Το Προεδρικό Διάταγμα για την οριοθέτηση οικισμών κάτω των 2.000 κατοίκων, που προωθεί η κυβέρνηση, δεν είναι μια τεχνική λεπτομέρεια του χωροταξικού σχεδιασμού. Είναι μια πολιτική πράξη με βαρύ ιδεολογικό αποτύπωμα και ανυπολόγιστες κοινωνικές συνέπειες.
Είναι η θεσμική ταφόπλακα για τα μικρά χωριά της πατρίδας μας. Είναι το πιστοποιητικό πληθυσμιακού θανάτου για την ελληνική περιφέρεια.
Αντί η κυβέρνηση να ενισχύσει τις υποδομές, να προσφέρει φορολογικά και οικιστικά κίνητρα, να συγκρατήσει νέους ανθρώπους στην ύπαιθρο, έρχεται και τιμωρεί όσους τόλμησαν να μείνουν ή να επιστρέψουν. Υποβαθμίζει τη δυνατότητα οικοδόμησης, καθιστώντας τα οικόπεδα ουσιαστικά άχρηστα. Αναιρεί το μέλλον αυτών των περιοχών, μετατρέποντας τα χωριά μας σε χωριά-φαντάσματα. Δεν είναι άγνοια. Είναι πολιτική επιλογή.
Γιατί τα χωριά μας δεν είναι πρόβλημα για επίλυση – είναι πλούτος για αξιοποίηση. Δεν είναι «εκτός σχεδίου»– είναι εντός της ιστορικής και πολιτισμικής μας ταυτότητας.
