Στην Ελλάδα παρατηρείται συχνά το φαινόμενο. Πάμε να κάνουμε κάτι, όχι μόνο χωρίς να είμαστε τεχνικά έτοιμοι αλλά και δίχως την παραμικρή επίγνωση ότι τα πολλά μικρά και σταδιακά βήματα δεν γίνεται να καλυφθούν με μιας, με ένα άτσαλο άλμα εις μήκος. Οι λόγοι είναι πολλοί και γνωστοί.
Δυστυχώς, σε περιόδους που άλλες ευρωπαϊκές χώρες βίωναν πρωτόγνωρες αλλαγές και προχωρούσαν μπροστά, η δική μας έμενε πίσω.Καλώς ή κακώς, από τότε που έγινε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και κατόπιν της Ευρωζώνης, η Ελλάδα είναι καταδικασμένη να ακολουθεί κατά πόδας τα υπόλοιπα ανεπτυγμένα κράτη σε υποδομές, σε καινοτομία, ακόμη και σε κουλτούρα διοικητική.
Γενικά μιλώντας, οι Έλληνες και ιδιαίτερα η νέα γενιά είναι ευφυής, γλωσσομαθής, και εξοικειωμένη με τις νέες τεχνολογίες. Το ζήτημα είναι ότι η κουλτούρα και ειδικά η διοικητική, ξεκινά από το κράτος, που ποτέ δεν κατάλαβε -δηλαδή δεν κατάλαβαν οι κυβερνώντες οι οποίοι το διοικούν- ότι υπάρχουν πράγματα που γίνονται και πράγματα που δεν γίνονται, εκτός αν σκοπός δεν είναι να λύσεις το πρόβλημα αλλά να δείξει η ΕΡΤ και τα κανάλια ότι χάρη στην κυβέρνηση ξαφνικά γίναμε Σουηδία.
Ε λοιπόν δεν γίναμε Σουηδία! Γονιός (απελπισμένος), του οποίου ο γιος πάει στην τρίτη δημοτικού, μου εξέφρασε την αγανάκτησή του του με την πλατφόρμα myschool, καθώς κάθε φορά που το παιδί του επιχειρούσε να περάσει τις απαντήσεις στις ασκήσεις, αυτές σβήνονταν. Επίσης το ίδιο άτομο με διαβεβαίωσε πως κάθε μέρα κάποια παιδάκια κλαίνε, γιατί η επικοινωνία είναι πολύ κακή και η δασκάλα τους ζητά διαρκώς να επαναλάβουν για να τα ακούσει και εκείνα αισθάνονται άσχημα. Χώρια που, αν ένα έστω και ένα παιδί δεν έχει υπολογιστή ή πρόσβαση στο διαδίκτυο, η ύλη δεν μπορεί να προχωρήσει για τον απλούστατο λόγο ότι δεν νοείται κάποιοι μαθητές να έχουν μείνει πίσω.
Ειδικά στις μικρές τάξεις του Δημοτικού, η εμπλοκή των γονέων είναι εκ των πραγμάτων απαραίτητη, την ώρα που πολλοί εξ αυτών πρέπει και οι ίδιοι να εργάζονται, έστω και από απόσταση. Από την άλλη η οικογένεια καλείται να διαθέτει υπολογιστές, κινητά, γρήγορο διαδίκτυο, εκτυπωτή, μελάνια, χαρτί και με τα βιβλιοπωλεία κλειστά
Πανηγυρίζει η υπουργός Παιδείας για το πόσο καλά λειτουργεί η εξ αποστάσεως εκπαίδευση. Να οι ανακοινώσεις για την «ευρύτατη συμμετοχή», να οι μεγαλοστομίες σε κανάλια και ραδιοφωνικούς σταθμούς περί «συνέχισης της εκπαιδευτικής διαδικασίας» και «διατήρησης της στενής επαφής της εκπαιδευτικής κοινότητας με την εκπαιδευτική διαδικασία». Όμως, το αφήγημα της επιτυχούς διαχείρισης της κρίσης του κορονοϊού, που με τόση σπουδή χτίζει η πολιτική ηγεσία σε αγαστή συνεργασία με ΜΜΕ, αποδομείται από τους πλέον αρμόδιους, τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές και τους γονείς των μαθητών.
Το εγχείρημα της τηλε-εκπαίδευσης είναι αναμφισβήτητα κάτι πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα, είναι όμως ένα εγχείρημα που εφαρμόστηκε με καθυστέρηση, με ανεπαρκείς τεχνικές υποδομές και χωρίς να συνοδεύεται από σαφή μεθοδολογία και στόχους. Ενα εγχείρημα με φοβερές αδυναμίες τόσο στην ασύγχρονη όσο και στη σύγχρονη εκπαίδευση. Μαθητές και γονείς κλήθηκαν μέσα σε ένα βράδυ να εγγραφούν στο σχολικό δίκτυο, να δηλώσουν μαθήματα, να διαχειριστούν άγνωστες ηλεκτρονικές πλατφόρμες, να υποβάλουν εργασίες και να παρακολουθήσουν μαθήματα μέσα από οθόνες.
Θα ήταν λοιπόν πολύ προτιμότερο η δουλειά να γίνει με τον παραδοσιακό τρόπο, με εκτυπωμένες δηλαδή ενότητες μάθησης, προετοιμασμένες από τους εκπαιδευτικούς, οι οποίες είτε θα αποστέλλονταν στις οικίες των μαθητών, είτε θα μπορούσαν οι γονείς να περάσουν και να τις παραλάβουν από το ίδιο το σχολείο.
Αυτό μας μάρανε τώρα; Η online πλατφόρμα; Αν ήταν να δημιουργηθεί τέτοιο μπάχαλο, με μεσοβέζικες λύσεις, ας μην την έκαναν καθόλου, και ας επικέντρωναν όλη την προσοχή και τον σχεδιασμό τους στους μαθητές της Γ’ Λυκείου, για τους οποίους ούτως ή άλλως οφείλουν να μεριμνήσουν ιδιαίτερα. Η εκπαίδευση κυρίες και κύριοι του υπουργείου είναι σοβαρή και δύσκολη υπόθεση. Δεν είναι επικοινωνιακό τρικ, ούτε ντομάτα να την πουλήσετε στο καφάσι. Άλλο “myschool” και άλλο “myfresco!”.
