Το κοινό ενδιαφέρον ως παράμετρος αστικής ευφυίας
Δεν υπάρχει και δεν υπήρχε ίσως ποτέ αμφιβολία πως ζούμε σε μια από τις πιο αδικημένες πόλεις της χώρας. Ωστόσο αυτός ο κοινός τόπος δεν μπορεί να αποτελεί οιονεί άλλοθι για την παρελθούσα και κυρίως την τρέχουσα ευθύνη, τόσο των αιρετών όσο και των ίδιων των πολιτών της. Το ζήτημα είναι τι κάνουμε για να βελτιώσουμε την κατάστασή μας άμεσα και όχι να οικτίρουμε εις τον αιώνα τον άπαντα την μαύρη μας την μοίρα. Είναι σημαντικό να το επισημάνουμε, ειδικά στην παρούσα συγκυρία, καθώς ενόψει εκλογών θα ήταν καλό αυτή τη φορά να μην ακούσουμε εκ νέου μοιρολόγια από τα χείλη των υποψηφίων οι οποίοι και οι οποίες φιλοδοξούν να ηγηθούν των τοπικών υποθέσεων. Αλλά όπως σημείωσα ήδη, η ρίζα του κακού δεν περιορίζεται σε καμία περίπτωση αποκλειστικά στους πολιτευτές.
Και εξηγούμαι: Διαβάζοντας πριν λίγες μέρες ένα άρθρο για τον δήμο Τρικκαίων και την πόλη των Τρικάλων, δεν μπόρεσα παρά να κατακλυστώ από ήπια μελαγχολία και μίας ελαφριάς μορφής ζήλεια. Ήξερα μεν ότι πρόκειται για τον πρώτο ψηφιακό δήμο της χώρας, o οποίος ήδη από το 2004 (!) είναι ο πρώτος που επένδυσε ουσιαστικά στην τεχνολογία και την καινοτομία. Αυτό που δεν είχα συνειδητοποιήσει είναι πως όλα αυτά τα χρόνια τα Τρίκαλα συνέχιζαν να αναπτύσσονται με την ίδια φιλοσοφία και με τον ίδιο σχετικά αμείωτο ρυθμό.
Τηλεϊατρικές υπηρεσίες για τους πολίτες τρίτης ηλικίας, λεωφορεία χωρίς οδηγό, πεζόδρομοι και κυρίως ποδήλατα παντού, και το σημαντικότερο όλων η διαδικτυακή πλατφόρμα «e-Dialogos», μέσω της οποίας οι δημότες έχουν τη δυνατότητα να συμμετέχουν στη δημόσια ζωή της πόλης και την διαδικασία λήψης αποφάσεων αλλά και να ελέγχουν την πορεία των αιτημάτων τους μέσω μιας εφαρμογής που λέγεται «Mobile Check App». Αρκεί να επισκεφθεί κανείς την ιστοσελίδα e-trikala.gr, όπου θα πάρει μία γεύση και για τις επόμενες εξίσου εντυπωσιακές δράσεις, όπως είναι για παράδειγμα η έναρξη προγράμματος ελαφρών ηλεκτρικών οχημάτων, τα οποία θα προσφέρονται για κοινή χρήση στους πολίτες, τους επισκέπτες της πόλης και τους προμηθευτές ελαφρών αγαθών, (εταιρίες ταχυμεταφοράς, μεταφοράς φαγητού κ.ά.).
Με άλλα λόγια τα Τρίκαλα έχουν γίνει μία «έξυπνη» πόλη αλλά και ένα απτό, λειτουργικό υπόδειγμα (της λεγόμενης) ηλεκτρονικής διακυβέρνησης. Δυσκολεύομαι λοιπόν πάρα πολύ να πιστέψω ότι όλη αυτή η δυναμική διαρκούς προόδου και σταθερά αυξανόμενης ποιότητας ζωής πηγάζει από ένα άτομο –ταυτόχρονα δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Δημήτρης Παπαστεργίου κάνει εξαιρετική δουλειά ως δήμαρχος– ή έστω από μία κάστα «σοφών» ηγεμόνων. Αντιθέτως, είναι η αντίληψη την οποία μοιράζονται όλοι οι Τρικαλινοί, αυτή η οποία τους έχει καταστήσει διεθνές παράδειγμα προς μίμηση σε ζητήματα αστικής καινοτομίας. Κι όμως στον πυρήνα αυτής της αντίληψης δεν βρίσκεται τίποτε άλλο παρά το αγνό ενδιαφέρον των πολιτών για την πόλη τους, που είναι καθημερινό και ανεπιτήδευτο. Οι άνθρωποι ενδιαφέρονται. Μπορεί αυτό να μην τους κάνει απαραίτητα έξυπνους, κάνει όμως την πόλη τους, καί πιο έξυπνη, καί σίγουρα πιο ανθρώπινη.
Όλοι έχουμε μια χειμωνιάτικη πόλη, πραγματική ή ιδεατή, να μας φιλοξενεί τις κρύες μέρες. Στα όνειρα, που συμβαίνουν ενύπνια ή όχι, μπαινοβγαίνουμε ακατάπαυστα σε αυτές, τις ζεις από την αρχή, γνωρίζεσαι κι ως τον θάνατο συμφιλιώνεσαι μαζί τους.
Σε άλλες πάλι ζεις μόνο μια αέναη παρακμή. Μπαίνεις χειμώνα ενώ δακρύζουν τα κυκλάμινα κι αναπολείς μαζί με τις γαρδένιες χαμένα καλοκαιρινά απόβραδα. Σε αυτές, το τέλος είναι πιο οδυνηρό, σαν να ζεις μόνο ένα τέλος δίχως αρχή…
