ΤΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ: Πως να βγάλετε την τέλεια σέλφι
Τελευταία πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται όλο και πιο συχνά το… χάσμα. Το χάσμα που στη δική μας νιότη είχε γίνει σύνθημα, ήδη από τις προκάτ εκθέσεις των πανελλήνιων εξετάσεων. Τότε ακόμη δε συνειδητοποιούσαμε, δεν μπορούσαμε να συνειδητοποιήσουμε πόσο μεγάλο ήταν πράγματι το χάσμα το οποίο μας χώριζε από τις γενιές των γονιών και των παππούδων μας. Μόνο με το πέρασμα των χρόνων, όταν πια κι εμείς με τη σειρά μας αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε από την επόμενη φουρνιά, αντιληφθήκαμε γιατί το ονομάζουν «χάσμα των γενεών». Γιατί είναι πολλά, πάρα πολλά εκείνα τα οποία μας χωρίζουν και τούτο πέρα από απόλυτα φυσιολογικό, δεν είναι και απαραίτητα κακό.
Αρκεί να σκεφτείς πόσο πολύ έχει αλλάξει ο κόσμος, η καθημερινότητα, η ίδια η ζωή, μέσα ένα εύλογο αλλά και σχετικά σύντομο διάστημα μόλις τριών δεκαετιών. Η διαφορά δύο γενεών έγκειται στη δυνατότητα παρατήρησης και της συνεπακόλουθης διαπίστωσης. Για να το θέσω απλά: Οι «μικροί» συνήθως δε διαθέτουν ακόμη το κατάλληλο μάτι. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία το διαθέτουν μεν, αλλά εξίσου συνήθως αδιαφορούν ή τα βλέπουν όλα επιθετικά. Το ένστικτο της αυτό-συντήρησης ωθεί τις μεγαλύτερες ηλικίες να εναντιώνονται σε οτιδήποτε νέο, καθώς χρειάζεται και μία ελάχιστη προσπάθεια να κατανοήσεις έναν κόσμο ο οποίος διαρκώς αλλάζει, μέχρι βεβαίως τα βαθιά γεράματα όπου μάλλον δεν καταλαβαίνεις και πολλά.
Ωστόσο μέχρι τότε αξίζει να τον παρακολουθείς από κοντά. Αξίζει να αφιερώνεις χρόνο στην επεξεργασία των παραστάσεων και να μην αρκείσαι στην αυθόρμητη όσο και βολική όσο και λανθασμένη ακαριαία απόρριψη. Παράδειγμα βγαλμένο απ’ τη ζωή: Παρακολουθούσα τις προάλλες με απορία αλλά και ένα ελαφρύ αίσθημα ανησυχίας για το που οδεύει αυτός ο κόσμος, δύο τρεις παρέες πιτσιρικιών, άλλοτε να βγάζουν σέλφι, κι άλλοτε να ποζάρουν με λάγνο βλέμμα μπροστά στα κινητά των φίλων τους, ώστε να ανεβάσουν στη συνέχεια τη φωτογραφία στο Facebook, στο Instagram και δε ξέρω εγώ που άλλου. Έδιναν μάλιστα και οδηγίες το ένα στο άλλο για το πως θα στηθούν, λες και ήταν επαγγελματική φωτογράφιση για γυναικεία αλλά και για ανδρικά παρακαλώ μοντέλα. Κανονικό σόου δηλαδή.
Κι αυτά σε μία τυπική ελληνική παραλία, όπως οι περισσότερες. Ούτε στη Μύκονο, ούτε στη Σαντορίνη. Θα πρέπει να κράτησε περίπου μία με μιάμιση ολόκληρη ώρα αυτή η ιστορία, όσο δηλαδή επέτρεψα στον εαυτό μου τη σπάνια πολυτέλεια ενός παραθαλάσσιου καφέ, άνευ μπάνιου και ηλιοθεραπείας. Μέχρι που έφυγα. Στην αρχή παραλίγο να ενδώσω στον πειρασμό της ηλικίας και να πω «είναι χαζά τα παιδιά». Αυτό ακριβώς είναι το χάσμα που λέγαμε. Σε αυτό ακριβώς το σημείο, οφείλει κανείς να προβληματιστεί. Να αναρωτηθεί αν είναι φρονιμότερο να θυμηθεί πως ήμασταν εμείς στην ηλικία των είκοσι και των είκοσι πέντε.
Ναι, δεν είχαμε κινητά, ούτε περνούσαμε το 80% της ημέρας μας μπροστά από μία οθόνη. Απ’ αυτήν την άποψη θα δεχθώ ότι τα χρόνια εκείνα ήταν πιο αγνά υπό την έννοια ότι οι συνθήκες ευνοούσαν τη συναναστροφή. Υπήρχαν όμως τα μπιλιαρδάδικα, τα ουφάδικα, οι ντισκοτέκ, τα μηχανάκια και ένα σωρό κατά τα άλλα ανούσιες δραστηριότητες στις οποίες αναλώναμε τους εαυτούς μας. Αυτές ήταν οι δικές μας αλητείες. Μπορούσε να πει κανείς τι περνούσε από το κεφάλι μας τότε; Ή, πως θα καταλήγαμε στη συνέχεια; Όχι γιατί η κάθε γενιά έχει τα δικά της κουμπιά. Οι εποχές αλλάζουν, οι προκλήσεις το ίδιο, αλλά το μέγεθος αυτών των προκλήσεων παραμένει ίδιο.
Η ζωή προχωρά με άλματα κι όποιος δεν παρακολουθεί, αναγκαστικά μένει πίσω. Ίσως λοιπόν την επόμενη φορά να είμαι πιο συγκαταβατικός. Ίσως μάλιστα ζητήσω και οδηγίες για την τέλεια σέλφι, έτσι από περιέργεια βρε αδερφέ. Κι από ενδιαφέρον. Όχι για να βγω ωραίος, αλλά για να παραμείνω όσο το δυνατόν πιο κοντά τους. Έτσι θα καταλάβω περισσότερα. Γι’ αυτούς, για μας, για όλους μας.
