Και όμως γυρίζει…
Με τη γνωστή αυτή φράση του Γαλιλαίου, όταν το ιερατείο τον απειλούσε να τον ρίξει στην πυρά επειδή έλεγε το ορθό, σχολιάζουν στην Αμαλίας τις αντιδράσεις, αλλά και την κινητικότητα, που προκάλεσε και εξακολουθεί να προκαλεί η Ιθάκη και η παρέμβαση Τσίπρα στο Παλλάς.
Όχι γιατί πιστεύουν ότι μπορεί να αλλάξει από τη μια στιγμή στην άλλη το φθαρμένο και αναξιόπιστο πολιτικό σύστημα. Αλλά γιατί, επιτέλους όπως λένε, η «πέτρα» που έριξε ο Τσίπρας έβαλε τέλος στη στασιμότητα του πολιτικού βάλτου, ανοίγοντας τη συζήτηση για μια νέα μεταπολίτευση, κομβικό στοιχείο της οποίας είναι η επανίδρυση, η ανασύνθεση, η επιστροφή, της μεγάλης προοδευτικής παράταξης, όχι με όρους συναλλαγής και συγκολλήσεων, αλλά «από τα κάτω».
Πάντως, από την Αμαλίας αφήνουν αιχμές και για τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν στα κόμματα της Αριστεράς, αναφέροντας ρητά πως η πρόταση Τσίπρα απευθύνεται στους πολίτες και όχι στις ηγεσίες των κομμάτων, προσθέτοντας πώς ο πρώην πρωθυπουργός θα είναι ηχηρά απών σε διεργασίες κορυφής και ενεργά παρών στη δύσκολη προσπάθεια για κινητοποίηση των αριστερών και προοδευτικών ανθρώπων, είτε ανήκουν σε συγκεκριμένους κομματικούς σχηματισμούς, είτε έχουν γυρίσει την πλάτη τους σ’ αυτούς.
Άλλο ο πληθωρισμός και άλλο η ακρίβεια
Στην ερώτηση πώς θα πέσουν οι τιμές, μάλλον τα κλασικά οικονομικά δεν έχουν εφαρμογή στην περίπτωση της Ελλάδας και σίγουρα δεν είναι μόνο η αύξηση των εισοδημάτων, που εμφανίζεται ως λύση από κυβερνητικούς. Οι τιμές αυξάνονται κατ’ αρχάς γιατί δεν έχουμε ικανοποιητική προσφορά, κάνουμε εισαγωγές και αρχίζει σιγά σιγά να χάνεται η μπάλα. Αν, μάλιστα, προσθέσουμε και τους φόρους (που δεν μειώνουμε), το παιχνίδι «χάνεται από τα αποδυτήρια».
Η ασφαλής λύση για να αντιμετωπισθεί η ακρίβεια είναι ο περιορισμός της κατανάλωσης σε συνδυασμό με την αύξηση της εγχώριας παραγωγής που θα αναλάβει να καλύπτει την ζήτηση αντί των εισαγωγών. Στον πρώτο, τον κύριο ρόλο τον παίζει ο καταναλωτής με τις οργανώσεις του (που δυστυχώς δεν έχουμε) και στο δεύτερο οι προτεραιότητες που επίσης δεν έχουμε θέσει ως χώρα.
Η αγροτιά πεθαίνει…
Η αγροτιά είναι σε ξεσηκωμό. Μια ολόκληρη κοινωνική κατηγορία, πιο σωστά μια «άλλη Ελλάδα», που συχνά κάνουμε σαν να μην υπάρχει, κατεβαίνει στους δρόμους γιατί δεν της έμεινε άλλη επιλογή. Γιατί βλέπει τις επιδοτήσεις και τις αποζημιώσεις για φυσικές καταστροφές να καθυστερούν, γιατί βλέπουν το κόστος παραγωγής να ανεβαίνει σε επίπεδα που δεν μπορούν να αντέξουν. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά είδαν την κυβέρνηση στο -ούτως ή άλλως εξοργιστικό μετά από τρία μνημόνια- σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, προκειμένου να αποσείσει τις δικές της ευθύνες, να τους «στοχοποιεί» ως αυτούς που μονίμως προσπαθούν να παραπλανήσουν το κράτος και να πάρουν επιδοτήσεις που δεν δικαιούνταν.
