Τα προσωπεία, κατά τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, έχουν διαπεράσει όλους τους πολιτισμούς,  υποστηρίζοντας πως η μάσκα συνδεόταν ανέκαθεν με την εξουσία, είτε με έκδηλο τρόπο είτε σε συμβολικό επίπεδο.

Αργότερα, η κάλυψη του προσώπου αρχίζει να δρα απελευθερωτικά καθώς εντάχθηκε στο καρναβάλι Οι μάσκες μπαίνουν, τα κοινωνικά προσωπεία αποβάλλονται. Οι άνθρωποι απελευθερώνονται από τις κοινωνικές νόρμες και οι κοινωνικές συμβάσεις καταλύονται.

Το  καρναβάλι είχε ανέκαθεν τη δύναμη να απελευθερώνει την ανθρώπινη συνείδηση «επιτρέποντας στους πληβείους να συγκροτηθούν ως κοινότητα και να αρθρώσουν έναν ουτοπικό λόγο, εναλλακτικό της κυρίαρχης πραγματικότητας». Τι αποτύπωμα έχουν, όμως, τα «μασκαρέματα» στη σημερινή εποχή;

Όσο μεταμορφωνόμαστε με πρόσχημα το καρναβάλι τόσο προσεγγίζουμε το ανοίκειο ξένο. Όταν εμείς οι ίδιοι γινόμαστε Άλλοι, καταφέρνουμε ευκολότερα -ως κοινωνία- να ενσωματώσουμε τους διαφορετικούς (από εμάς) και να προασπιστούμε με μεγαλύτερη συνέπεια το δικαίωμα στην ετερότητα. Ίσως γιατί τα προσωπεία δρουν απενοχοποιητικά, τα ιερά αποκαθηλώνονται και ένα μέρος της χαμένης παιδικότητας ανακτάται.

Το καρναβάλι παραμένει μια γιορτή κοινωνικής αμφισβήτησης που επιτρέπει την εκτόνωση κοινωνικής δυσαρέσκειας. Η κάλυψη του προσώπου είναι συνεπώς άρρηκτα δεμένη με τη διαμαρτυρία. οι φυλές, τα φύλα και οι ηλικίες συγχέονται,οι μορφές είναι ρευστές, τα όρια ανάμεσα στο φανταστικό και το πραγματικό απαλείφονται και οι αντιθέσεις ξεθωριάζουν. Η αθυροστομία επιτρέπεται, ενώ εγκαθίσταται ένα ρευστό καθεστώς κοινωνικής αμφισβήτησης.

Το καρναβάλι παραμένει, συνεπώς, πολύ περισσότερα από ένα διάλειμμα εκτόνωσης και σωματικών ηδονών. Είναι ένας τρόπος απάρνησης του πραγματικού, αμφισβήτησης της ίδιας της ύπαρξής μας. Ίσως γιατί οι μάσκες, ακόμα και ερήμην μας, μας απελευθερώνουν από την υποκειμενικότητά μας και από τους κοινωνικούς μας εαυτούς.

Ποιοι είμαστε τελικά; Μήπως το πραγματικό καρναβάλι ξεκινά όταν γινόμαστε ξανά οι άνθρωποι με τα κοινωνικά προσωπεία και τις αναστολές;