«Δεν έχεις τίποτα να χάσεις όταν στα έχουν πάρει όλα»
Γάλλος διαδηλωτής (Κίτρινα γιλέκα – Παρίσι, 8/12/2018)
Μιλώντας πριν από μερικές μέρες στη βιβλιοθήκη του αμερικανικού Κογκρέσου στην Ουάσινγκτον, η Γενική Διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Κριστίν Λαγκάρντ προχώρησε σε μία εκτίμηση που έκανε το αξιοσέβαστο κοινό της να αισθανθεί μάλλον περίεργα. Πράγματι δεν ακούς κάθε μέρα τον επικεφαλής ενός θεσμού, που ουσιαστικά θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι εκπροσωπεί το παγκόσμιο κεφάλαιο, να κάνει έκκληση για την ανανέωση της διεθνούς συνεργασίας, εκφράζοντας παράλληλα τον φόβο πως έρχεται μια νέα «εποχή της οργής», κατά την οποία οι ανισότητες θα ξεπερνούν εκείνες της «χρυσής εποχής» του καπιταλισμού, τον 19ο αιώνα.
Σε αυτή τη νέα «εποχή της οργής», συνέχισε, θα τίθενται αντιμέτωπα γιγαντιαία μονοπώλια της τεχνολογίας με αδύναμα κράτη και οι προνομιούχες κατηγορίες του πληθυσμού «θα μπορούν να ζουν ως τα 120» ενώ «εκατομμύρια άλλοι θα υπομένουν τη φτώχεια». Ως Γαλλίδα, με υψηλό μορφωτικό επίπεδο και λαμπρή πολιτική σταδιοδρομία, αντιλαμβάνεται άμεσα τον συστημικό κίνδυνο που εγκυμονεί η εξέγερση των κίτρινων γιλέκων. Έτσι, προτείνει μία συντονισμένη, πολυμερώς και διεθνώς, προσπάθεια απορρόφησης των κραδασμών και κυρίως εξισορρόπησης της κατάστασης με μακροπρόθεσμο ορίζοντα. Και η αλήθεια είναι ότι η πρότασή της είναι πέρα ως πέρα λογική, εφόσον η ικανότητα προσαρμογής στις εκάστοτε νέες συνθήκες υπήρξε ανέκαθεν το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του καπιταλιστικού συστήματος, κάτι το οποίο επίσης δείχνει να γνωρίζει η επικεφαλής του ΔΝΤ.
Ωστόσο η θεώρησή της παρουσιάζει ένα μεγάλο σφάλμα και αυτό συνίσταται στην απλούστατη διαπίστωση ότι η εποχή της οργής την οποία περιγράφει με τόσο μελανά χρώματα κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου, δεν επίκειται˙ είναι ήδη μαζί μας. Οι κινητοποιήσεις όχι μόνο συνεχίζονται για τέταρτη πλέον εβδομάδα αλλά οι 90.000 αστυνομικοί που έχουν αναπτυχθεί στην γαλλική επικράτεια καθώς και τα 12 τεθωρακισμένα τα οποία επιστρατεύθηκαν για πρώτη φορά για την καταστολή των διαδηλώσεων, καταδεικνύουν με σαφήνεια τον εντεινόμενο χαρακτήρα του κινήματος.
Ταυτόχρονα, η φωτιά που άναψε στη Γαλλία εξαπλώνεται γρήγορα στην ευρωπαϊκή ήπειρο, προκαλώντας μεγάλη ανησυχία στις κυβερνήσεις οι οποίες βλέπουν ορατό πλέον το ενδεχόμενο μιας ταχύτατης αποσταθεροποίησης με απρόβλεπτες συνέπειες. Εξάλλου αν διαβάσει κανείς τα 42 αιτήματα των κίτρινων γιλέκων, θα διαπιστώσει πως τα περισσότερα αποτελούν πάγιες διεκδικήσεις των λαϊκών κινημάτων σε ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη. Είναι αιτήματα επιβίωσης που βρίσκουν άμεση απήχηση στην συντριπτική πλειοψηφία των Ευρωπαίων πολιτών οι οποίοι βιώνουν μία παρατεταμένη περίοδο λιτότητας, δραστικού περιορισμού των εργασιακών δικαιωμάτων, συρρίκνωσης του κοινωνικού κράτους και καταβύθισης βιοτικού τους επιπέδου.
Το μόνο που χρειαζόταν ήταν μια σπίθα. Η φωτιά μαίνεται ανεξέλεγκτη και κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά πού, πώς και πότε θα σταματήσει.
