Έχουμε δει και υποστεί κατά καιρούς πολλά «φρούτα» στο κοινοβούλιο. Και τι δεν έχει ακουστεί σε αυτόν τον «ναό της δημοκρατίας». Μιλάμε για χαρακτηρισμούς, ισχυρισμούς και συλλογιστικές, που δεν θα τις ακούσεις ούτε στο καφενείο του τελευταίου (σε ύψος) ορεινού χωριού. Γιατί όμως; Η απάντηση είναι πως στα καφενεία, υπάρχει πολύ μεγαλύτερος σεβασμός απέναντι στην ατύπως συνομολογούμενη νοημοσύνη των συνδαιτημόνων. Είναι ένα πολύ παλιό κοινωνικό ένστικτο αυτό, το οποίο δίδαξε τους ανθρώπους να μην λένε μπούρδες, καθώς οι μπούρδες δεν περνάνε σε μία μικρή παρέα, εφόσον τοιουτοτρόπως δεν αμφισβητείται μόνο το κοινό αίσθημα ή η κοινή λογική, αλλά η αξιοπρέπεια των άλλων. Είναι, με άλλα λόγια, σα να τους θεωρείς ηλίθιους.
Αν αυτό που δεν συμβαίνει ποτέ ούτε σε ένα καφενείο –ένας αδικαιολόγητα απαξιωμένος κοινωνικός θεσμός, βλέπε «κουβέντα καφενείου– αποτελεί κανόνα για το ελληνικό κοινοβούλιο, τούτο αναδεικνύει την ποιότητα του λόγου που αρθρώνεται από μερίδα του σώματος των Ελλήνων βουλευτών. Δεν σέβονται την κοινή λογική, δεν σέβονται τους συναδέλφους τους και αυτονόητα δεν σέβονται ούτε τους πολίτες. Διαφορετικά δεν θα εκστόμιζαν όσα εκστομίζουν κατά καιρούς, προκειμένου να «φανούν», να δείξουν ότι είναι οι πιο καλοί μαθητές του υπουργού και του πρωθυπουργού, οι οποίοι αριστεύουν στην κολακεία αλλά «πατώνουν» στην ουσιαστική άσκηση του κοινοβουλευτικού ελέγχου, ακόμη κι αν ανήκουν στο κόμμα της κυβερνητικής πλειοψηφίας.
Σε μία τέτοια στιγμή που είναι βέβαιο ότι θα μείνει αλησμόνητη στα πρακτικά της κοινοβουλευτικής ιλαρότητας, ο βουλευτής Μεσσηνίας της ΝΔ, Μίλτος Χρυσομάλλης, υπερασπιζόμενος το νομοσχέδιο για τα εργασιακά, υποστήριξε ότι «αν θέλατε να τρολάρετε και να ασκήσετε μια κριτική στον υπουργό Κωστή Χατζηδάκη, θα μπορούσατε απλά να του πείτε -που είναι και αλήθεια- ότι στην ουσία εφαρμόζει, αυτά που είχε πει και ο Μιχαήλ Μπακούνιν. Δηλαδή βελτιώνει τις συνθήκες εργασίας, αποδίδει στην εργασία αυτό που της οφείλεται δίκαια και αποδίδει με τον τρόπο αυτό ασφάλεια, άνεση και αναψυχή. Γιατί αυτή είναι η αλήθεια που γίνεται με αυτό το νομοσχέδιο». Αμφιβάλλει κανείς ότι αυτό που ειπώθηκε μέσα στη Βουλή, σε μία κρίσιμη συνεδρίαση για την συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων, δεν θα μπορούσε ποτέ να «περάσει» ούτε ως κακόγουστο αστείο σε ένα οποιοδήποτε καφενείο;
Πέραν του ότι θα τρίζουν τα κόκκαλα του Ρώσου θεωρητικού της «κολεκτιβιστικής αναρχίας», πρόκειται για μία απύθμενου θράσους πρόκληση για τους εργαζόμενους. Εξυπακούεται ότι ο κ. Χρυσομάλλης δεν είναι ηλίθιος, αλλά είναι πασιφανές ότι θεωρεί πως απευθύνεται σε ηλίθιους. Γνωρίζει πολύ καλά ότι τα χρονικά όρια εργασίας, η αύξηση του πλαφόν των υπερωριών, το σπαστό ωράριο στη μερική απασχόληση, η απελευθέρωση της κυριακάτικης αργίας σε πολλές ακόμη επιχειρήσεις, η δυνατότητα μεταφοράς της άδειας στο αμέσως επόμενο έτος και μέχρι 31/3, η ουσιαστική αποδυνάμωση του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας, η πρόβλεψη για απαγόρευση κάλυψης μιας απεργίας από δευτεροβάθμιο όργανο, εφόσον αυτή έχει κριθεί παράνομη σε πρώτο βαθμό κλπ. συντείνουν στην ισοπέδωση του εργαζομένων και των δικαιωμάτων τους και σε καμία απολύτως περίπτωση στην προστασία τους.
Κατά συνέπεια ο Χατζηδάκης είναι μαθητής της Θάτσερ κι όχι του Μπακούνιν, και ο κ. Χρυσομάλλης το γνωρίζει και αυτό, σε μία εποχή μάλιστα όπου τα παραδοσιακά καπιταλιστικά κράτη λόγω πανδημίας και της δραματικής πτώσης της οικονομικής δραστηριότητας, έχουν προχωρήσει σε ενέργειες ουσιαστικής ενίσχυσης του κράτους και του πληττόμενου κόσμου της εργασίας. Αν λοιπόν είναι κάποιος μαθητής του Μπακούνιν, ανεκδιήγητε κ. Χρυσομάλλη, θα έπρεπε να μιλήσετε καλύτερα για τον Μάρτι Γουόλς, τον υπουργό Εργασίας των Η.Π.Α.
Ο Δικαιόπολις
