Σύμφωνα με μία εξαιρετικά πρόχειρη μετάφραση,μία παλιά βρετανική παροιμία λέει πως «ποτέ δεν υπάρχει πραγματική ελπίδα. Κάθε φορά υπάρχει μόνο η ελπίδα ενός τρελού». Το νόημα είναι ότι ακόμη και τα πιο τρελά όνειρα, οι πιο εξωπραγματικές φαντασιώσεις, δρομολογούνται και ενίοτε πραγματοποιούνται επειδή κάποιος ή κάποιοι τα τόλμησαν. Το ίδιο μπορεί να ισχυριστεί κανείς και για την Ελληνική Επανάσταση και τους πρωταγωνιστές της. Πλέον έχουμε την πολυτέλεια να κοιτάζουμε πίσω σε εκείνη την εποχή και με την πολύτιμη συνδρομή των ιστορικών και των λοιπών ειδημόνων, να τοποθετούμε τα πράγματα σε μία τάξη.
Θα πρέπει ωστόσο να σημειώσουμεότι το εκάστοτε ιστορικό υποκείμενο δεν έχει πάντοτε πλήρη συνείδηση, ούτε της δύναμής του, ούτε των πιθανοτήτων να πραγματοποιηθεί το εγχείρημά του. Μάλλον το αντίθετο έχει διαπιστωθεί. Αρκεί να εκτιμήσει κανείς πόσες φορές η Ελληνική Επανάσταση κρεμόταν κυριολεκτικά από μία κλωστή και πόσο σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε η αγνή ελπίδα για το ακατόρθωτο. Κοντολογίς, δεν ήταν όλα προϊόντα ενός σκληρού λογισμού και πως θα μπορούσαν είναι…
Κάπως έτσι, σε μιαν άλλη Ελλάδα, σε έναν άλλοχωροχρόνο, με διαφορετικούς ανθρώπους και διαφορετικά διακυβεύματα, βιώσαμε και εμείς την μικρή μας επανάσταση, η οποία ξεκίνησε με μία ιδέα, που στην αρχή φαινόταν λίγο τραβηγμένη. Κι αυτό διότι όταν στις αρχές της χρονιάς, οι άνθρωποι της Πρωινής οραματίστηκαν την διοργάνωση μιας ηλεκτρονικής διημερίδας με αφορμή την ιστορική επέτειο της συμπλήρωσης των διακοσίων χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση, ούτε οι ίδιοι μπορούσαν να φανταστούν το μέγεθος της επιτυχίας, με την οποία θα στεφόταν.
Το μικρό καλάθι το κρατούσαμε και το κρατάμε πάντα όχι από ηττοπάθεια αλλά από σοβαρότητα, καθώς έχουμε μεγάλη εμπειρία στα μεγάλα λόγια. Δεν λησμονούμε ποτέ ούτε το μικρό μας μέγεθος, ούτε τις μύριες δυσκολίες, που δυσχεραίνουν το έργο μας και οι οποίες είναι αποτέλεσμα της καταστατικής επιλογής μας, ήτοι της μη συνθηκολόγησης μας με τις πάσης φύσεως «εξουσίες». Πιστέψαμε όμως ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε και σε αυτό συνετέλεσαν τα μέγιστα οι αξιότιμες και αξιότιμοι, κυρίες και κύριοι ομιλητές, που μας τίμησαν με την συμμετοχή τους. Τους οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Οφείλουμε όμως ένα ακόμη μεγαλύτερο ευχαριστώ στο διαδικτυακό κοινό, το οποίο ανταποκρίθηκε στο ραντεβού της Πρωινής. 16.000 χρήστες και πληθώρα επαινετικών σχολίων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους και είναι βέβαιο ότι θα έκαναν ειδησεογραφικές σελίδες μεγάλου διαμετρήματος να κοκκινίζουν από ντροπή. Ευτυχώς τα δικά μας μυαλά δεν παίρνουν εύκολα αέρα. Γνωρίζουμε ότι το διαδίκτυο είναι ένα άλλο πεδίο, με τεχνικές ιδιαιτερότητες αλλά και με απεριόριστες δυνατότητες. Αν αξιοποιηθεί σωστά, μπορεί να επιτελέσει με τον βέλτιστο τρόπο το μοναδικό δόγμα της αληθινής δημοσιογραφίας, η οποία μπορεί και οφείλει να είναι η ψυχή της δικαιοσύνης.
Χαιρόμαστε ειλικρινά γιατί σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς για όλους μας, πετύχαμε κάτι σημαντικό. Η Πρωινή δεν ήταν πρωτάρα στο διαδίκτυο και τις ποικίλες εφαρμογές του, αλλά αυτό ήταν ομολογουμένως ένα μεγάλο πρώτο βήμα. Πλέον, λίγα εικοσιτετράωρα μετά, συνειδητοποιούμε και εμείς ότι η ηλεκτρονική διημερίδα ήταν μόνο η αρχή και αποτελεί μία κρίσιμη παρακαταθήκη. Στο μέλλον, υποσχόμαστε ότι θα είμαστε ακόμη πιο τολμηροί, ακόμα πιο αφελείς, ακόμα πιο ονειροπόλοι. Για την ώρα, θα κλείσω με τα λόγια ενός αληθινά σπουδαίου συμπατριώτη μας, ο οποίος στις 30 Μαρτίου 1952 εκτελέστηκε νύχτα Κυριακής μαζί με τους συντρόφους του,αλλά όπως αποδείχθηκε δεν πέθανε ποτέ:
«Αγωνιζόμαστε για να προφτάσουμε την αυγή και το αύριο, για να δημιουργήσουμε νέους χρόνους κι εποχές, στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων». Νίκος Μπελογιάννης.
Ο εκδότης
