Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν φταίει το γήρας για τον εντεινόμενο φόβο, ή αν πάλι τούτος ο κόσμος έχει γενεί πραγματικά τόσο επικίνδυνος, τόσο αδυσώπητος, τόσο στενός, σχεδόν ασυγχώρητος. Ύστερα λέω, μπα, το πρόβλημα το έχεις εσύ που μεγαλώνεις, που αργά αλλά σταθερά ζυγώνεις στο Ταίναρο όπου θα έχεις την σπάνια ευκαιρία να αντικρύσεις για ακόμη μία φορά το βαθύ μπλε του πελάγου. Να πάρεις ανάσα από την φρεσκάδα του. Να γευτείς την αλμύρα του. Δεν κατάλαβα ποτέ αν σε τούτο τον τόπο αγαπάμε τόσο τη θάλασσα επειδή είμαστε ένας λαός θαλασσινός, καθώς λένε, ή επειδή εμείς φτιάξαμε τη θάλασσα και η θάλασσα έφτιαξε εμάς.
Τότε, εκεί μπροστά στη μεγάλη αγαπημένη, μπροστά στην απεραντοσύνη της αγκαλιάς της με τον ουρανό, θα θυμηθώ ξανά πόσα ήρθαν και φύγαν χωρίς επιστροφή. Πόσοι περπάτησαν σιμά μου στις στράτες της ζωής, αφήνοντας βαθιά αποτυπώματα στην άμμο της καρδιάς. Έχω να θυμάμαι πολλές χαρές και πολλές λύπες. Μόνο που αντί να ξεχνώ σιγά σιγά τα στερνά και να αναδύονται από το βυθό της μνήμης τα πρώτα, μένω συνέχεια με την εντύπωση των τελευταίων πεπραγμένων. Σαν αρχαίος παρατηρητής των άστρων, που πάντοτε μαγεύεται από την τελευταία κίνηση. Ίσως να έχει να κάνει με το επάγγελμα. Ίσως με μια βαθιά αγάπη για τη ζωή και τις μύριες ομορφιές της.
Έτσι, δε θυμάμαι τόσο τα παλιά, όσο το χθεσινό βράδυ. Και ήταν όλα έξοχα χτες βράδυ, τόσο που κρυσταλλώθηκε η θάλασσα στους βράχους κ’ έγινε αλάτι. Βρέθηκα ξανά με αγαπημένους φίλους και είδα πόσο ανάγκη έχουμε πάντα ο ένας τον άλλο. Αυτό το διαρκές δώρο της συντροφιάς. Με βαθυκόκκινο κρασί και με γέλια μέχρι πρωίας. Κουβέντα, κι ύστερα ύπνος γλυκός στον απόηχο της ανθρώπινης ζεστασιάς. Αν δεν είναι αυτό ευλογία, τότε τι είναι; Τώρα καταλαβαίνω πόσο μας στοίχισε η απουσία μας. Τώρα αντιλαμβάνομαι πλήρως πόσα χάσαμε το περασμένο διάστημα, οχυρωμένοι πίσω από περίκλειστα διαμερίσματα κι απομονωμένες κατοικίες.
Όλα ήταν έξοχα χτες βράδυ, τόσο που κρυσταλλώθηκαν τα σύννεφα ψηλά στον ουρανό κ’ έγιναν αστέρια. Και η καρδιά γέμισε ξανά με μια μελωδία χαράς, αντάξια του Μπετόβεν. Και σκεφτόμουν που πήγαν όλα τα γλέντια κι οι χοροί; Που πήγαν εκείνοι που χτυπούσαν ανυπόμονα την πόρτα μας για να μας επισκεφθούν και να γιορτάσουμε μαζί το αγαθό της συνύπαρξής μας στον κόσμο; Τότε ήταν πολλοί. Τότε, για κάποιο λόγο, νομίζαμε πως θα ήταν έτσι για πάντα. Ίσως γιατί η νιότη είναι ορμητική σαν το ποτάμι, που διασχίζει με δύναμη το βουνό, γλείφοντας τις πέτρες και τα δέντρα στο διάβα του. Είδες τελικά που σκέφτομαι και τα παλιά; Κι ας μην τάχα θυμάμαι…
Όλα ήταν έξοχα χτες βράδυ, τόσο που κρυσταλλώθηκε δω κάτω η σιωπή μας κ’ έγινε φιλί. Με εκείνη την μοναδική αγάπη στο βλέμμα που κοιτάζεις και σε κοιτάζει ένα μικρό σου παιδί. Αυτό ήταν το στερνό μου μάθημα, πάνω που νόμιζα ότι τα ήξερα όλα για την αγάπη, για τη ζωή. Όλα ήταν έξοχα χτες βράδυ μόνο που ήρθαν ίσως με κάποια καθυστέρηση, όπως φτάνει στον πεσόντα η διαταγή προαγωγής του σε υποδεκανέα.
(αφιερωμένο στην παρέα της Μάντρας)
