Μετά την έξοδο από τα Μνημόνια το καλοκαίρι, και με τις ενδείξεις της οικονομικής ανάκαμψης φανερές πλέον, το ελληνικό πολιτικό σκηνικό αναδιατάσσεται ραγδαία. Σε αυτό το πλαίσιο, η Συμφωνία των Πρεσπών αποδεικνύεται καταλυτική, όχι μόνο σε σχέση με τη διεθνή αναβάθμιση της Ελλάδας, μετά τις ταπεινώσεις των χρόνων της κρίσης, αλλά και με την ανασυγκρότηση του δημοκρατικού – προοδευτικού χώρου.
Ιδιαίτερα μετά την αποχώρηση των ΑΝ.ΕΛΛ. από την κυβερνητική πλειοψηφία, και παράλληλα με την αποδιάρθρωση και ραγδαία συρρίκνωση του ΚΙΝ.ΑΛΛ. Αλλά η αναδιάταξη του εσωτερικού πολιτικού πεδίου δεν αφορά μόνο τα μικρά κόμματα. Θα επηρεάσει συνολικά τις πολιτικές δυνάμεις με τη συγκρότηση δύο πόλων. Ενός συντηρητικού, που εξελίσσεται ραγδαία σε αντιδραστικό, και ενός δημοκρατικού-προοδευτικού, που πρέπει να συγκροτηθεί πάνω στις μεγάλες ιστορικές αρχές της δημοκρατικής παράδοσης στην Ελλάδα .
Σε αυτό το πλαίσιο ο Αλέξης Τσίπρας απηύθυνε από το Μέγαρο Μουσικής ένα γενικό προσκλητήριο στις δυνάμεις του αριστερού, προοδευτικού και δημοκρατικού χώρου ώστε να ανταποκριθούν στην ιστορική τους ευθύνη και να μην αφήσουν χώρο στο νέο συντηρητισμό «μια ευρύτερη συμμαχία των προοδευτικών δυνάμεων που θα αντισταθεί στην εξάπλωση της ακροδεξιάς». Με άλλα λόγια ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κάνει πλέον αυτό που επιχείρησε πολλές φορές στο παρελθόν το ΠΑΣΟΚ, θεωρώντας ωστόσο ότι η παράταξή του είναι εκείνη η οποία μπορεί να εκπροσωπήσει αυθεντικά τον χώρο της κεντροαριστεράς, συμβάλλοντας έτσι στην συγκρότηση ενός πραγματικά πλατιού μετώπου.
Καταλύτης η Συμφωνία των Πρεσπών
Γι’ αυτό η Συμφωνία των Πρεσπών, εκτός από πράξη ειρήνης και συμφιλίωσης, σπάει στερεότυπα, εξανεμίζει φαντάσματα, έχει επομένως όχι μόνο πολιτικό, αλλά και πολιτισμικό χαρακτήρα. Γι’ αυτό είναι λυδία λίθος για το πολιτικό σύστημα. Γι’ αυτό εν τέλει η πολιτική διαμάχη για τη Συμφωνία των Πρεσπών οριοθετεί δύο κόσμους.
Η συσπείρωση υποστήριξης της συμφωνίας δεν έχει τον χαρακτήρα μιας πρόσκαιρης και προσωρινής αναδιάταξης των πολιτικών δυνάμεων, αλλά τον χαρακτήρα μιας εν δυνάμει ανασυγκρότησης ενός προοδευτικού πόλου στην ελληνική κοινωνία. Η κρίση, από το 2010 και ύστερα, λειτούργησε σαν ένας Μινώταυρος που κατασπάραξε τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας.
Από την άλλη μεριά, η Συμφωνία των Πρεσπών μάς δείχνει και την εξέλιξη του ευρύτερου δημοκρατικού χώρου. Γιατί, όπως είδαμε έμπρακτα και στη συγκέντρωση της περασμένης Κυριακής στο Μέγαρο Μουσικής, δείχνει ότι η τολμηρή πολιτική αρχών, η πολιτική εκσυγχρονισμού των διεθνών σχέσεων και των ιδεών πάνω στις οποίες εδράζονται, μπορεί να πετύχει ευρύτερες πολιτικές συσπειρώσεις και να απελευθερώσει δυνάμεις.
Πρέπει όμως να προχωρήσουμε ακόμη ένα βήμα. Γιατί το ζήτημα δεν είναι μια απλή άθροιση δυνάμεων. Το ζήτημα είναι η συγκρότηση. Και η λέξη συγκρότηση σημαίνει διαδικασία στην οποία όλοι αλλάζουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτά τα χρόνια της διακυβέρνησης άλλαξε. Αλλά και στον ευρύτερο δημοκρατικό και αριστερό κόσμο, πρόσωπα και δυνάμεις επίσης άλλαξαν.
Εκείνο που μένει να γίνει είναι η ώσμωση.: Αν δούμε τον ΣΥΡΙΖΑ ως πομπό και την Κεντροαριστερά ως δέκτη ξεχωριστά, λίγα θα αποκομίσουμε. Εκείνο που πρέπει να γίνει είναι πομπός και δέκτης να μπουν σε αμοιβαία διαδικασία. Αυτή η διαδικασία δεν θα προκαλέσει μόνο ποσοτικές μεταβολές αλλά και ποιοτικές..
Ο προοδευτικός δημοκρατικός χώρος είναι ένα πεδίο απαιτητικό, μια σημαντική ενδοχώρα υπεύθυνων, σκεπτόμενων πολιτών, που αποδυναμώθηκε, απενεργοποιήθηκε, βρέθηκε σε αμηχανία, κατακερματίστηκε, στράφηκε σε διάφορες κατευθύνσεις, αλλά δεν βρήκε τις λύσεις που ζητούσε στα χρόνια της κρίσης. Σήμερα μοιάζει να ξαναβρίσκει τα αντανακλαστικά του προκειμένου να ανασυγκροτηθεί, με πυρήνα την ανάπτυξη της χώρας, την κοινωνική δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη, τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό και, εξαιρετικά σημαντικό, απέναντι στο ακροδεξιό φάντασμα που πλανάται πάνω από την Ευρώπη.
