10 σεντς ευρώ, ούτε δράμι φιλότιμου
Η τιμή, τιμή δεν έχει, λέει ένα παλιό ευφυολόγημα. Κανονικά θα έπρεπε να το διδάσκουν στα σχολεία, αλλά ποιο εκπαιδευτικό σύστημα μπορείνα διδάξει έννοιες όπως η αξιοπρέπεια ή το περιλάλητο για το ελληνικό στοιχείο φιλότιμο; Ακόμη κι αν υπήρχε μάθημα, ποιος θα κατόρθωνε να εξασφαλίσει θεσμικά, την εμπέδωση αξιών σαν κι αυτές σε μικρά παιδιά, με στόχο να τους καταστήσει αύριο «καλούς» πολίτες;
Κάποιοι δάσκαλοι βέβαια θα το κάνουν από μόνοι τους. Το ίδιο και κάποιοι γονείς. Το ίδιο και κάποιοι συμπολίτες μας. Αλλά, σε κάθε περίπτωση όχι όλοι, και αυτό είναι που διαφοροποιεί τελικά τις διάφορες ποιότητες των ανθρώπων. Και μάθημα να γινόταν το φιλότιμο, πάλι αυτό δεν θα ήταν αρκετό «για όλους» ή έστω για τους περισσότερους, γιατί μόνο μία βαθιά πολιτισμένη κοινωνία πληροί καταρχήν τις προϋποθέσεις προκειμένου να αναλάβει ένα τόσο απαιτητικό εγχείρημα.
Το έχω επαναλάβει πολλές φορές και δεν θα κουραστώ να το επισημαίνω, ότι ακόμα και τείχη της πόλης διαπαιδαγωγούν. Και η πόλη είναι ένας οργανισμός τόσο ζωντανός, που το συλλογικό διακύβευμα εκτείνεται εις το διηνεκές. Όλα μπορούν να χαθούν αλλά και να ξανακερδηθούν σε μία μονάχα στιγμή. Καθημερινά λοιπόν σημειώνονται αναρίθμητες μικρές και μεγάλες νίκες και ήττες εντός της κάθε κοινότητας. Στο τελικό σκορ κάθε ημέρας αντανακλάται η επίδοσή μας ως κοινωνίας, γιατί τα ατομικά καθορίζουν αναμφίβολα το συλλογικό.
Η εισπράκτορας στην Κρήτη που αποβίβασε ένα 15χρονο παιδί επειδή κατέβαλε 2 ευρώ αντί για 2.10, αναγκάζοντάς το να περπατήσει ενάμιση χιλιόμετρο μέσα στη ζέστη, συμβάλλει καθοριστικά στον πολιτισμικό μέσο όρο ολόκληρης της χώρας.
Ακόμη χειρότερα συμβάλλουν όλοι αυτοί μέσα στο λεωφορείο οι οποίοι δεν είπαν μια κουβέντα και δεν έβαλαν το χέρι στην τσέπη να βγάλουν 10 λεπτά του ευρώ. Ενδεχομένως να πρόκειται για το ακριβές αντίτιμο του ξεπεσμού μας. Τόσος φτηνός μοιάζει.
