Πάνε δυο-τρία χρόνια τώρα που βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο ή, τέλος πάντων, σε μια περίοδο όπου το αίτημα για άμεση διενέργεια πρόωρων εκλογών υποβάλλεται καθημερινά, και όχι μόνο από ένα κόμμα, με επιμονή καταπονητική και για τους ίδιους τους (απ)αιτούντες. Τώρα πάντως άρχισε να φαίνεται στον ορίζοντα η 26η Μαΐου, με τις ευρωεκλογές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές στο μενού της, οπότε οι πεινασμένοι για κάλπη –ή για εξουσία– θα ικανοποιηθούν έστω και μερικώς. Όσο για τους πεινασμένους για στοιχειώδη επιχειρήματα και κάποια λείψανα ορθού λόγου, καθώς και για ανταλλαγή απόψεων και όχι ευφυολογημάτων, με την πείνα τους θα μείνουν. Η Εποχή της ατάκας, στο καθεστώς της οποίας ζούμε, δεν θα λήξει γρήγορα.
Γνώριμα καμώματα. Ανίκητα στον χρόνο, και μάλιστα διαρκώς επιδεινούμενα, μια και η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται μόνο σαν τραγωδία, αλλά και σαν γελοιογραφία.
Ένα παράδοξο μείγμα ξιπασιάς μας έχει κάνει να πιστεύουμε ότι παραμένουμε ομφαλός του κόσμου, άρα είναι υποχρέωση όλων να ασχολούνται μαζί μας, κατά προτίμηση δοξαστικά
Είναι απολύτως λογικό να ενδιαφερόμαστε για όσα γράφουν και λένε οι άλλοι για εμάς· για την ιστορία μας, την κληρονομιά μας, την πολιτική μας διαδρομή, για τα έργα και ημέρες μας. Δεν ζούμε στο κενό ώστε να παριστάνουμε τους αδιάφορους. Η γνώμη των άλλων, αν μάλιστα είναι μετρημένη και απροκατάληπτη, μπορεί να μας βοηθήσει σε πολλά· να καθαρίσει το βλέμμα μας, να μας υποδείξει σημεία της αυτοπροσωπογραφίας μας ή να μας φέρει ενώπιον των πατροπαράδοτων εμμονών μας.Όσο κι αν κάποιοι επικαλούνται καταγωγή από “μυθικό λίκνο”.
Από την άλλη όσοι διαλαλούν ότι είναι κάτι περισσότερο από τους μη-συμμετέχοντες σε τέτοια εγχειρήματα, σοφότεροι, καλύτεροι, πλέον άξιοι ,ή ότι μπορούν να διδάξουν πολιτικό ήθος, πρέπει να συνειδητοποιήσουν δύο πράγματα: πρώτα ότι οι ανιδιοτελείς είναι και σεμνοί και δεύτερο ότι η Ιστορία της Ελλάδας δεν συμφωνεί πάντοτε με τις μικρές ιστορίες της ζωής του καθενός μας.
Πολιτευόμενοι πάντως είμαστε όλοι, όχι μόνο όσοι «κατεβαίνουν στον λαό» ζητώντας την ψήφο του. Το λέει άλλωστε και το κοινό μας όνομα, πολίτης, παράγωγο του ρήματος πολιτεύω/πολιτεύομαι, το οποίο εννοιολογικά, έχει εκτός των άλλων τις εξής δύο αλληλένδετες σημασίες: «Ζω ως πολίτης ή ελεύθερος, διαβιώ, ζω εν ελευθέρα πολιτεία». Και: «Μετέχω της πολιτικής ζωής του τόπου, αναμειγνύομαι εις τα πολιτικά πράγματα, εις την πολιτικήν». Αυτονόητη στη δημοκρατική αρχαιοελληνική αντίληψη η ταύτιση του πολίτη με τον ελεύθερο άνθρωπο. Όπως αυτονόητο ήταν, τουλάχιστον για τον Αριστοτέλη, στα «Πολιτικά» του, ότι η ιδιότητα του πολίτη είναι φυσική, γιατί την κοινωνία, τη συμμετοχή σε ένα ευρύτερο σώμα, το συνανήκειν όπως μάθαμε να λέμε, μόνο οι θεοί και τα θηρία δεν την έχουν ανάγκη. Θεοί δεν είμαστε, θηρία-όμως- μπορούμε εύκολα να γίνουμε.
Καθημερινά πολιτευόμαστε όλοι μας. Με όσα λέμε κι όσα αποσιωπούμε. Με όσα επιμένουμε να ελπίζουμε και με τις συσσωρευμένες διαψεύσεις μας. Με το μισό χαμόγελο, κι αυτό σπάνιο, και με τις γκρίνιες μας, που αν τις αφήσουμε να καταντήσουν εμμονικό τροπάρι, απλώς θα μας στερήσουν τη φυσική μας ιδιότητα, του πολίτη, και θα δούμε έτσι την ελευθερία μας να μειώνεται. Γιατί ουδείς είναι πρόθυμος να μας χαρίσει ό,τι δεν διεκδικούμε.
