Την Πέμπτη η κυρία Αγγελοπούλου θα παρουσιάσει το πλάνο για τους εορτασμούς των 200 χρόνων από την επανάσταση του ’21, ως πρόεδρος της επιτροπής «Ελλάδα 2021». Ήδη ξεκίνησε η αντιπαράθεση, ως συνέχεια των αρχικών αντιδράσεων για το πρόσωπο της κυρίας Αγγελοπούλου, υπό το φόβο του στησίματος ενός επικοινωνιακού «πανηγυριού» από την κυβέρνηση.
Δεν θα σταθώ καθόλου στο εύλογο ερώτημα «γιατί η κυρία Αγγελοπούλου;», παρ’όλη τη φημολογία που τη συνοδεύει. Ο πρωθυπουργός φαίνεται ότι εκτιμά τις ικανότητες της και κάπου εκεί έχει σταματήσει η όλη συζήτηση.
Όμως, διακρίνω μια αγωνία στην κίνηση του πρωθυπουργού να διευκρινίσει ότι η επιτροπή «Ελλάδα 2021» θα έχει συμβουλευτικό και μόνο χαρακτήρα, χωρίς καμία άλλη αρμοδιότητα. Επιπλέον τούτου, υπάρχουν πληροφορίες ότι μεγάλα ιδρύματα και οργανισμοί έχουν ήδη αποφασίσει ότι δεν θα εντάξουν τις προγραματισμένες εκδηλώσεις τους κάτω από καμία επιτροπή, παρά θα προβούν στην οργάνωση δικών τους εορτασμών.
Σε αυτό το σημείο λοιπόν έρχονται διάφορα ερωτήματα. Ποιος θα είναι ο ουσιαστικός ρόλος της επιτροπής, εφόσον ούτε αποφάσεις θα παίρνει, αλλά ούτε και θα ακολουθήσουν τις προτάσεις του μεγάλοι και έγκριτοι οργανισμοί και ιδρύματα; Πόσο θα κοστίσει η επιτροπή «Ελλάδα 2021» στον φορολογούμενο Έλληνα, απλά και μόνο για να έχει συμβουλευτικό χαρακτήρα; Εν τέλει, οι αποφάσεις για ένα τόσο κομβικό γεγονός στην ιστορία της χώρας μας θα παρθούν από ποιόν;
Σε προηγούμενο άρθρο μου, είχα μιλήσει για την ανάγκη να μελετήσουμε επιτυχημένα παραδείγματα του εξωτερικού και να εφαρμόσουμε «καλές πρακτικές» σε τοπικό πόσο μάλλον σε εθνικό επίπεδο. Ειδικότερα σε θέματα που συνδυάζουν ιστορικά στοιχεία, εξωτερική πολιτική σε ταραγμένη περίοδο, ευκαιρία για διεθνή προβολή, ανάπτυξη του brand name της χώρας, ευκαιρίες επενδύσεων και αύξηση του τουρισμού, χρειάζεται η σύσταση μιας επιτροπής μακριά από τις ιδεοληψίες της εκάστοτε κυβέρνησης, η οποία όμως θα λειτουργεί με επιχειρηματικό μοντέλο, χωρίς γραφειοκρατικές διαδικασίες.
Στην Αμερική, ο εορτασμός του 4th of July έχει ένα σαφώς εμπορικό χαρακτήρα, όμως διακρίνεται για τρια βασικά χαρακτηριστικά του. Καταρχάς, συμπεριλαμβάνει όλους τους πολίτες της χώρας, οι οποίοι έχουν ως παράδοση να γιορτάζουν –να γιορτάζουν πραγματικά και όχι απλά να παρακολουθούν μαθητικές παρελάσεις-. Κατά δεύτερο, δεν περιορίζεται στην ημέρα της ανεξαρτησίας αυτή καθεαυτή, αλλά έχει δημιουργήσει μια ολόκληρη βιομηχανία γύρω από αυτή, ολόκληρο το χρόνο. Τέλος, μέσω των ταινιών, των ντοκυμαντέρ, των βιβλίων, του εμπορίου ιστορικών αντικειμένων, ακόμα και μέσω των θεωριών συνομωσίας έχει εκπαιδευτικό χαρακτήρα, όχι μόνο για τα ιστορικά γεγονότα, αλλά κυρίως για τις αξίες της «Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας» και των «Πατέρων του Έθνους».
Δυστυχώς στην Ελλάδα του 2019 βλέπουμε αναρτήσεις υπουργών για «μάχη ενάντια στον λαϊκισμό» (και όχι το φασισμό) για την επέτειο του «ΟΧΙ», διενέξεις για τον χλευασμό της μαθητικής παρέλασης μερικές μέρες πριν από τις έξι κοπέλες και καμία ουσιαστική συζήτηση για το πώς θα εκσυγχρονίσουμε τους εορτασμούς των επετείων ώστε να διδάξουμε τη νέα γενιά, να τιμήσουμε τους προγόνους μας, να γιορτάσουμε ουσιαστικά σαν έθνος και να προβάλουμε το ένδοξο όνομα της χώρας μας στο εξωτερικό.
Επιτυχημένα παραδείγματα υπάρχουν πολλά, το ερώτημα είναι αν υπάρχει θέληση για δουλειά και βούληση να βγούμε από την πεπατημένη. Εν αναμονή λοιπόν των προτάσεων της επιτροπής «Ελλάδα 2021» και με την ελπίδα ότι δεν θα έρθει ένας υπέρογκος λογαριασμός για να παρακολουθήσουν κάποιοι λίγοι «επίσημοι» πάλι μια από τα ίδια.
