Καταρχήν μου αρέσει πάρα πολύ η αφίσα. Όπως μου άρεσε και η προηγούμενη, όπως μου άρεσε και η αφίσα πριν από αυτήν. Μάλιστα, στην είσοδο του Nostro café που επισκέπτομαι κάθε πρωί, έχουν ακριβώς αυτήν την κόκκινη πεταλούδα, η οποία δείχνει να πετά ακλόνητη κι όχι ανέμελη στο γκρίζο φόντο. Κάθε φορά που το βλέμμα μου πέφτει απάνω της, με κάνει να νιώθω καλύτερα, γιατί μου θυμίζει ότι η καταχνιά και η μιζέρια δεν μπορούν ποτέ να επικρατήσουν όσο υπάρχουν χρώματα, φωνές, κίνηση, χαρά, ζωντάνια, δημιουργία. Στην αφίσα του 24ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους και της 23ης Camera Zizanio, η πεταλούδα επιστρέφει και κάθεται στη μύτη ενός παιδιού, το οποίο την κοιτάζει μάλλον πονηρά.
Το αγαπημένο μας φεστιβάλ λοιπόν επιστρέφει. Και πως επιστρέφει; Μετά βαΐων και κλάδων, εφόσον θα διεξαχθεί στον φυσικό του χώρο, στις αίθουσες του Πύργου και της Αμαλιάδας, αλλά και με παράλληλες προβολές οι οποίες θα πραγματοποιηθούν στην Πάτρα, το Αγρίνιο, τη Ζάκυνθο, την Καλαμάτα, τα Λεχαινά, τη Γαστούνη και τη Ζαχάρω. Αυτονόητα θα τηρηθεί το υγειονομικό πρωτόκολλο όπως και η ιδιαίτερη έμφαση στην ασφάλεια των συμμετεχόντων. Αμέσως μετά την λήξη, παιδιά και νέοι από όλη τη χώρα, θα έχουν την δυνατότητα να λάβουν μέρος σε online κινηματογραφικά εργαστήρια, κάτι το οποίο έγινε και πέρυσι μέσω της ψηφιακής πλατφόρμας online.olympiafestival.gr, με τη συμμετοχή 70.000 θεατών παρακαλώ.
Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως φέτος το φεστιβάλ σημειώνει ένα ιστορικό ρεκόρ για τον θεσμό αφού στα διαγωνιστικά προγράμματά του εκπροσωπούνται συνολικά 70 χώρες, 35 από την Ευρώπη και άλλες 35 από τον υπόλοιπο κόσμο. Και γι’ αυτό οφείλουμε και από ετούτο το βήμα να κάνουμε ειδική μνεία για τον μεγάλο αρχιτέκτονα του φεστιβάλ, τον Δημήτρη Σπύρου. Δεν έχει περάσει άλλωστε και πολύς καιρός από τότε που η Διεθνής Ένωση του Κινηματογράφου για Παιδιά και Νέους (CIFEJ), τον τίμησε με το βραβείο συνολικής προσφοράς για το έτος 2021,χαρακτηρίζοντάς τον ως «το σημαντικότερο πρόσωπο στην ιστορία του παιδικού κινηματογράφου στην Ελλάδα». Η διάκριση αυτή, όπως και η σταθερά εντεινόμενη δυναμική του θεσμού στο πέρασμα του χρόνου, συνιστούν απτές αποδείξεις του κύρους το οποίο περιβάλλει πια το φεστιβάλ, όσο και τον ίδιο τον καλλιτεχνικό διευθυντή του.
Και όχι άδικα, διότι πέρα από το κομμάτι της επιλογής των ταινιών οι οποίες διαγωνίζονται κάθε χρόνο, είναι πασιφανές πλέον ότι πρόκειται για έναν κυριολεκτικά δυναμικό θεσμό. Ίσως αυτό να σχετίζεται με την ενεργητική στάση των παιδιών και των νέων, ίσως με τους ανθρώπους οι οποίοι εργάζονται στο οργανωτικό κομμάτι, ίσως και τα δύο. Γεγονός παραμένει πως το φεστιβάλ της Ολυμπίας έχει ριζώσει για τα καλά στη συλλογική συνείδηση κινηματογραφιστών και κινηματογραφόφιλων, και μάλιστα απλώνει κάθε χρονιά νέα κλαδιά. Κλαδιά επικοινωνίας, κλαδιά διάδρασης και πολιτισμού.
Ο πολιτισμός στην Ηλεία όπως και σε ολόκληρη την Ελλάδα, είναι μία βαθιά και συστηματικά παρεξηγημένη λέξη. Από συνήθεια και δίχως να το πολυκαταλαβαίνουμε, βλέπουμε τους εαυτούς ως περήφανους ξεναγούς ερειπίων οι οποίοι καμαρώνουν μειδιώντας ναρκισσιστικά μπρος στο ένδοξο παρελθόν. Με γεια μας, με χαρά μας, αλλά θα μου επιτρέψετε να θεωρώ ότι επιβάλλεται να αισθανόμαστε εξίσου περήφανοι για τον «ζωντανό» πολιτισμό, και ιδιαίτερα αυτόν ο οποίος παράγεται από νέους και μικρά παιδιά, και έχουμε την πολυτέλεια να τον γνωρίσουμε και να τον χαρούμε στον τόπο μας. Εν μέσω αυτής της απελπιστικής κατάστασης την οποία έχει γεννήσει η πανδημία και τις ποικίλες, δραματικές συνέπειές της για την κοινωνία, το φεστιβάλ Ολυμπίας συνιστά μία μεγάλη, πραγματικά μεγάλη γιορτή πολιτισμού για μικρούς και μεγάλους.
Ο εκδότης
