Καμιά φορά ζηλεύω τον αρχαίο νου, αν και αυτή τη φορά όχι για το μεγαλείο της πνευματικής του υπέρβασης σε επιστημονικό, φιλοσοφικό, ή ακόμη και σε ποιητικό επίπεδο, αλλά για το κομμάτι εκείνο το οποίο παρέμενε αδυσώπητα προσκολλημένο στον ενστικτώδη φόβο των στοιχείων της φύσης. Στην αρχαία ελληνική γραμματεία της μετά-σωκρατικής περιόδου απαντώνται μεν σαφείς καταγραφέςευθείας αμφισβήτησης των λαϊκών δοξασιών και των θρησκευτικών προλήψεων, παράλληλα όμως με την υποβολή αυτών των θέσεων σε κριτικό έλεγχο, διατηρείται ουσιαστικά αδιαμφισβήτητη η ισχύς των θεών και κατ’ επέκταση η επιρροή τους στη θεώρηση της ζωής.
Με άλλα λόγια, δεν μπορούσες να τα βάλεις με τους θεούς. Δεν αστειεύονταν αυτοί εκεί πάνω στον Όλυμπο, και καλά θα έκανες να μετράς τα λόγια σου και να μην παραλείπεις τις θυσίες και τα αναθήματα που σου αναλογούν, γιατί θα σου έσκαγε καμιά αστραπή στο κεφάλι και θα ψαχνόσουν. Αλλά μήπως και ο σύγχρονος άνθρωπος, που τα έχει απομυθοποιήσει, που τα έχει ποσοτικοποιήσει, και τα έχει εξηγήσει όλα (ή σχεδόν όλα), δε φοβάται; Μήπως δε φοβόμαστε εμείς, τα παιδιά της αυγής του 21ου αιώνα; Έρχεται το μήνυμα της πολιτικής προστασίας, και δεν ξέρεις κατά που να κάνεις για να ξεφύγεις από το κακό. Τόσοι αιώνες, τόσες χιλιετηρίδες εξέλιξης, και καταλήξαμε να προσευχόμαστε ανήμποροι κι απέλπιδες μπροστά από μία φωτεινή οθόνη.
Και το χειρότερο είναι ακριβώς ότι δεν έχουμε την παρηγοριά της θείας βούλησης, παρά οικτίρουμε για ακόμη μία φορά τους εαυτούς μας, τους αιρετούς μας, το κράτος μας, τη μαύρη μας την τύχη… Γι΄αυτό και είπαμε ότι μας έβαλε ο καιρός σημάδι. Γιατί για τρίτη συνεχόμενη εβδομάδα τα ακραία καιρικά φαινόμενα σφυροκόπησαν ανελέητα το νομό. Δεν έμεινε καλλιέργεια, δεν έμεινε δρόμος, δεν έμεινε τίποτα απ’ όπου πέρασαν τα ορμητικά νερά. Και το χειρότερο είναι πως δεν έχουμε ακόμη διαφύγει εντελώς του κινδύνου. Αν επαναληφθούν οι σφοδρές βροχοπτώσεις, οι καταστροφές θα είναι ακόμη μεγαλύτερες και ο κίνδυνος για τις παραποτάμιες περιοχές του Αλφειού εξαιρετικά μεγάλος.
Κατά τα άλλα, για ακόμη μία φορά επαναλήφθηκε το ανέξοδο κυβερνητικό «πήγαινε-έλα», αν και με μικρότερη ένταση. Τα κυβερνητικά αυτοκίνητα κατέβηκαν ξανά στον τόπο του μαρτυρίου. Οι αξιότιμοι επιβάτες τους μάς υπέβαλλαν εκ νέου τα θερμά συλλυπητήριά τους, μας διαβεβαίωσαν ξανά ότι η πολιτεία θα φροντίσει να αποζημιώσει σύντομα τους πληγέντες και αναχώρησαν ησύχως. Χάθηκαν στην ομίχλη της Πατρών – Πύργου, όπως χάθηκαν και όλες οι υποσχέσεις και τα λόγια που ακούμε μετά από κάθε καταστροφή. Πρόσφατο παράδειγμα οι αποζημιώσεις για τις φωτιές του καλοκαιριού, τις οποίες ακόμη περιμένουμε. Δεν θα πω για όλους, παρά μόνο για τους κτηνοτρόφους, οι οποίοι δεν έχουν δει ακόμη εκείνες τις ριμάδες τις ζωοτροφές.
Έτσι απομείναμε ξανά μόνοι, να μετράμε πληγές, να φροντίζουμε τραύματα, να σφίγγουμε τα δόντια μπας και αντέξουμε. Μπας και καταφέρει ο νομός να σταθεί στα πόδια του, αλλά δεν είναι εύκολο. Τα χτυπήματα είναι πολλά και είναι συνεχή. Δεν ξέρω πια τι μπορεί να γίνει, ρεαλιστικά, και αν εντέλει μπορεί να γίνει κάτι. Κάπου δηλαδή αρχίζεις να αναρωτιέσαι για τη ματαιότητα των πραγμάτων, και σε αυτό το επίπεδο. Τα χρόνια περνούν και τα προβλήματα αντί να μειώνονται, αυξάνονται δραματικά. Δεκαετίες ολόκληρες πέρασαν από μπροστά μας. Μια ζωή περιμένουμε παράθυρα ευκαιρίας, αλλά ανοίγουν μόνο παράθυρα φτώχειας. Όπως τώρα, κακή ώρα. Άνοιξαν οι ουρανοί, και μαζί τους άνοιξε ένα μόνιμο παράθυρο στη φτώχεια.
Ο εκδότης
