Της Χριστίνα Κοψίνη
Τα συνδικάτα στη χώρα μας δεν κατόρθωσαν να προσαρμόσουν τη λειτουργία τους στο κύμα της απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων, που ξεκίνησε ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 και ολοκληρώνεται σήμερα. Δεν θέλησαν καν να προχωρήσουν σε συγχωνεύσεις και ενοποιήσεις, συνεχίζοντας έναν κατακερματισμό που θυμίζει δεκαετία του ’70.
Στα καφενεία το λένε «μπάχαλο». Στα «σαλόνια» μιλάνε για αποδιοργάνωση. Στις συζητήσεις που ανοίγουν στις ανήσυχες παρέες υπερισχύει το κατηγόρημα… ξεπούλημα. Όχι πως ασχολούνται και πολλοί με τη στάση των συνδικαλιστικών οργανώσεων, αλλά όπως και να χαρακτηρίσεις την εικόνα τους, μόνο μια λέξη θα μπορούσε να αποδώσει την πραγματικότητα: απογοητευτική.
Φυσικά και δεν πρόκειται για κάτι καινούργιο. Αλλά θα περίμενε κάποιος να υπάρξει μια υποτυπώδης προσπάθεια από κοινού αντιμετώπισης των διατάξεων του αναπτυξιακού σχεδίου νόμου, που τα ίδια τα συνδικάτα με ανακοινώσεις τους χαρακτηρίζουν ως τον οδοστρωτήρα του συλλογικού εργατικού δικαίου και των εργασιακών δικαιωμάτων.
Οχι μόνο δεν συνέβη αυτό, αντιθέτως η υποχρέωσή τους να κινητοποιήσουν τα μέλη τους αποτέλεσε την αφορμή για να εκδηλώσουν ξανά τις εσωτερικές τους συγκρούσεις, κατεβάζοντας και πάλι το επίπεδο της αντιπαράθεσης σε όρους που κάνουν τους καβγάδες στα γήπεδα να μοιάζουν με ακαδημαϊκή συζήτηση. Ετσι, με αιχμή το ποιος θα αποφασίσει πρώτος για να επιβάλει την ημερομηνία της 24ωρης απεργίας, ξεκίνησε τις τελευταίες μέρες ένα γαϊτανάκι απειλών, αντεγκλήσεων και ανακοινώσεων.
Προηγήθηκε η κατά πλειοψηφία απόφαση του Εργατικού Κέντρου Αθήνας, υποστηριζόμενη από συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ και του ΣΥΡΙΖΑ, για 24ωρη απεργία την Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου. Ακολούθησε ανακοίνωση της ΓΣΕΕ με καταγγελίες κατά δύο συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ, οι οποίοι φέρεται ότι τηλεφώνησαν στον Οργανωτικό Γραμματέα και τον απείλησαν γιατί «δεν συντάσσεται με την άποψη της σταλινικής – κομματικής μαφίας ως προς τον προσδιορισμό της ημερομηνίας της απεργιακής κινητοποίησης», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η ανακοίνωση της Συνομοσπονδίας.
Η συνέχεια δόθηκε με νέο κύκλο ανακοινώσεων από εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες, επιρροής ΠΑΣΚΕ, τα οποία, αντιπαρατιθέμενα στην απόφαση του ΕΚΑ, αποφάσισαν διαφορετική ημερομηνία της 24ωρης απεργίας, στις 25 του μηνός. Και το αποκορύφωμα, η προχθεσινή ανακοίνωση της ΓΣΕΕ, με την οποία, αδειάζοντας τις δευτεροβάθμιες οργανώσεις της, τις προτρέπει να αλλάξουν την απόφασή τους και να απεργήσουν στις 2 Οκτωβρίου, ώστε να συμπίπτει η κινητοποίηση με τη συζήτηση και ψήφιση του σχεδίου νόμου στη Βουλή!
Μαγαζάκια…
Η εικόνα δεν ξενίζει. Τα βίαια γεγονότα που διαδραματίστηκαν στη Ρόδο και την Καλαμάτα, όπου επιχειρήθηκε ανεπιτυχώς να γίνει το 37ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ.
Τα φαινόμενα αυτά δεν συνιστούν απλώς μια παιδική ασθένεια ούτε απλώς σημαίνουν το βάθεμα μιας κρίσης που οφείλεται στη μετάβαση του παραγωγικού ιστού. Ανάλογο πρόβλημα είχαν και τα ευρωπαϊκά συνδικάτα, αλλά κατόρθωσαν να ξεπεράσουν την κρίση.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα γερμανικά συνδικάτα, τα οποία προχώρησαν σε μεγάλες συγχωνεύσεις και ενοποιήσεις στις υπηρεσίες και τις τράπεζες, με αποτέλεσμα να δημιουργήσουν ισχυρούς συνδικαλιστικούς διαπραγματευτές. Ακόμη και στη Γαλλία, όπου η συνδικαλιστική πυκνότητα παραμένει πολύ χαμηλότερη από την ελληνική, γύρω στο 8% με 9%, όταν κινητοποιούνται, έχουν μια αξιοπρεπή παρέμβαση.
Τα συνδικάτα στη χώρα μας δεν κατόρθωσαν να προσαρμόσουν τη λειτουργία τους στο κύμα της απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων, που ξεκίνησε ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 και ολοκληρώνεται σήμερα.
Δεν θέλησαν καν να προχωρήσουν σε συγχωνεύσεις και ενοποιήσεις, συνεχίζοντας έναν κατακερματισμό που θυμίζει δεκαετία του ’70. Και σε αυτήν την εικόνα δεν υπάρχουν μόνο ούτε οι «κακοί πασόκοι» ούτε οι «εκρηκτικοί Παμίτες».
Σοβαρή ευθύνη έχει και η ευρύτερη Αριστερά, οι λιγοστές συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και της άλλοτε συνασπισμένης Αριστεράς, που πέρασαν με μεγάλη ευκολία από τη συνθηματολογία στη συνδιαχείριση και, μετά το 2015, στον κυβερνητισμό, τον οποίο σήμερα αποδοκιμάζουν.
