«Το γεγονός ότι έχει γίνει επίθεση με δακρυγόνα μέσα σε κλειστό χώρο (κατάληψη ΒΟΞ), ότι ακριβώς τις ημέρες αυτές γίνονταν εκδηλώσεις πάνω στην πλατεία με έκθεση βιβλίου και συναυλίες στις οποίες συμμετείχαν εκατοντάδες άνθρωποι (οικογένειες, παιδιά, μεγαλύτεροι σε ηλικία άνθρωποι) που βρέθηκαν αίφνης να τρώνε δακρυγόνα στο κεφάλι και να προσπαθούν να σωθούν, δυστυχώς δεν υπάρχει σε κανένα «ρεπορτάζ» μεγάλου καναλιού. Δεν υπάρχουν ούτε οι απειλές και οι βρισιές των ανδρών των ΜΑΤ, ούτε οι καταγγελίες των κατοίκων ότι δεν μπορούν τις τελευταίες ημέρες να ξεμυτίσουν από τα σπίτια τους λόγω των ΜΑΤ. Δεν υπάρχει η είδηση για την πορεία που έγινε, μέρα μεσημέρι, κατά της αστυνομικής καταστολής από πλήθος κόσμου μετά την πρώτη επίθεση στο ΒΟΞ».
Το παραπάνω απόσπασμα αποτελεί ένα μόνο δείγμα της πραγματικότητας, έτσι όπως την μεταφέρει στο εξαιρετικό της κείμενο η Ελένη Μαυρούλη και το οποίο δημοσίευσε η ιστοσελίδα tvxs.gr. Αξίζει να διαβάσει κανείς την μαρτυρία της, όπως και τις μαρτυρίες κατοίκων και ανθρώπων οι οποίοι γνωρίζουν τι συμβαίνει, γενικώς και ειδικώς, στην πολύπαθη γειτονιά και δεν σταματούν να μεταδίδουν την δική τους, ακατέργαστη και αμοντάριστη εικόνα, μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα εναλλακτικά ΜΜΕ.
Τα μεγάλα μέσα (και κυρίως αυτοί που τα έχουν) παράγουν πολιτική, –το ξέραμε αυτό. Ασκούν τρομακτική επιρροή στο πολιτικό σύστημα και κατ΄επέκταση στην κοινωνία –ή και αντίστροφα– σε βαθμό που έχουν την δυνατότητα, εφόσον το επιθυμούν, να προχωρούν ακόμη και σε χειρουργικού τύπου παρεμβάσεις στο κυβερνών και φυσικά σε άλλα κόμματα, προκειμένου να επιτύχουν τους σκοπό τους. Στην Ελλάδα (και όχι μόνο) τα μίντια είχαν μία μάλλον αγαστή συνεργασία με τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας. Το ένα χέρι νίβει το άλλο, δεν λέει ο λαός; Απλώς, καμιά φορά, αν και όχι πολύ συχνά, μένεις άναυδος με το οσκαρικό σενάριο και την σκηνοθεσία. Τα κανάλια κόβουν, οι πολιτικοί ράβουν. Ίσως δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα στην δημόσια σφαίρα από τα Εξάρχεια. Αν πιστέψει κανείς όσα μεταδίδονται στην τηλεόραση όλα αυτά τα χρόνια για τα Εξάρχεια και δεν τα επισκέπτεται ποτέ, ούτε μιλά με τους κατοίκους, τότε είναι βέβαιο πως έχει μαύρα μεσάνυχτα για το θέμα. Ωστόσο, η μάζα τα «τρώει» και διαμορφώνει ανάλογη άποψη, άρα παράγεται πολιτική, ενώ ανοίγει και ο δρόμος για το περαιτέρω ξεδίπλωμα ενός δόγματος για τα πράγματα, εν προκειμένω του νόμου και της τάξεως. Κάπως έτσι φτάσαμε να ακούγονται τοποθετήσεις σαν κι αυτή: «‘Οχι όμως και αμέσως μόλις λίγο αιματάκι τρέξει από κάποιον μπαχαλάκια αμέσως όλα τα μέσα ενημέρωσης πω πω το παιδί. Γιατί και οι αστυνομικοί… Έτσι;».
Η απίστευτη δήλωση ανήκει στον μέχρι πρότινος δημοσιογράφο της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα» και νυν κυβερνητικό βουλευτή κ. Μαρκόπουλο. Ενστικτωδώς θα του απαντούσα πως αρκεί να μην μάτωνε το δικό μου παιδί, όπως μάτωσε ο Αλέξης Γρηγορόπουλος. Είναι όλα τόσο χυδαία, που φτάνεις να σιχαίνεσαι ακόμη και να γράψεις για δαύτους. Διότι δυστυχώς έτσι αντιλαμβάνονται τα Εξάρχεια, τα εσωτερικά τους, που έλεγε και ο αμπελοφιλόσοφος Στέλιος Ράμφος, και έτσι θέλουν να μετατρέψουν και τα εξωτερικά.
