Την είδα φευγαλέα πριν από λίγες μέρες, καθώς αναψηλαφούσα το τοπικό ρεπορτάζ, αλλά μάλλον θα κάνω καιρό να την ξεχάσω. Η είδηση δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο. Πρόσφυγες στο λιμάνι του Κατακόλου έχουμε ξαναδεί και δυστυχώς θα ξαναδούμε, με την έννοια ότι θα εξακολουθεί το αιματοκύλισμα και τα τραγικά αδιέξοδα που δημιουργεί ο πόλεμος στους ανθρώπους. Έτσι βρέθηκαν αυτές οι ψυχές στο λιμάνι, χωρίς να ξέρουν τί θ’ απογίνουν ή πού θα βγάλουν το βράδυ ή πού θα βρίσκονται αύριο, όπως άλλωστε όλοι οι κυνηγημένοι.
Εκείνη όμως, παρά το νεαρό της ηλικίας της, έστεκε αγέρωχη, ακλόνητη από τις κακουχίες και τον φόβο για το άγνωστο. Και όχι μόνο αυτό, αλλά μόλις ο φακός βρέθηκε μπροστά της, σχημάτισε με τα παιδικά της δάχτυλα το σήμα της νίκης, χαρίζοντας ταυτόχρονα ένα πλατύ χαμόγελο στον φωτορεπόρτερ. Ήταν πραγματικά μία μεγάλη στιγμή, η οποία φανέρωσε για μία ακόμη φορά το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής. Δυστυχώς ο θαυμασμός μου δεν την βοηθάει διόλου στον σκοπό της και στην αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής.
Παρά ταύτα εύχομαι με όλη μου την καρδιά να την βρει, καί αυτή, και όλοι όσοι εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το σπίτι τους και ρίσκαραν τη ζωή τους προκειμένου να δραπετεύσουν από την καταστροφή και τον σπαραγμό. Εύχομαι να μην χάσουν ποτέ το κουράγιο τους και αυτήν την αστείρευτη δύναμη για ζωή που τους κρατάει ζωντανούς, ηθικά και σωματικά.
Πώς αλλιώς άλλωστε να εξηγηθεί το γεγονός ότι ορισμένοι τουλάχιστον απ’ αυτούς μοιάζουν με νικητές, ενώ έχουν χάσει τα πάντα; Οι Έλληνες (αν και όχι οι νεοέλληνες) γνωρίζουν καλά τί σημαίνει ξενιτιά. Τούτο το κορίτσι όμως έκανε το σήμα της νίκης, πανηγυρίζοντας γιατί ένιωθε πράγματι νικήτρια. Γιατί παρά τα όσα πέρασε, ήταν ακόμη ζωντανή.
