Ακριβώς επάνω στην παραλία του Καϊάφα, για δεκαετίες υπήρχε ένα υποβρύχιο που είχε προσαράξει κοντά στην ακτή. Ο πυργίσκος που βρισκόταν ακόμα πάνω από τη στάθμη της θάλασσας, αποτελούσε τη μεγάλη διασκέδαση των νεαρών κολυμβητών, που προσπαθούσαν να σκαρφαλώσουν στο κουφάρι και βουτήξουν. Το ασυνήθιστο πολεμικό κουφάρι έδινε χαρά στους παραθεριστές της δεκαετίας του 50 και 60. Μια ανάρτηση φωτογραφίας της Άννας Κυροδήμου στη σελίδα  «Η Παλιά Κρέστενα» ήταν η αρχή για να λύσει το μυστήριο ο ηλειακής καταγωγής δημοσιογράφος Χρ. Βασιλόπουλος στη «Μηχανή του Χρόνου».

Το ασυνήθιστο θαλάσσιο «παιχνίδι» αποδείχτηκε ότι ήταν το ιταλικό υποβρύχιο Axum, που έδρασε στη Μεσόγειο. Για τρία χρόνια το ιταλικό υποβρύχιο έδρασε εναντίον των Συμμάχων. Όταν όμως υπογράφηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 1943 η συνθηκολόγηση των Ιταλών, ο ιταλικός πολεμικός στόλος ζητήθηκε να παραδοθεί στα συμμαχικά λιμάνια. Μετά την αλλαγή των συσχετισμών στη Μεσόγειο το υποβρύχιο ανέλαβε να διασώσει κατασκόπους και σαμποτέρ που βρίσκονταν σε κατεχόμενες από τους Γερμανούς περιοχές. Στις 25 Δεκεμβρίου του 1943 με κυβερνήτη τον Giovanni Sorrentino αναχώρησε από τον Ταράντα για την τελευταία για να παραλάβει Βρετανούς πράκτορες από τη Δυτική Πελοπόννησο.

Το βράδυ της 27ης Δεκεμβρίου έφτασε στο προκαθορισμένο σημείο κοντά στα Λουτρά Καϊάφα. Τότε ο κυβερνήτης αναζήτησε το σινιάλο που θα γινόταν με φωτιά από το κλιμάκιο στη στεριά. Όταν αυτό έγινε αντιληπτό, το πλήρωμα έριξε μια λέμβο για να παραλάβει τους σαμποτέρ. Πιθανόν από κακή πληροφόρηση έγινε λάθος προσέγγιση και το πλοίο έφτασε πολύ κοντά στην ακτή. Όταν ο κυβερνήτης διαπίστωσε το λάθος προσπάθησε να κάνει χειρισμό αποφυγής. Όταν η πλώρη έκανε μισή στροφή το πλοίο «κάθισε» και τελικά προσάραξε στον αμμώδη βυθό πολύ κοντά στην παραλία αλλά και στην χαρακτηριστική «μπούκα» που συνδέει την θάλασσα με την λίμνη του Καϊάφα. Όταν το πλήρωμα διαπίστωσε ότι δεν μπορεί να αποκολλήσει το πλοίο, το εγκατέλειψε.

Το ναυάγιο του υποβρυχίου παρέμεινε μισοβυθισμένο στον Καϊάφα. Σταδιακά έγινε αξιοθέατο. Έγιναν αρκετές προσπάθειες να κοπεί ή να ανελκυστεί, αλλά ήταν αποτυχημένες. Το ναυάγιο παρέμεινε εκτεθειμένο για άλλες δύο δεκαετίες μέχρι που το 1971 έφτασαν οι έμπειροι δύτες Θεόφιλος και Νικήτας Κλήμης για την ανέλκυσή του. Το κουφάρι ήταν θαμμένο μέσα στην άμμο και δυσκολεύονταν να το αποκολλήσουν. Χρειάστηκε να κατασκευάσουν μια παράγκα στην ακτή και από εκεί να εξορμούσαν κάθε μέρα για να αφαιρέσουν την άμμο. Μάλιστα όταν χρησιμοποίησαν εκρηκτικά για να μετατοπίσουν το ναυάγιο, ο ένας αδελφός εισέπνευσε αέρια από μπουκάλες του πλοίου που έσπασαν και δηλητηριάστηκε. Τον έσωσαν οι γιατροί του νοσοκομείου Κρεστένων. Τελικά οι δύτες κατάφεραν να το φέρουν στην επιφάνεια και το μετέφεραν στο Πέραμα για να διαλυθεί, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι οι τορπιλοσωλήνες ήταν γεμάτοι! Έτσι σταμάτησε το παράδοξο και επικίνδυνο θαλάσσιο παιχνίδι των παιδιών της Κρέστενας!