία και πότε την ανοησία τους. Κουράστηκα να αρνούμαι την κάθε λέξη τους, όντας αναγκασμένος να υψώνω πρόχειρα οχυρά αλήθειας και ορθολογισμού. Κουράστηκα να καταδεικνύω την πονηριά και το ψέμα τους. Το ψέμα, που το έχουν πιστέψει τόσο πολύ μάλλον, ώστε συμπεριφέρονται δημόσια ως άγιοι κήνσορες, την ώρα που εμείς οι δύσμοιροι, φαινόμαστε άγιοι αλλά νιώθουμε βαθιά αμαρτωλοί. Κουράστηκα να τους αρνούμαι, να αρνούμαι πιο επίμονα και πιο λυσσαλέα από δαύτους, τον εννοιολογικό και ιστορικό αναθεωρητισμό τους. Κουράστηκα, αλλά θα παραμείνω σκληρός, αδυσώπητος αρνητής της συνθηκολόγησής τους. Ας κάνουν ό,τι θέλουν με τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Εμένα πάντως δεν θα με λυγίσουν. Κι ας διψώ για γλυκό νερό. Κι ας μην υπάρξει ποτέ νησί να με φιλοξενήσει. Κι ας μην υπάρξει περιγιάλι κρυφό να με ξεδιψάσει.
