Του Κώστα Διαμαντόπουλου
Σκόρπιες σκέψεις με αφορμή την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ημερίδα του Επιμελητηρίου Ηλείας με θέμα ” Η επανεκκίνηση του Σιδηροδρόμου στην Ηλεία. Από την Ιστορική Κληρονομιά στη Σύγχρονη Αναπτυξιακή Προοπτική “
Από τους 11 περιφερειακούς συμβούλους της Ηλείας συμμετείχαμε μόνο δύο. Ο έτερος ήταν ο Αντιπεριφερειάρχης Πολιτισμού Παναγιώτης Μπραμος. Ο Περιφερειάρχης απών.
Ο “αόρατος γορίλας” της ημερίδας ήταν η Κυβέρνηση που κρύβεται πίσω από το φαραωνικό αφήγημα της Πάτρας για υπογειοποίηση του δικτύου σε μήκος 5,2 χλμ. το οποίο η ίδια έχει όμως υιοθετήσει.
Για μια ακόμη φορά φάνηκε ότι η Ηλεία λειτουργεί σ’ ένα καταναγκαστικό πλαίσιο διεκδίκησης που θυμίζει με όρους διπλωματικής ιστορίας τη μεταπολεμική εξάρτηση της Φινλανδίας από τη Σοβιετική Ένωση γνωστή και ως ” φινλανδοποίηση”. Στο ρόλο της “Σοβιετικής Ένωσης” η Πάτρα και της “Φινλανδίας” εμείς . Με την ανοχή αν όχι την υποστήριξη της Κυβέρνησης και της Περιφέρειας….
Υπήρξαν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες εισηγήσεις που τεκμηρίωσαν την αναγκαιότητα με τεχνικούς , οικονομικούς και κοινωνικούς όρους της επανεκκίνησης του Σιδηροδρόμου στην Ηλεία.
Θα το πω όπως το νιώθω. Αν δεν ξεπεράσουμε έναν ιδιότυπο καθωσπρεπισμό που μας διακρίνει και μια εξουσιολαγνεία με τους πιο πάνω , θα τρώμε τη μια σφαλιάρα … μετά την άλλη.
