Η κοινή ευχή των Ελλήνων για το νέο έτος

Κάθε χρονιά ξεκινά με προσδοκίες. Κάθε χρονιά κομίζει τις ατομικές και συλλογικές ελπίδες και τους πόθους των ανθρώπων. Είναι η έννοια της καινούργιας αρχής που εμπνέει αυτήν την ακαταμάχητη επιθυμία για το καλύτερο. Είναι η τάση του σύγχρονου ανθρώπου να οραματίζεται το μέλλον περισσότερο ακόμη κι απ’ ότι το διαμορφώνει με τις πράξεις του.

Ειδικά γι’ αυτόν μικρό αλλά εξαιρετικά ενδιαφέροντα λαό, η δίψα για καλύτερες μέρες εδώ και μερικά χρόνια δεν αποτελεί απλά και μόνο μία φυσική κλίση αλλά επιτακτική συνθήκη ψυχικής επιβίωσης. Βρέθηκε στο μάτι ενός παγκόσμιου κυκλώνα, πέρασε τα πάνδεινα για μία και πλέον δεκαετία και σήμερα αναζητά δικαίωση, όχι μόνο για να αποδοθούν οι ευθύνες εκεί όπου πρέπει αλλά και διότι αυτό συνιστά βασικό προαπαιτούμενο –για να μεταχειριστούμε και μία διάλεκτο με την οποία εξοικειωθήκαμε υπερβολικά– για να πάει παρακάτω.

Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι η μέρα που ξημέρωσε σήμερα για την Ελλάδα αποτελεί την αρχή μιας νέας εποχής για τη χώρα και τον λαό της. Αλλά μπορούμε να είμαστε κάτι παραπάνω από βέβαιοι ότι τούτο αποτελεί τον διακαή πόθο κάθε πολίτη, ο οποίος βίωσε επί μακρόν και ποικιλοτρόπως τις τραυματικές συνέπειες της υφεσιακής περιόδου. Κυρίως, να ανοίξουν οι δουλειές, να μειωθεί η ανεργία, να επανέλθει το κοινωνικό κράτος και τα εργασιακά δικαιώματα τα οποία χτυπήθηκαν τόσο άγρια στην διάρκεια της λιτότητας, να αντιμετωπιστεί το μείζον ζήτημα της υπογεννητικότητας, αλλά και να αποκτήσουμε επιτέλους ένα αξιόπιστο τραπεζικό σύστημα, κάτι το οποίο αποτελεί μέχρι και σήμερα ουσιαστικό ζητούμενο. Με όσα έχουν υπογραφεί (από όλες τις κυβερνήσεις) δεν θα είναι εύκολο. Είναι σα να προσπαθείς να κολυμπήσεις με βαρίδια στα πόδια…

Τουλάχιστον τώρα μάθαμε και δεν επιτρέπεται να κάνουμε τα ίδια λάθη. Δεν επιτρέπεται να ξεχάσουμε εμείς ή επόμενες γενιές πώς φτάσαμε ως εδώ. Κάποιοι –και είναι πολλοί– ίσως να μην τιμωρηθούν ποτέ παραδειγματικά για τα εγκλήματα που διέπραξαν σε βάρος του ελληνικού λαού και της περιουσίας του. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν θα τους το υπενθυμίζουμε σε κάθε ευκαιρία ή πως δεν θα εφαρμόζουμε στην πράξη το δύσκολο μάθημα το οποίο μας δίδαξε η ύφεση. Ποτέ ξανά η Ελλάδα δεν πρέπει να βυθιστεί στην ένδεια, στην αβεβαιότητα και στην διεθνή ανυποληψία. Ποτέ ξανά δεν πρέπει να αφήσει τα παιδιά της να ξεριζωθούν, συνεισφέροντας στο εθνικό προϊόν ξένων κρατών.

Η Ελλάδα πρέπει να ζήσει και θα ζήσει, σε πείσμα των χαλεπών καιρών. Η ιστορική φράση του Χαρίλαου Τρικούπη παραμένει εξαιρετικά επίκαιρη. Θα ζήσει σε πείσμα οποιουδήποτε την επιβουλεύεται ή την καταβάλλει. Τούτη η φυλή έχει πλείστα ελαττώματα αλλά έχει και πολύ τσαγανό. Δεν διέσχισε τυχαία την ιστορία, ούτε άντεξε τυχαία στις μεγαλύτερες δοκιμασίες που συνάντησε. Το βαθύ ζητούμενο της νέας χρονιάς δεν είναι η έξοδος στις αγορές αλλά η έξοδος και πάλι στο προσκήνιο του κόσμου.