Το ζήτημα με την ιστορία είναι ότι διδάσκει. Το παρελθόν διδάσκει. Βλέπεις πρόσωπα, πράγματα, καταστάσεις. Τα βλέπεις εκεί μπροστά σου, να διαδραματίζονται ξανά, με την ζωντάνια που μόνο ένας σοβαρός και έγκυρος ιστορικός μπορεί να αποδώσει. Βλέπεις τους ήρωες, τις υπερβάσεις, βλέπεις όμως και τα καθάρματα, και πρέπει να τα βλέπουμε, όχι επειδή η ιστορική μνήμη συνιστά την πιο αμείλικτη δικαίωση της ζωής αλλά επειδή, όπως έχει επισημάνει και ο μέγας Βασίλης Ραφαηλίδης, την ιστορία ενός τόπου την γράφουν και τα καθάρματα.
Κατά συνέπεια όσο περισσότερο έχεις εξερευνήσει τον βυθό του νεοελληνικού μας παρελθόντος, όσο περισσότερο φως έχεις ρίξει με τον φακό της ματιάς σου στις πιο απόμερες γωνιές του, όσο περισσότερο έχεις περιπλανηθεί στα ναυάγια και τα σπήλαιά του, τόσο λιγότερο εκπλήσσεσαι με την τροπή των κατοπινών γεγονότων. Έτσι γνωρίζεις, ότι εκτός από εθνική περηφάνια, υπάρχει ή έστω θα όφειλε να υπάρχει και εθνική ντροπή.
Εθνική ντροπή είναι να μην προσκαλείται η Αϊτή πρώτη, εφόσον ήταν και η πρώτη που αναγνώρισε την ελληνική επανάσταση, και αντίστοιχα να προσκαλούνται αλλά να μην καταδέχονται να τιμήσουν τις εκδηλώσεις με την παρουσία τους οι πρόεδροι και πρωθυπουργοί των μεγάλων ξένων δυνάμεων. Εθνική ντροπή είναι τα φάλτσα της φεϊμστορίτισσας «σοπράνο διεθνούς φήμης», μα πρωτίστως ανιψιάς της κ. Αγγελοπούλου, σε μία τσιμεντωμένη αλάνα μπροστά από τον ιερό Παρθενώνα. Εθνική ντροπή είναι να ανοίγει ξανά τις πόρτες της η Εθνική Πινακοθήκη και η διευθύντριά της, η κ. Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα, να χασκογελάει, όταν ένας Μοντριάν και ένας ανεκτίμητης αξίας για τον ελληνικό λαό Πικάσο, παραμένουν άφαντοι από το 2012.
Εθνική ντροπή είναι ακόμη, να λοιδορούνται, να εκβιάζονται και να διώκονται, οι γιατροί και νοσηλευτές μας, οι σύγχρονοι ήρωες, οι ήρωες του δικού μας 21’, όπως χαρακτηρίστηκαν εκτενώς τις τελευταίες μέρες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πριν από έναν περίπου χρόνο, οι ηγέτες μας μετά των υπέρκομψων κυριών τους, μας παρότρυναν να βγούμε στο μπαλκόνι να τους χειροκροτήσουμε για τον αγώνα που έδιναν, και σήμερα τους εξευτελίζουν στα κανάλια και τους τιμωρούν με απολύσεις, εισαγγελικές διώξεις και Ε.Δ.Ε. Αυτοί οι ήρωες έδωσαντην 25η Μαρτίου, όπως δίνουν κάθε μέρα, τον υπέρτατο αγώνα: Να κρατήσουν στη ζωή ανθρώπους, είτε εντός, είτε, δυστυχώς, εκτός Μ.Ε.Θ.
Και το έκαναν λίγα μόλις μέτρα από εκεί όπου οι όχι και τόσο «εκλεκτοί» καλεσμένοι απολάμβαναν κιμά από γαρίδες και άλλα εκλεκτά εδέσματα, γιατί ήταν σίγουρα εκλεκτά όσα επιμελήθηκε ο Λευτέρης Λαζάρου. Δεν θεωρώ ωστόσο ότι ενόχλησε ο Λαζάρου, ούτε οι ευφάνταστες δημιουργίες του, παρότι το gourmet menu πάντα προκαλεί αυτόν που πεινάει. Ακόμη περισσότερο όμως, ενόχλησε σφόδρα η αχρείαστη πολυτέλεια, η επιτηδευμένη επισημότητα, και το kitsch στοιχείο ενός ολότελα κακόγουστου πανηγυριού, το οποίο διέπνεε κάθε ώρα και στιγμή των υπέρλαμπρων και ταυτόχρονα αποστειρωμένων από λαϊκή παρουσία εορτασμών.
Δεν χρειάζονταν όλα αυτά. Δεν θύμισαν σε τίποτε το μεγαλείο των ηρώων μας, οι οποίοι έδωσαν τα πάντα και δεν πήραν πίσω τίποτα. Και πόσο πολλοί ήταν στ’ αλήθεια, ειδικά σε εκείνη την συγκυρία. Όταν ήμασταν παιδιά, πιστέψαμε τόσο βαθιά στην αξιοσύνη τους και την σημασία των έργων και των ημερών, που πειστήκαμε, στ’ αλήθεια πειστήκαμε, ότι έτσι θα πορευόταν η ένδοξη Ελλάς. Δυστυχία σου Ελλάς, όπως είχε σημειώσει ο προφήτης Σουρής. Μόνη μνήμη, απόμεινε το γλυκύ έαρ των παιδικών μας χρόνων. Τότε που ακόμα ελπίζαμε πως θα ζούσαμε σε μία πατρίδα, η οποία θα δικαίωνε την μακραίωνη διαδρομή της και δεν θα σταύρωνε τους αθώους εν μέσω ληστών.
Που πήγαν άραγε εκείνες οι πασχαλιές; Ποιος άνεμος επίπλαστης ευημερίας τις πήρε και τις σήκωσε; Πόσοι εξουσιαστικοί «Πιλάτοι» νίπτουν καθημερινά τας χείρας για την κατάντια της διαβίωσης; Στη διάρκεια του εορταστικού διημέρου, γίναμε όλοι θεατές μιας παρέλασης υποκρισίας και αποπροσανατολισμού, καθώς αυτή η έρμη Ελλάδα ξεψυχά δίχως ποτέ, μήτε να πεθαίνει, μήτε όμως και να ανασταίνεται.
Ο εκδότης
