Φωτογραφία Xristos Koul
Όταν γύρω νυχτώνει, το κουράγιο τελειώνει,
Κι ο φόβος απλώνει παντού.
Κι όλα μοιάζουν για μένα,
Μακρινά και χαμένα…
Πάντοτε ήταν πιο δύσκολος ο χειμώνας στην επαρχία. Για να είμαστε δίκαιοι ωστόσο, οφείλουμε να επισημάνουμε πως ναι μεν ο δικός μας χειμώνας είναι πιο μακρύς από αυτόν των μεγάλων πόλεων, αλλά το ίδιο ισχύει και το καλοκαίριμας. Έτσι, μπορεί από τον Οκτώβρη μέχρι τον Μάρτη να λουφάζουμε στις εστίες μας, αλλά με τον ερχομό της Άνοιξης, αναδυόμαστε όπως η Περσεφόνη, γιορτάζοντας την ανάσταση της φύσης. Μέχρι τότε, μαθαίνει κανείς με τα χρόνια να αρκείται σε μικρές παρηγοριές, μικρές καθημερινές χαρές που προχωρούν την ζωή στις «νεκρές» ώρες της. Όταν δεν εργάζεσαι, όταν δεν φροντίζεις τα παιδιά ή τα εγγόνια σου, όταν δεν θέλεις να συγκεντρωθείς πάνω σε τίποτε συγκεκριμένο, και περιμένεις απλώς να περάσει ο χρόνος˙ να πας παρακάτω, στην επόμενη μέρα, στην επόμενη βδομάδα, στον επόμενο μήνα.
Όπως είπε χαρακτηριστικά μία παλιά αγαπημένη φίλη, που μετρά εξίσου πολλούς χειμώνες σε μία άλλη μοναχική γωνιά της ελληνικής επαρχίας, εμείς εξασκηθήκαμε σκληρά στην τέχνη της παρόδου. Αλλά αυτό δεν μας πείραζε γιατί είχαμε τις συνήθειέςμας, και βέβαια τα συνεχή σημάδια ότι εκεί έξω η ζωή συνεχίζεται. Ακόμα και τις πιο κρύες νύχτες, άκουγες μερικές φορές γέλια έξω από το παράθυρο, καθώς τα πιτσιρίκια γυρνούσαν εσπευσμένα σπίτι, παίζοντας καθυστερήσεις με την διαιτησία των γονέων. Άκουγες αυτοκίνητα να διέρχονται αργά, με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά. Άκουγες μία μακρινή μουσική ή απλώς βαβούρα, δίχως να μπορείς να προσδιορίσεις την πηγή του «θορύβου». Άκουγες… Άκουγες τον παραδόξως καθησυχαστικό, όπως αποδεικνύεται περίτρανα υπό το φως των πρόσφατων γεγονότων, ήχο της νύχτας. Απόψε όμως δεν ακούγεται τίποτα. Σα να βουβάθηκε η ζωή. Είναι ο ορισμός αυτού που λένε «νεκρική σιγή», φαινόμενο αφύσικο ως προς την φύση των σύγχρονων κοινωνιών, όσο μικρές κι αν είναι.
Και δεν πρόκειται για τις λεγόμενες μικρές ώρες αλλά για την ογδόη και την ενάτη βραδυνή. Απίστευτα πράγματα. Να βλέπεις ανθρώπους γύρω σου να τρέχουν στα σπίτια τους, λες και ήχησαν οι σειρήνες, λες και έχουμε πόλεμο. «Μα πόλεμο έχουμε!», θα αντιτείνουν εν χορώ οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ. Μα αγαπητοί, αν έχουμε πράγματι πόλεμο, μάλλον οι στρατηγοί δεν προετοίμασαντο στράτευμα καταλλήλως, και γι’ αυτό τον χάνουμε ήπιο σωστά, γι’ αυτό τον έχουμε ήδη χάσει. Το γιατί είναι μία άλλη ιστορία, που όταν έρθει η ώρα, θα το απαντήσει η ίδια η ζωή. Προς το παρόν, η ζωή τελειώνει στις εννιά. Τελειώνει την ώρα που όλοι μας, νέοι, γέροι, παιδιά, ταμπουρωνόμαστε στα σπίτια μας, ατενίζοντας με νωχελικότητα τη νύχτα να περνά με σιωπηλά βήματα, αφήνοντας πίσω της μόνο τον ήχο ενός νυχτικού που σέρνεται στο σκοτάδι.
Ποιος να το περίμενε, μετά την πρωτοφανή «επιτυχία» της πρώτης καραντίνας και τους πανηγυρικούς που εκφωνήθηκαν τους τελευταίους μήνες, ότι θα το ξαναπερνούσαμε αυτό, και μάλιστα με καθολική απαγόρευση κυκλοφορίας… Ήδη τα μεσάνυχτα, έμοιαζαν με κακή εκδοχή της Σταχτοπούτας. Ποιος να το περίμενε… Ας είναι όμως. Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει. Αργά ή γρήγορα, οι απαγορεύσεις θα αρθούν. Και τότε ίσως η ζωή επιστρέψει, σαν ορμητικό ποτάμι που σαρώνει τα πάντα στο διάβα του. Ίσως…
Ο εκδότης
