Για να πω την μαύρη αλήθεια δεν μπήκε με τους καλύτερους οιωνούς ο Δεκέμβρης. Μπήκε κάπως βιαστικά. Η ειρωνεία είναι ότι μπήκε όπως μπαίνουν εκείνοι οι οποίοι…προσπαθούν να του ξεφύγουν. Εκείνοι που έρχονται από βροχή, αέρα και παγωνιά, και μπαίνουν στο σπίτι χωρίς σταθούν διόλου στο κατώφλι. Κλείνουν γρήγορα πίσω τους την πόρτα κι τρέχουν στο τζάκι να ζεσταθούν καμπόσο. Τώρα βέβαια, όταν μέσα σε λίγες μέρες έχει ήδη πέσει όση βροχή θα έπεφτε κανονικά μέσα σε ολόκληρη χρονιά, δεν υπάρχουν και πολλά που μπορείς να κάνεις. Κι αν ο Νοέμβρης ήταν τόσο σκληρός μαζί μας, μπορούμε σίγουρα να υποθέσουμε ότι ο Ασπρομηνάς και Χιονιάς, κατά τη λαϊκή παράδοση, δεν ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς.
Κάθε πέρσι και καλύτερα; Είναι μάλλον φρόνιμο να αποδεχτούμε την πραγματικότητα. Όλοι γνωρίζαμε πως αυτός ο χειμώνας θα ήταν πολύ σκληρός και τούτο έγινε απολύτως σαφές προτού καλά καλά φύγει το φθινόπωρο. Γιατί δυστυχώς το πρόβλημα δεν είναι αμιγώς καιρικό. Μακάρι να ήταν αυτά όλα κι όλα τα προβλήματά μας. Μακάρι να συζητούσαμε μόνο για τα χιλιάδες στρέμματα καλλιεργήσιμων εκτάσεων τα οποία βούλιαξαν στη λάσπη, δρομολογώντας μία ακόμη οικονομική καταστροφή για την τοπική κοινωνία και την οικονομία, μετά τις φωτιές του καλοκαιριού. Μακάρι το κακό να σταματούσε εκεί.
Η Ηλεία όμως βρίσκεται στο κόκκινο και σε ό,τι αφορά την εξέλιξη της πανδημίας, όπως άλλωστε και πολλές άλλες περιοχές ανά την επικράτεια. Συνηθίσαμε πια να μετρούμε τους νεκρούς, με μία κάποια φυσικότητα, όπως μετρούν οι άνθρωποι τις απώλειες σε καιρό πολέμου. Η διαφορά με εμάς, έγκειται στο ότι ο νομός είναι επιβαρυμένος και από αυτήν την άποψη. Εδώ κάτω κι αν δεν μας περισσεύουν καθόλου οι άνθρωποι, ούτε οι μικροί, ούτε οι ηλικιωμένοι. Είμαστε βλέπεις ένας νομός που πεθαίνει και από αυτήν την άποψη, της πληθυσμιακής μείωσης και της ερήμωσης. Σαν βλέπω κανένα τρένο παρατημένο να σκουριάζει σε ράγες, θυμάμαι πάντα την Ηλεία. Πάντα τον τόπο που με γέννησε, με ανέθρεψε και με απογοήτευσε.
Ευτυχώς την ώρα που γράφω τούτες εδώ τις γραμμές, βλέπω τον «Δεκέμβρη» του μεγάλου Γιάννη Τσαρούχη. Έχει βάλει ο μπαγάσας τη φάτσα του να κοιτάζει πονηρά, μαρτυρώντας μάλλον την ανάγκη των ανθρώπων για αισιοδοξία, την ώρα που η φύση πενθεί. Διόλου τυχαία ο Χριστός γεννιέται σε μια φάτνη, την εποχή που το φως έχει λιγοστέψει σημαντικά και οι νύχτες είναι μεγάλες και παγωμένες. Αργότερα, στον θαυμαστό καινούργιο κόσμο μας, η προέκταση αυτής της αισιοδοξίας υπαγορεύτηκε κι από την ανάγκη της αγοράς να δουλέψει ώστε να κλείσει καλά η χρονιά.
Το χρήμα όμως φέτος δε φαίνεται να κυκλοφορεί. Ακόμα και το «Black Friday» έμοιαζε με κακόγουστο αστείο. Η αγορά δείχνει να είναι παγωμένη και οι καταναλωτές παρακολουθούν βουβαμένοι την κούρσα της αύξησης των τιμών των αγαθών, προϊόν της επέλασης της ενεργειακής κρίσης. Οι ανάγκες είναι μεγάλες αλλά τα κουκιά λίγα. Την κατεξοχήν εποχή της κατανάλωσης, ο κόσμος περνά αδιάφορα έξω από τις βιτρίνες. Δεν υπάρχει λόγος να κοιτάζει. Άλλωστε φέτος για τα «δώρα», σύμφωνα με τους ανθρώπους της αγοράς, φροντίζει η Εφορία. Όμως έτσι όπως πάει το πράγμα, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα ο Δεκέμβρης να αναδειχθεί σε αρνητή των Χριστουγέννων.