Στην πραγματικότητα, καταφεύγοντας για άλλη μια φορά στην επικοινωνιακή διαχείριση η κυβέρνηση μέχρι τώρα δεν έχει καταφέρει να πείσει ότι έχει ένα σχέδιο για να απαντήσει στα προβλήματα του αγροτικού κόσμου. Εδώ και έξι χρόνια η μεγαλύτερη «συνεισφορά» της στην αγροτιά ήταν να διακινδυνεύσει συνολικά τις αγροτικές επιδοτήσεις μέσα από τη «μηχανή» που είχαν στήσει στον ΟΠΕΚΕΠΕ.
Περισσότερα από 6.000 ιατρικά λάθη κάθε χρόνο
Τα τελευταία περίπου 8 χρόνια στο Εργαστήριο Οικονομικών και Διοίκησης της Υγείας του Πανεπιστημίου Πειραιώς υπάρχει το Παρατηρητήριο Ασφάλειας του Ασθενούς.
Εκεί, έχουν συλλεχθεί και αναλυθεί πάνω από 1.000 δικαστικές αποφάσεις που αφορούν τέτοια περιστατικά και περισσότερα από 20.000 «δυσμενή συμβάντα». Περιστατικά δηλαδή που έχουν προκαλέσει βλάβη σε ασθενείς κατά τη διάρκεια παροχής φροντίδας σε δημόσια ή ιδιωτικά θεραπευτήρια.
Τα ιατρικά λάθη στη χώρα μας ξεπερνούν τα 6.000 ετησίως! Φυσικά δεν είναι όλα το ίδιο σοβαρά και δεν παίρνουν όλα τον δρόμο της Δικαιοσύνης.
Τα πρόσφατα αποτελέσματα της έρευνας του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας αποκάλυψαν ότι ένας στους τρεις γιατρούς και νοσηλευτές στην Ευρώπη πάσχει από κατάθλιψη και αυτό φαίνεται να «κλείνει το μάτι» σε ιατρικά λάθη. Περίπου οι μισοί δηλώνουν ότι σκέφτονται να αλλάξουν επάγγελμα. Η πρόσφατη έρευνα έρχεται να επιβεβαιώσει την πίεση που δέχεται το σύστημα υγείας όχι τόσο στις υλικοτεχνικές του υποδομές αλλά στο ανθρώπινο δυναμικό που το στελεχώνει.
Για την εργασιακή Ιθάκη… είναι μακρύς ο δρόμος
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παρουσίασε τον «οδικό χάρτη για την ποιοτική απασχόληση» (Quality Jobs Roadmap) Όπως μας ενημερώνει πρόκειται «για μια νέα νομοθετική πρόταση, που θα εξασφαλίζει τα δικαιώματα των εργαζομένων, συμβαδίζοντας παράλληλα με τις τεχνολογικές, οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές».
«Κάθε θέση εργασίας στην Ευρώπη, πρέπει να είναι μια ποιοτική θέση εργασίας», δήλωσε η Επίτροπος Εργασίας και Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ροξάνα Μινζάτου.
Οι ποιοτικές θέσεις εργασίας είναι απαραίτητες για την ευημερία των ανθρώπων, και για μια ισχυρή και ανταγωνιστική κοινωνική Ευρώπη διακηρύττει ο Οδικός Χάρτης της Κομισιόν
Όμως ανάμεσα στις διακηρύξεις για ποιοτική απασχόληση και στο τι ισχύει στην αγορά εργασίας, μεσολαβεί χάσμα. Στη χώρα μας το χάσμα αυτό είναι ενίοτε χαώδες.
