Τι είναι αυτό που μας ενώνει; Πόσο απλή φαίνεται η ερώτηση και ταυτόχρονα πόσο δύσκολο είναι ν’ απαντηθεί… Η γλώσσα θα πουν κάποιοι, και θα έχουν δίκιο. Η θρησκεία θα πουν κάποιοι άλλοι και θα πέσουν μέσα λίγο λιγότερο. Ο τόπος, η ιστορία, το έθνος. Μεγάλες λέξεις. Μεγάλες έννοιες παχιές και σπουδαίες, κι όμως, αν υπάρχει κάτι που μας ενώνει, κάτι που να συγκεράζει όλα αυτά και να λειτουργεί σαν σημείο αναφοράς γι’ αυτό το πολυσύνθετο όλον, θα μπορούσε να είναι η παράδοση.
Η παράδοση εμπερικλείει όλο το φάσμα, όλες τις συνήθειες αλλά κυρίως όλη τη ζώσα πρακτική του λαού. Κατά συνέπεια, η παράδοση δεν είναι μόνο το παρελθόν, το έθιμο που μας κληροδοτήθηκε από τις προηγούμενες γενιές, αυτό που μας έμαθαν καθώς μεγαλώναμε, αλλά επίσης, το παρόν και το μέλλον, γιατί συνεχίζουμε να διατηρούμε, ασυνείδητα σχεδόν, και να περνάμε στις επόμενες γενιές τους ίδιους τρόπους. Έτσι και τα Χριστούγεννα, το απανταχού ελληνικό στοιχείο κρατάει την σειρά έτσι όπως την έμαθε. Και κάθε χρόνο τέτοια εποχή συντονίζεται και μεταναστεύει μαζικά όπως τα χέλια που ταξιδεύουν στην θάλασσα των Σαργασσών.
Χιλιάδες Έλληνες από κάθε γωνιά της Ελλάδας, από κάθε γωνιά του κόσμου, συρρέουν στις οικογενειακές εστίες για να γιορτάσουν όλοι μαζί τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά. Ακούγεται συντηρητικό αλλά δεν είναι απαραίτητα. Είναι η δυναμική της αγάπης έτσι όπως διαγράφεται στην καρδιά εκείνου που ταξιδεύει για να ανταμώσει επιτέλους τους δικούς του. Αυτό χαρακτηρίζει βαθιά τους Έλληνες και ταυτόχρονα εξηγεί με έναν τρόπο γιατί το μυαλό τούτες τις άγιες μέρες πηγαίνει σε όλους εκείνους που έχουν ανάγκη, που είναι μονάχοι, που αντιμετωπίζουν δύσκολες καταστάσεις.
Χριστούγεννα σημαίνει επανένωση με την οικογένεια και με φίλους από τα παλιά. Χριστούγεννα σημαίνει στιγμές πολύτιμες που σπάνε το συνεχές της καθημερινότητας και μας επιτρέπουν να ξεφύγουμε για λίγο από την ρουτίνα και να στοχαστούμε πάνω σε αυτά που αξίζουν πραγματικά στη ζωή. Χριστούγεννα όμως σημαίνει και αλληλεγγύη σε όλες εκείνες και εκείνους που δεν περιμένουν κανέναν φέτος να περάσει το κατώφλι τους ή που απλώς πασχίζουν να περάσουν σαν άνθρωποι, όπως όλος ο υπόλοιπος κόσμος. Σε αυτούς η γέννηση του Χριστού δίνει μεγαλύτερη δύναμη, γιατί μαζί του ξαναγεννιέται και η ελπίδα μέσα τους για κάτι καλύτερο.
