Του Δημήτρη Θεοδωρόπουλου, πρ. Φαρμακευτικού Συλλόγου Ηλείας

Το φευγιό του Μίκη όπως ήταν φυσικό έδωσε αφορμή σε όλους μας να δούμε για άλλη μια φορά τι ήταν αυτό που τον κράτησε τόσα χρόνια δίπλα μας και τι είναι αυτό που δεν θα τον πάρει ποτέ από διπλά μας.

Ο Μίκης με τους πολιτικούς του αγώνες, με την μουσική του ιδιοφυία και με την κουλτούρα που έδωσε απλόχερα στον λαό, κατάφερε να εκφράσει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον το Συλλογικό ασυνείδητο μιας ολόκληρης χώρας.

Το έκανε με τον δικό του τρόπο.

Δεν ρώτησε κανέναν.

Τράβηξε πολλά από όλους αυτούς που τον είχαν κρίνει ως αντεθνικώς δρώντα και επιζήμιο για την πατρίδα και από όλους αυτούς που κατά καιρούς δεν τον εύρισκαν αρκούντως αριστερόν για να τον κάνουν «παρέα».

Τώρα από κει που είναι με τον τρόπο του εκδικείται τους πάντες

• αυτούς που ευχαρίστως τον έσερναν από Δικαστήριο σε Δικαστήριο και από εξορία σε εξορία και τώρα έσπευσαν να το κηδέψουν Δημόσια δαπάνη
• αυτούς που τώρα αναγκάστηκαν να παραδεχτούν φωναχτά την ιδιοφυία του και την πρόσφορα του ξεχνώντας τι του είχαν σούρει κατά καιρούς
• τους συντρόφους του που αν και πολλάκις του αναγνώριζαν μόνο την μουσική του ιδιοφυία τους θύμισε γραπτώς ότι θέλει να κηδευτεί σαν Κομμουνιστής.

Όλα αυτά βέβαια για τα τυπικά του φευγιού του.

Γιατί ο Μίκης δεν φεύγει.

Δεν γίνεται να φύγει.

Θα είναι εδώ να μας συντροφεύει

• στους έρωτες μας
• στις χαρές μας
• στις λύπες μας
• στους όποιους αγώνες κάνουμε για την ζωή μας

Και αυτό δεν είναι επιλογή μας.

Ο Μίκης είναι μέσα μας και από εκεί θα βγαίνει θέλουμε και δεν θέλουμε.

Να μας γλυκαίνει κάποιες στιγμές και να μας αφήνει μετέωρη την ελπίδα ότι «σώπα όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες»….