Νέος ΕΝΦΙΑ θα είναι υπέρ των Δήμων.
Σε ένα νέο «ΕΝΦΙΑ υπέρ των Δήμων» φαίνεται να εξελίσσεται το προτεινόμενο Τέλος Τοπικής Ανάπτυξης (ΤΤΑ), το οποίο εισάγεται μέσω του σχεδίου για τον νέο Κώδικα Αυτοδιοίκησης που έχει συντάξει το υπουργείο Εσωτερικών και ήδη έχει αποσταλεί στην ΚΕΔΕ. Το νέο τέλος θα αντικαταστήσει από την 1η Ιανουαρίου 2027 το Τέλος Ακίνητης Περιουσίας (ΤΑΠ) και τον Φόρο Ηλεκτροδοτουμένων Χώρων (ΦΗΧ), με συντελεστή από 0,8 έως 1 τοις χιλίοις, δηλαδή μεσοσταθμικά τριπλάσιο του ισχύοντος ΤΑΠ. Σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις, η συνολική επιβάρυνση των ιδιοκτητών αναμένεται να διπλασιαστεί ή και να τριπλασιαστεί, καθώς το νέο ΤΤΑ θα βαρύνει αποκλειστικά τους ιδιοκτήτες και όχι τους χρήστες των ακινήτων, όπως συνέβαινε έως σήμερα με τον ΦΗΧ.
Αυτοδημιούργητοι πλούσιοι και φτωχοί
Πώς ακριβώς γίνεται κανείς «αυτοδημιούργητος» δισεκατομμυριούχος; Όλοι πίσω από το χρήμα τρέχουμε, αυτό κυνηγάμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας, τις περισσότερες ώρες της μέρας μας, το κυνηγάμε ως παραγωγοί πλούτου, το κυνηγάμε και ως καταναλωτές, ψάχνοντας το φθηνότερο προϊόν, τις εκπτώσεις, τις black Fridays.
Αν το κυνήγι του χρήματος μετριόταν σε θερμίδες που καταναλώνουμε σε σωματική και διανοητική προσπάθεια, δεν νομίζω ότι θα βρίσκαμε καμιά ιδιαίτερη διαφορά ανάμεσα στη δύναμη που έχει καταβάλει ο «αυτοδημιούργητος» δισεκατομμυριούχος και σε αυτήν που καταβάλλει ο μέσος «αυτοδημιούργητος» μισθωτός των 850 ευρώ μηνιαίως.
Τότε, τι εξηγεί την ιλιγγιώδη ταχύτητα αύξησης του πλούτου των υπερπλούσιων και τη στασιμότητα ή μείωση του πραγματικού πλούτου όσων βρίσκονται στο κάτω μισό της πυραμίδας;
Είναι κυριολεκτικά η ερώτηση του ενός δισεκατομμυρίου. Στην οποία οι μεν επιτυχημένοι αυτοδημιούργητοι δισεκατομμυριούχοι απαντάνε με τη μεταφυσική του θείου Σκρουτζ ο οποίος είχε πείσει τον εαυτό του ότι όλα τα οφείλει στην τυχερή του πενταρίτσα (σ.σ. στις δεκαετίες 1960 και 1970 κυκλοφορούσαν πεντάρες στην Ελλάδα της δραχμής, ως το μικρότερο κέρμα, με το οποίο αγοράζαμε τουλάχιστον μια τσίχλα, εξ ου και η απόδοση του σεντ σε πεντάρα). Οι δε αποτυχημένοι φτωχοί, απαντάνε στην ίδια ερώτηση με μοιρολατρία, νομίζουν ότι είναι γκαντέμηδες, ότι φταίνε οι ίδιοι για τη φτώχεια τους, δεν αρκούν οι δεξιότητές τους, η ευφυΐα τους, ο ζήλος τους για δουλειά κι επιμόρφωση. Επομένως δεν τους φταίει κανείς εκτός από τον εαυτό τους, είναι κυριολεκτικά αυτοδημιούργητοι φτωχοί
