Γράφει ο Μιχάλης Κατρίνης
Ανάπτυξη χωρίς κανόνες για λίγους και συγκεκριμένους
Ο ρεπουμπλικάνος Τέντυ Ρούσβελτ είχε πει, έναν αιώνα πριν, ότι σε κάθε αγώνα για τη βελτίωση του ανθρώπου την κυριότερη παράμετρο αποτελεί η επίτευξη της ισότητας ευκαιριών. Με ρηξικέλευθη για την εποχή πολιτική, τα έβαλε με τους ολιγάρχες της βιομηχανίας και δημιούργησε συνθήκες για την ανάπτυξη της μεσαίας τάξης και τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας και διαβίωσης, κάτι πρωτοφανές σε παγκόσμιο επίπεδο.
Είναι αλήθεια πως δεν περιμέναμε κάτι αντίστοιχο από τον κ. Μητσοτάκη που, όπως και να το κάνουμε, είναι ένας από τους εκπροσώπους της “οικογενειακής ολιγαρχίας” στην Ελλάδα.
Περί ισότητας ευκαιριών στην ανάπτυξη
Για την Ελλάδα, ισότητα ευκαιριών σημαίνει η δημιουργία κοινού κλίματος ανάπτυξης για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις με πραγματική απλοποίηση των διαδικασιών για όλους, εκπαίδευση επιχειρηματιών και εργαζόμενων στο σύγχρονο ψηφιακό περιβάλλον, ενίσχυση της εξωστρέφειας και των εξαγωγών, δημιουργία ευέλικτων μορφών χρηματοδότησης και παροχή κινήτρων για τις start-ups.
Στο παρόν νομοσχέδιο δεν είδαμε τίποτα για την διευκόλυνση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων που αποτελούν το 99,7% του ελληνικού επιχειρείν, παρα μόνο ρυθμίσεις για συγκεκριμένες ομάδες συμφερόντων και για την απορρύθμιση της αγοράς εργασίας.
Δεν είδαμε τίποτα σε επίπεδο αναπτυξιακού οράματος και στρατηγικής, που απουσιάζει παντελώς, κάτι που παραδέχθηκε ο ίδιος ο υπουργός Ανάπτυξης από το βήμα της Βουλής, ομολογώντας πως πρόκειται για ένα “τεχνοκρατικό” νομοσχέδιο.
Υπεραπλούστευση αντί για απλοποίηση
Το πολυνομοσχέδιο-σκούπα που κατατέθηκε νύχτα, με πολλά τεχνικά “φάουλ”, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για ανάπτυξη δίχως κανόνες, για λίγους και συγκεκριμένους.
Σε όλο το κείμενο νόμου κυριαρχεί η σπουδή της κυβέρνησης να επιδείξει νομοθετική δραστηριότητα με ρυθμίσεις για προσέλκυση επενδύσεων μόνο και μόνο για φαίνεται ότι επιταχύνει τις διαδικασίες. Την ριψοκίνδυνη απλοποίηση πετυχαίνει με 3 τρόπους : α) με μεγάλη χαλάρωση των ελεγκτικών μηχανισμών β) με απόδοση της ευθύνης ελέγχου σε ιδιωτικές εταιρείες γ) με συγκεντρωτική λογική.
Ο ελεγχόμενος γίνεται και ελεγκτής και ο υπουργός υπερυπουργός
Το νέο νομοσχέδιο “συσκοτίζει” τη διαφάνεια. Δημιουργεί σύγκρουση συμφερόντων αφού αφήνει περιθώρια ο ελεγχόμενος να γίνεται και ελεγκτής. Ειδικότερα οι ελεγκτικές εταιρείες που είναι πιθανόν να συνεργάζονται με τον επενδυτή, μπορεί να καταλήξουν να είναι αυτοί που πιστοποιούν την επένδυση, συγκαλύπτοντας την σύγκρουση συμφερόντων μέσα από “εταιρείες-οχήματα”. Επιπλέον, η αναχρονιστική συγκεντρωτική λογική που εισάγει, στο βωμό της επιτάχυνσης των διαδικασιών, δίνει στον υπουργό τη δυνατότητα να αποφασίζει μόνος του προγραμματικούς στόχους και κατανομή των αναπτυξιακών πόρων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, κάτι που είναι αντικείμενο τουλάχιστον διυπουργικής επιτροπής.
Οι επιπλέον αρμοδιότητες του υπουργού αντί να περιορίζονται σε δράσεις και ενέργειες προσαρμογής -αυτό σημαίνει επιτάχυνση-, επεκτείνονται και σε αποφάσεις επί παντός επιστητού, δίνοντας το σήμα ενός κράτος με μειωμένους μηχανισμούς ελέγχου. Με αυτό τον τρόπο η χώρα θα προσελκύει χαμηλής ποιότητας επενδύσεις που θα δημιουργήσουν εργασιακές θέσεις χαμηλής προστιθέμενες αξίας, ενώ ο ίδιος ο υπουργός θα εκτίθεται σε κινδύνους αυθαιρεσίας και δικαστικών εμπλοκών. Από την άλλη πλευρά, δεν προωθείται η αποκέντρωση αποφάσεων και αρμοδιοτήτων στα ανώτατα κλιμάκια της διοίκησης (γενικούς διευθυντές, διευθυντές κλπ), γεγονός που δημιουργεί καθυστερήσεις και εμπλοκές, αντί για επιτάχυνση διαδικασιών που ευαγγελίζεται ο υπουργός.
Το περιβάλλον “ενοχλεί”
Με το παρόν νομοσχέδιο κινδυνεύουν να καταργηθούν οι οχλήσεις, σε μια χώρα που δεν έχουμε καταφέρει ακόμα την κατάρτιση ενός ολοκληρωμένου χωροταξικού σχεδίου. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως, για παράδειγμα, βιομηχανικοί χώροι μπορεί να βρεθούν κοντά σε ξενοδοχειακές και άλλες μονάδες. Ταυτόχρονα με την υποβάθμιση της περιβαλλοντικής αδειοδότησης για τα βιομηχανικά πάρκα, γίνεται σαφές πως η Νέα Δημοκρατία και οι πολιτικές της “μολύνουν” το περιβάλλον.
Για την Ηλεία
Στο νομό μας έχουμε μεγάλη ανάγκη από αναπτυξιακές επενδύσεις. Έχουμε όμως και πολλά να χάσουμε από την “επικίνδυνη” ανάπτυξη. Έχουμε να χάσουμε τους πολύτιμους φυσικούς μας πόρους, έχουμε τους ανθρώπους μας που χρειάζονται ποιοτικές θέσεις εργασίας, εκπαίδευση και εξέλιξη. Αυτό που σίγουρα δεν χρειάζεται η Ηλεία, είναι να γίνει εργοστάσιο αναλώσιμων εργαζόμενων που θα δουλεύουν τα οφέλη της ανάπτυξης, χωρίς να τα απολαμβάνουν.
