Η Γη είναι πλέον ένα μικρό χωριό… Και είναι αδύνατον μια χώρα να παραμείνει επί μακρόν αμόλυντη από έναν ιό που εξαπλώνεται με καταπληκτική ευκολία. Ήρθε λοιπόν και στην Ελλάδα ο κορονοϊός. Θα γινόταν με μαθηματική ακρίβεια. Δύο ζητήματα πρέπει να αντιμετωπίσει η χώρα μας. το πρώτο είναι της οργάνωσης, της ετοιμότητας. Ενημέρωση πριν απ’ όλα και μετά ετοιμότητα και επάρκεια όλων των δομών που θα κληθούν να παράσχουν βοήθεια, θεραπεία, ελέγχους. Λέγεται από τους υπευθύνους ότι είναι έτοιμα όλα όσα προβλέπονται να γίνονται από το πρωτόκολλο σε υψηλό επίπεδο. Τα πρώτα δείγματα γραφής όμως, κάθε άλλο παρά το επιβεβαιώνουν .

Το ζητούμενο είναι το σύστημα να «δουλέψει» και με λίγα κρούσματα, αλλά και με δεκάδες ή εκατοντάδες, χωρίς να έχουμε απώλειες. Η γρίπη που είναι εδώ, χωρίς να την πολυσυζητάμε, ήδη έχει σκοτώσει 77 ανθρώπους, από τους οποίους το 95% ανήκε στην ομάδα υψηλού κινδύνου για την οποία συνιστάται εμβολιασμός, και από αυτούς εμβολιασμένοι ήταν το 40%. Δηλαδή η απόσταση ανάμεσα στην ενημέρωση, στο «αυτονόητο», στα «μέτρα» και σε αυτό που γίνεται στην πράξη είναι μεγάλη. Και αυτό ας το έχουν οι αρμόδιοι στο κεφάλι τους, όταν δηλώνουν ότι «είμαστε θωρακισμένοι».

Ο κορονοϊός λοιπόν είναι εδώ. Από την μια στιγμή στην άλλη. Αυτό μόνο, είναι ένα τεράστιο μάθημα για την ζωή. Με την διαφορά ότι οι κοινωνίες δεν μαθαίνουν. Μόνο τα άτομα μαθαίνουν. Και τι ακριβώς διδάσκει η ζωή τις τελευταίες εβδομάδες; Ποιο είναι το μάθημα που δίνει στην σκεπτόμενη μειοψηφία; Καταρχήν, θα λέγαμε πως τελικά τίποτε δεν είναι δεδομένο και φυσικά τίποτε δεν μας εξασφαλίζει ότι ο κόσμος λειτουργεί γραμμικά ή κατ’ ανάγκην προβλέψιμα. Διότι ποιος θα μπορούσε πριν λίγο καιρό να προβλέψει ότι ξαφνικά όλα θα είχαν να κάνουν τον κορονοϊό; Κανείς δεν μπορούσε να το προβλέψει και να που τώρα είναι εδώ, μαζί μας.Εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας, κι όχι μόνο στα δελτία ειδήσεων που παρακολουθούμε (ή δεν παρακολουθούμε) αποχαυνωμένοι.

Αναπόφευκτα σε βαθιά νερά βουτά η ελληνική, ακολουθώντας την παγκόσμια οικονομία που πλήττεται από την επέλαση του ιού. Ο κορονοϊός -πέρα από τους ανθρώπους- μολύνει προβλέψεις και σχεδιασμούς καθώς επί του παρόντος κυριαρχεί η αβεβαιότητα και ουδείς μπορεί να προβλέψει πόσο μεγάλη θα αποδειχθεί η ζημιά.

Έτσι, είμαστε στα χαμένα και αυτή είναι ίσως η μοναδική βεβαιότητα. Όποιος γράψει ή πει ότι δεν είναι στα χαμένα, ή ψεύδεται, ή είναι ηλίθιος, ή και τα δύο. Από εκεί και πέρα, αν θα διακινδυνεύαμε μία δεύτερη πρόβλεψη, κι αυτή υπό την αίρεση ότι δεν θα σημειωθεί κάποια δραματική εξέλιξη το αμέσως επόμενο διάστημα, όπως ας πούμε ένα εμβόλιο, τούτη θα αφορούσε την επερχόμενη «κρίση», η οποία ήδη είναι προ των πυλών. Μία ακόμη οικονομική κρίση, ωστόσο εντελώς αναπάντεχη, αφού η αιτία της δεν έχει καμία σχέση με οικονομικούς παράγοντες.

Είναι κρίμα. Ειδικά για τους πολίτες αυτής της χώρας είναι διπλό κρίμα, γιατί έστω και αμυδρά, είχαμε μόλις αρχίσει να αφήνουμε πίσω μας μία μακρά περίοδο καταστροφικής ύφεσης. Παρά τις δυσκολίες και τα μύρια προβλήματα, η κατάσταση έδειχνε ότι στο βάθος, ίσως να υπήρχε κήπος. Δυστυχώς, αυτό το οποίο, προς το παρόν τουλάχιστον διαφαίνεται, είναι η ύφεση. Ο τουρισμός (παγκοσμίως) καταρρέει. Το εμπόριο το ίδιο. Οι πόλεις μετά την δύση του ήλιου μοιάζουν με φαντάσματα. Κανείς δεν κυκλοφορεί. Τίποτε δεν κινείται. Προχωράμε με αργά και αβέβαια βήματα στο διάδρομο του μέλλοντος, φοβούμενοι τι θα συναντήσουμε.

Ο εκδότης

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ Οι ασπιρίνες που ανακοίνωσε χθες ο υπουργός Οικονομικών κος Σταϊκούρας ως δήθεν μέτρα ενίσχυσης των περιοχών που πλήττονται από την επέλαση του κορονοϊού, όπως κατ εξοχήν πλήττεται η Ηλεία,  δυστυχώς δεν μας εξέπλησσαν. Δεν είναι η πρώτη φορά – προφανώς ούτε και η τελευταία – που η  κυβέρνηση κρατά τα ώτα της ερμητικά κλειστά στις δίκαιες εκκλήσεις της τοπικής κοινωνίας και των θεσμικών της εκπροσώπων για στοιχειώδη αρωγή. Είναι πλέον ηλίου φαεινότερον ότι τούτος ο δύσμοιρος νομός δεν έχει να περιμένει τίποτα από την σημερινή ανάλγητη και εμπαθή (;) νεόκοπη εξουσία. Τις δύσβατους ατραπούς που μας επιφυλάχθηκαν, θα πρέπει να τους διαβούμε μόνοι. Και εάν ο Θεός θέλει να επιβιώσουμε…