Τώρα τελευταία βλέπω στην τηλεόραση, διαβάζω στις εφημερίδες και ακούω πολλούς να προτρέπουν τον κόσμο να γυρίσει στα χωριά του για να καλλιεργήσει τη γη και να γίνει αγρότης. Κι εγώ το ίδιο λέω. Όμως θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο κάποιος να γίνει από οικονομολόγος αγρότης, ή μια γιάπισσα από διευθύντρια λογιστηρίου να αρμέγει κατσίκες.
Σκεφτείτε το λίγο….
Θέλει μεγάλο θάρρος και γενναιότητα να αλλάξεις ξαφνικά τη ζωή σου. Να αλλάξεις μέσα σε μια νύχτα όλα αυτά που τόσα χρόνια επιμελώς έχτιζες. Έχει μεγάλη διαφορά το καλλιεργώ για να είμαι αυτάρκης και να τραφώ, από το καλλιεργώ ως επάγγελμα. Συνεχίζω πάντως να επιμένω πως δεν είναι ακατόρθωτο.
Το επάγγελμα του αγρότη απέχει πολύ από μία ειδυλλιακή κατάσταση. Αυτό το «αγροτικό lifestyle» όπου ευτυχισμένα ζευγάρια χωρίς ίχνος χώματος στα χέρια τους χαμογελούν και ατενίζουν το απέραντο σύμπαν γεμάτοι πληρότητα, είναι το ιδανικό. Για να φτάσεις σε αυτό το σημείο, πρέπει να ξοδέψεις ένα σκασμό λεφτά για να στήσεις τις υποδομές (τρακτέρ, διάφορα σκέπαστρα, εργαλεία, συστήματα ποτίσματος, αγορά φυτών, γεωπόνος), να χωθείς μέσα στις λάσπες, να σκάψεις μέχρι να μη σου μείνει ανάσα, να σηκωθείς τα χαράματα μέσα στο χειμώνα και το ψοφόκρυο γιατί είναι η σειρά σου να πάρεις το νερό και πρέπει να βραχείς μέχρι το λαιμό για να ποτίσεις. Πρέπει το καλοκαίρι όταν όλοι σου οι φίλοι κάνουν μακροβούτια στα νησιά εσύ να μην κουνάς από το χωριό και να τρέχεις το χωράφι σου για να κάνεις συμμαζέματα ή λιπάνσεις, ή ραντίσματα. Πρέπει να τρέχεις 12 ώρες τη μέρα μέσα στη ζέστη να πουλήσεις μόνος σου τα προϊόντα σου στη λαϊκή ( γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος να βγάλεις κάποια χρήματα χωρίς μεσάζοντες που πίνουν αίμα). Ακόμα και για τις ψαγμένες καλλιέργειες τύπου κρόκος πρέπει να κοπιάσεις για να στήσεις ουσιαστικά μια εξαγωγική επιχείρηση από την αρχή μόνος σου. Χρειάζεται να είσαι αποφασισμένος να το κάνεις, να το αγαπάς και φυσικά να έχεις πολλή υπομονή και επιμονή, να εκπαιδεύεσαι και να ενημερώνεσαι συνέχεια. Να είσαι συνετός και να κάνεις ένα βήμα τη φορά. Και το βασικότερο όλων : πρέπει να είσαι προετοιμασμένος ότι είναι πιθανό κάποια σαιζόν να χάσεις την σοδειά άρα και το εισόδημά σου!
H ζωή στην επαρχία επίσης. Καμία σχέση με τη ζωή στις πόλεις. Μπορεί το κόστος να είναι χαμηλότερο, να υπάρχει καλύτερο βιοτικό επίπεδο (καλλιέργεια στο σπίτι, οικόσιτα ζώα, σχετική αυτάρκεια), όμως οι αποστάσεις είναι μεγάλες, ο χρόνος άπλετος, το περιβάλλον εντελώς διαφορετικό. Αυτά που στις πόλεις θεωρούνται δεδομένα, εδώ μπορεί να θεωρούνται πολυτέλεια ή τέλος πάντων αρκετά δύσκολα στην πραγματοποίησή τους. Το τηλέφωνο, το διαδίκτυο…δεν πατάς ένα κουμπί και συνδέεσαι. Οι εξωτερικές σου δουλειές. Μπορεί να χρειαστεί να οδηγήσεις αρκετά για να βρεις την Τράπεζα για να πληρώσεις τις δόσεις σου. Ή για να πας στο σούπερ μάρκετ. Ή για να διασκεδάσεις. Ή το πιο βασικό : να πας τα παιδιά σου στο σχολείο. Ναι, είναι όμορφα γιατί έχει χώρο, χρώματα, ζωή, αρώματα, άνοιγμα. Γιατί μπορεί από το παράθυρό σου να βλέπεις την ανατολή και τ’ αστέρια το βράδυ και όχι την μπουγάδα στον ακάλυπτο της γειτόνισσας. Όμως το βασικό είναι να ξέρεις τι να κάνεις με όλα αυτά. Πώς να τα διαχειριστείς. Και μόνο όταν ξέρεις ότι τα θες πραγματικά, θα καταφέρεις να αλλάξεις την καθημερινότητά σου για να τα ζήσεις.
Είναι όμορφο να βλέπεις στην τηλεόραση ανθρώπους που τα παράτησαν όλα και έφυγαν για να κατοικήσουν μόνοι τους σε κάποιο εγκαταλελειμμένο χωριό, να μένουν σε υπέροχα πέτρινα σπίτια των δεκάδων τετραγωνικών, να εκτρέφουν άλογα και να καλλιεργούν κρόκο και ιπποφαές. Όμως πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι αυτοί δεν ανήκουν στον μέσο όρο. Ούτε οι άλλοι, οι δήθεν αγρότες των επιδοτήσεων, των θηριωδών τζίπ και των σκυλάδικων. Αυτοί τις περισσότερες φορές καταστρέφουν τις καλλιέργειες μόνοι τους προκειμένου – εκτός από επιδότηση – να εισπράξουν και αποζημίωση. Ούτε αυτοί ανήκουν στον μέσο όρο. Για να μην πω ότι αυτοί δεν είναι ούτε καν αγρότες…
Αυτοί που ανήκουν στο μέσο όρο είναι άνθρωποι της δουλειάς. Είναι αυτοί που δεν κάθονται στα καφενεία να αμπελοφιλοσοφούν όλη μέρα, αλλά ξυπνούν τα άγρια χαράματα βρέξει/χιονίσει, κάνουν μόνοι τους όλες τις δουλειές χωρίς βοήθεια από εργάτες ή με ελάχιστη βοήθεια. Είναι αυτοί που νοιάζονται και εμπνέονται από την καλλιέργεια της γης. Που πηγαίνουν στη δουλειά τους επειδή την αγαπούν και όχι μόνο για να βγάλουν χρήματα. Που την κάνουν επειδή τους αρέσει και όχι επειδή είναι υποχρεωμένοι.
