Όλοι το κάνουν. Και τα κόμματα, και τα λαμπερά πρόσωπα. Τα κόμματα τα συμπεριλαμβάνουν στις τάξεις τους για να τραβήξουν “εύκολους” ψηφοφόρους, επιδιώκοντας να αντλήσουν από την λάμψη τους, και τα λαμπερά πρόσωπα επειδή κάτι άλλο από λάμψη είναι αυτό που τους λείπει και θέλουν να το κερδίσουν. Πάντα έτσι ήταν, πάντα έτσι θα ‘ναι, ό,τι κι αν λέει ο κ. Μαρκουλάκης: “Δεν θα δεχόμουν κάποια άλλου τύπου δέσμευση, δηλαδή να κατέλθω, γιατί δεν θέλω να αφήσω τη δουλειά μου και κυρίως επειδή με ενδιαφέρει να είναι απολύτως φανερό ότι αυτό που κάνω το κάνω χωρίς να έχω να κερδίσω κάτι. Αισθάνομαι ότι έτσι ο λόγος μου διατηρεί μια φερεγγυότητα”. Πάντα έχεις κάτι να κερδίσεις, ακόμη κι αν δεν πρόκειται να εκλεγείς. Αν το αρνείσαι και μάλιστα τόσο κατηγορηματικά, μάλλον προσπαθείς να κρυφτείς πίσω απ’ το δάχτυλό σου. Γιατί η πικρή αλήθεια είναι ότι ακόμη κι αν είσαι καταξιωμένος ηθοποιός και σκηνοθέτης, ακόμη κι αν σε βλέπουν στο δρόμο και σε χαιρετάνε, ή ακόμη αν το επώνυμο της συντρόφου σου είναι “Βαρδινογιάννη”, πάντα κάτι παραπάνω έχεις να κερδίσεις. Είναι αυτό το απόλυτο άδειασμα της ιδεολογίας; Νομίζω -για να μεταχειριστώ το ίδιο ρήμα με τον υποψήφιο πλέον της Νέας Δημοκρατίας- πως όχι. Το προσωπικό συμφέρον ήταν ανέκαθεν μία από τις παραμέτρους της ενασχόλησης με τα κοινά, αν και όχι πάντοτε η μείζονα. Για την περίπτωση του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη πάντως, όποια κι αν είναι τα κίνητρά του, είναι δίκαιο να επισημανθεί ότι δεν είναι χθεσινός στην υπόθεση “Πολιτική”. Ήταν στη Δράση με τον Μάνο, ύστερα στο Ποτάμι, και τώρα στη ΝΔ. Βέβαια, όσες φορές τον άκουσα ή τον διάβασα όλα αυτά τα χρόνια, η αίσθησή μου ήταν πάντα η ίδια, μιας προσωπικότητας που είναι διχοτομημένη ανάμεσα στον ανθρωπισμό που του έχει διδάξει η τέχνη και η ενασχόλησή του με τα ιερά κείμενα του θεάτρου, και στην απανθρωπιά του νεοφιλελευθερισμού, στον οποίο υπάρχει βεβαίως περίσσια ελευθερία αλλά όχι για όλους… Το ίδιο πρεσβεύει και τώρα, αποδεχόμενος ότι η ΝΔ συνιστά προφανώς ένα πλήρως συντηρητικό κόμμα, πλην όμως, ο Μητσοτάκης -δεν τον ονοματίζουμε όλοι με το μικρό του όνομα Κωνσταντίνε, από φόβο μην ξεχάσουμε ποιος είναι και από που έρχεται- είναι ένας βαθύτατα προοδευτικός ηγέτης! Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε δηλαδή. Τα χρόνια πέρασαν, αλλά το αλλοπρόσαλλον της πολιτικής, είναι φιξ!