Αγρύπνια, αψηλάφητο ζώο!
Δίχως, μια στάλα στοργή,
σ’ όσους διψάν για χίμαιρες, γέρνεις
την κούπα σου που ‘ναι πάντα αδειανή.
Αφιερωμένο στις ψυχές που πέρασαν μοναχικά την αλλαγή του χρόνου
Όχι δεν έχουμε καραντίνα, αλλά νιώθεις πιο «έγκλειστος» από ποτέ. Κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους, πέρασες μόνος το κατώφλι του νέου χρόνου, από φόβο μήπως κολλήσεις από άλλους ή μήπως κολλήσεις τους άλλους. Είναι κομμάτι τραγική η ειρωνεία που γεννά η κατάσταση. Κάθεσαι πλέον οικειοθελώς απομονωμένος απ’ όλους και όλα. Κάνεις μέρες να δεις ψυχή ζώσα και δεν σπας τον αυτοπεριορισμό σου ούτε καν την παραμονή της πρωτοχρονιάς, τη μέρα που μαζευόμαστε όλοι, η οικογένεια, συγγενείς, φίλοι, για να γιορτάσουμε τη νέα χρονιά και να ανταλλάξουμε ευχές οι οποίες θα μας συνοδεύουν για άλλες 364 μέρες.
Φοβάσαι, γιατί όλη η πόλη πάλλεται στον εκρηκτικό ρυθμό των κρουσμάτων. Δεν υπάρχει σπίτι πια χωρίς κρούσμα. Φοβάσαι, γιατί παρά την τιτάνια υπερπροσπάθεια των γιατρών και των νοσηλευτών, αν χρειαστεί να περάσεις την πόρτα του νοσοκομείου, μπορεί να μην βγεις σώος, γιατί τα νοσοκομεία έχουν αφεθεί στην τύχη τους. Φοβάσαι για τους δικούς σου ανθρώπους οι οποίοι μπορεί να δίνουν μάχη με μία αρρώστια, η οποία άπαξ και συμμαχήσει με τον κορονοϊό, δε συγχωρεί. Κάπως έτσι βρέθηκες, ελεύθερος πολιορκημένος από κρούσματα ενός ιού, ο οποίος δε λέει να σβήσει.
Η ώρα έχει πάει ήδη τρεις. Τέτοια ώρα είχε ανάψει το κέφι. Καμία σχέση με την ψυχρή σιωπή της φετινής πρωτοχρονιάς. Ύπνος πάντως δε σου κολλούσε. Ανοίγεις το χαζοκούτι. Δεν παίζει τίποτα της προκοπής. Οι ειδήσεις είναι κι αυτές μία απ’ τα ίδια. Κορονοϊός, το προκλητικά κοστολογημένο πάρτυ του Μπακογιάννη με τον Ρουβά στο Λυκαβηττό το οποίο εξακολουθεί να «τρεντάρει» τρελά στο διαδίκτυο, και οι ευχές των μέσων ενημέρωσης για το 2022. Με άλλα λόγια τίποτε καινούργιο, τίποτε συνταρακτικό και από Δευτέρα η ζωή επιστρέφει στις επάλξεις.
Τη γενιά τη δική μου, τουλάχιστον, πάντα την ενδιέφερε η επόμενη μέρα. Πως θα κυνηγούσαμε τούτο, πως θα φτιάχναμε εκείνο, πως θα δημιουργούσαμε καλύτερες προϋποθέσεις για εμάς, την οικογένειά μας, και γιατί όχι και για τους άλλους. Στην τελική, όλοι κάτω από τον ίδιο ήλιο ζούμε. Ο μόχθος ήταν και είναι τρόπος ζωής. Μεγαλώσαμε ακούγοντας τους παλιούς να ρωτούν καθημερινά ο ένας τον άλλον «τι πολεμάς;» και όχι «τι κάνεις;». Η ζωή ήταν αγώνας, αλλά ένας ωραίος αγώνας όπου γνώριζες πως αν ίδρωνες τη φανέλα, κατά την ποδοσφαιρική διάλεκτο, θα έδρεπες δάφνες και θα ανταμειβόσουν με το παραπάνω.
Η αγρύπνια φταίει για όλα. Σε κρατά εδώ ξύπνιο ενώ δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην κοιμάσαι. Να σκέφτεσαι το παρόν, το παρελθόν, το μέλλον, να στοχάζεσαι πάνω στην αέναη κίνηση της ζωής. Όσα πέρασαν, όσα είναι κι όσα δεν έχουν συμβεί ακόμη, παρά κρύβονται πίσω από τα σύννεφα του παρόντος. Το 2022 ξεκίνησε με αγρύπνια. Αγρύπνια, αψηλάφητο ζώο, δίχως μια στάλα στοργή, όπως λέει και το τραγούδι του Παπακωνσταντίνου αλλά και το ομώνυμο ποίημα του Τριστάν Κορμπιέρ, από το οποίο άντλησε έμπνευση ο Θανάσης. Αγρύπνια, αψηλάφητο ζώο.
