Του Τζίμη Οικονομίδη
Μια από τις συχνά και χωρίς κόπο επαναλαμβανόμενες φράσεις,που προσωπικά απεχθάνομαι και συνδέεται με την ημέρα και τα «μηνύματά» της, είναι το «περισσότερο επίκαιρα από ποτέ».
Αυτά τα 52 χρόνια, μπορεί να είναι ένας σχετικά μικρός ιστορικά χρόνος, είναι όμως και η μακροβιότερη περίοδος δημοκρατίας, ελευθερίας, ευημερίας και προόδου, από τις απαρχές της προσπάθειας συγκρότησης σύγχρονου Ελληνικού Κράτους.
Είναι αυτή η περίοδος που η χώρα βρέθηκε στο σκληρό πυρήνα, βασικό μέλος της πιο ελκυστικής, φιλελεύθερης, δημοκρατικής ένωσης κρατών διαχρονικά και παγκόσμια. Με λάθη ναι, με αστοχίες ναι, με ένα βήμα μπρος και δυο πίσω ναι, αλλά και πολλές μεγάλες στιγμές που άλλαξαν τη χώρα.
Ξέρω κάποιοι θα διαφωνήσουν, αλλά ΟΧΙ τίποτα δεν είναι ίδιο και ΝΑΙ η χούντα τελείωσε το ’74. Είτε το πιστεύουν κάποιοι είτε όχι.
Και μην ξεχνάμε.
Αν για το νέο που γεννήθηκε στο τέλος του εμφυλίου και 20χρονος είδε την επικράτηση της δικτατορίας, όλα αυτά μπορεί να έλεγαν κάτι, να χαρακτήρισαν και να επηρέασαν τη ζωή του,
για τον τωρινό 20χρονο, που έχουν περάσει υπερδιπλάσια χρόνια της ηλικίας του, από το Πολυτεχνείο, μπορεί να μην λένε και τίποτα ή να λένε εντελώς διαφορετικά, κάτι σαν μακρινή ιστορία. Τα διλήμματα και τα στοιχήματα γι αυτούς, όπως και οι προκλήσεις είναι ποιοτικά διαφορετικές.
Η αγωνιώδης προσπάθεια διατήρησης ενός μύθου με ενέσεις και ορούς «επαναστατικότητας» και η δημιουργία επίπλαστης αναγκαιότητας κάθε φορά μια γενιά νέων να πρέπει να ζήσει τα δικά της Πολυτεχνεία και ανιστόρητη είναι και εκτός πλαισίου δημοκρατικής κανονικότητας. Τα μόνα που καταφέρνει, είναι η διατήρηση του φανατισμού μεμονωμένων μειοψηφικών ομάδων, που τελικά οδηγεί στην κοινή παραβατικότητα, αλλά και στην περιστασιακή χρήση του από πολιτικές ομάδες που προσβλέπουν στην διατήρηση ενός μανιχαϊστικού κλίματος διχασμού.
Ελάχιστος φόρος τιμής σε έναν αγώνα που δεν εξελίχθηκε και θόλωσε, το ατομικό και συλλογικό καθήκον και η προσπάθεια διεύρυνσης και ο σεβασμός των ποιοτικών χαρακτηριστικών της δημοκρατίας που ζούμε.
