Γράφει ο Δημήτρης Τερζής*
Το χωριό μου και μιλάω για το Κατάκολο, ζει εδώ και χρόνια από τον τουρισμό. Για την ακρίβεια από τότε που σημειώθηκε η μεγάλη έκρηξη στην κρουαζιέρα και όλοι θεώρησαν πως το δικό τους Ελντοράντο είναι να στήσουν μαγαζιά, μικρά και μεγάλα και να πουλήσουν στους τουρίστες φολκλόρ και Ιστορία.
Το χωριό μου φέτος έβαλε ένα τεράστιο λουκέτο. Σχεδόν το 90% των μαγαζιών δεν άνοιξαν και αρκετά απ’ αυτά δεν πρόκειται να ανοίξουν ξανά. Έφτασε ένα καλοκαίρι απραξίας για να βυθιστεί ο κόσμος στην απελπισία για εκείνο που είχαν τόσο δεδομένο αλλά τελικά δεν ήταν. Τα λιγοστά μαγαζιά που παρέμειναν ανοιχτά πάλεψαν να κρατηθούν με τον εγχώριο τουρισμό. Κάποιοι το παλεύουν ακόμα, οι περισσότεροι σιχτηρίζουν την τύχη τους.
Το χωριό μου φέτος πήρε ένα σκληρό μάθημα, το οποίο νομίζω ότι δεν έγινε αντιληπτό. Είναι το μάθημα της μονομερούς εξάρτησης από έναν οικονομικό τομέα, εκείνον του τουρισμού. Σχέδιο Β δεν υπάρχει και ούτε υπήρξε ποτέ. Γι’ αυτό και τα λουκέτα, και οι άνεργοι και ο μαρασμός. Γι’ αυτό και ο Χειμώνας που έρχεται θα είναι μακρύς.
Η φωτογραφία είναι από το λιμάνι του χωριού μου. Εκεί που εδώ και δύο εβδομάδες έχει αγκυροβολήσει ένα κρουαζιερόπλοιο της TUI.
Το πλοίο είναι άδειο από τουρίστες. Το πλήρωμα πραγματοποιεί εργασίες συντήρησης και προτίμησε το λιμάνι λόγω των φτηνών τελών, μόλις 1800 ευρώ το μήνα. Όσο δηλαδή δύο καλοπληρωμένοι μισθοί στην μνημονιακή Ελλάδα.
Τα βράδια τα φώτα του ανάβουν σχηματίζοντας το όνομα του λιμανιού και μια καρδιά από δίπλα. Είναι εντυπωσιακό σε μια πρώτη ματιά αλλά και εξαιρετικά γκροτέσκο στη συνέχεια. Είναι σαν ένα λαμπερό φάντασμα που θυμίζει μια εποχή που έχει τελειώσει. Όταν έχουν φύγει όλοι οι καλεσμένοι και έχουν απομείνει μόνο τα φώτα του πανηγυριού, να φωτίζουν μια καθορισμένη εθνική μελαγχολία.
Ο Δημήτρης Τερζής είναι δημοσιογράφος στην ΕΦΣΥΝ
