Εάν η Νέα Δημοκρατία είναι το πρώτο κόμμα στις επικείμενες εκλογές, τότε το Κίνημα Αλλαγής, το πάλαι κραταιό ΠΑΣΟΚ, πρέπει να συνεργαστεί μαζί της λέει ο και χρηματίσας πρόεδρος του σοσιαλιστικού κινήματος Ευάγγελος Βενιζέλος. Ας φανταστούμε τι συμβαίνει στον νου του νυν βουλευτή ή τι τον ώθησε να καταλήξει σε τέτοια συμπεράσματα και εκτιμήσεις. Καλύτερα να μην ασχοληθούμε με τα κίνητρα.
Ας επι-μείνουμε στον πολιτικό απόηχο των λόγων του· κατά πόσο μπορεί αυτός ο λόγος να επηρεάσει τον Έλληνα ψηφοφόρο. Ο λόγος λοιπόν αυτός, και για την οικονομία του λόγου, είναι άκρως συστημικός και κινούμενος από αντισυριζαϊκή εμπάθεια -τίποτε άλλο.
Θα μπορούσε να έχει όντως αντίκρισμα εάν πλαισιωνόταν από επιχειρήματα εναντίον της πολιτικής τής σημερινής κυβέρνησης. Άλλη εντούτοις είναι η σηματοδότηση των λεγομένων τού και καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου: η λήξη μιας περιόδου ονείρων και αγνών τάχα ιδεολογιών και η ανάδυση του καθαρού βλέμματος στη στυγνή και σκληρή πραγματικότητα: μπροστά στην κατάκτηση της εξουσίας ξεχνάμε παρελθόν και πρότυπα, ιδεολογίες και φιλοσοφίες -ο σκοπός αγιάζει τα μέσα
Τώρα πλέον δεν έχει σημασία εάν κάποιος είναι αριστερός ή δεξιός · εκείνο που μετράει είναι η άνοδος στα θεσμικά δώματα της εξουσίας, με «δημοκρατικό» πάντα τρόπο.
Ο κ. Βενιζέλος έχει εμπειρία από μια τέτοια συγκυβέρνηση με τη Δεξιά, οπότε του είναι εύκολο να επαναλάβει το ίδιο λάθος.Έχει προφανώς συνειδητοποιήσει, διότι δεν είναι αφελής ότι μόνο με συνεργασίες -ας είναι και με τον διάολο- προκύπτουν πλέον κυβερνήσεις, πάνε τα παλιά μονοκομματικά συστήματα.. Εντύπωση προκαλεί (;) ότι αποστρέφεται την Αριστερά σε μια προοπτική συνεργασίας. Αντελήφθη τι σημαίνει Αριστερά;
Το ήξερε εκ των προτέρων; Ήταν μήπως εξ αρχής φιλελεύθερος και δεν μας το έλεγε; Ποιος ξέρει…
Βλέπεις, υπάρχουν δύο κόσμοι σε αυτή τη χώρα. Όλοι θέλουν να επιβιώσουν αλλά φυσικά δεν το προσπαθούν όλοι με τον ίδιο τρόπο. Καθένας έχει τις δικές του αρχές, τα δικά του όρια. Μπορείς εύκολα να το διαπιστώσεις οποιαδήποτε στιγμή καθίσεις λίγο να το σκεφτείς. Στην πραγματικότητα, μπορείς να κατατάξεις τους ανθρώπους σε λίγες μόνο κατηγορίες, αν και οι διαφορές μεταξύ αυτών των κατηγοριών είναι αρκετά ευδιάκριτες, αν όχι τεράστιες.
Πρέπει επίσης να δεις το σήμερα ως προέκταση του χθες. Είναι δυσκολότερο απ’ ότι ακούγεται. Ποια ήταν η Ελλάδα πριν από τριάντα, σαράντα, πενήντα χρόνια; Ποια ήταν η πολιτική κατάσταση; Ποια ήταν τα κρισιμότερα προβλήματα; Τι συνήθειες είχαν οι άνθρωποι; Τι αντιπαλεύονταν και σε τι έλπιζαν; Αμέσως το τοπίο ξεκαθαρίζει. Αμέσως τα γεγονότα μοιάζουν να αποκτούν μία άλλη διάσταση που πριν έλειπε, ειδικά για όσους δεν τα έχουν ζήσει εκ του σύνεγγυς. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως σε βάθος δεκαετιών έχουν αλλάξει πολλά και πολλά απ’ αυτά προς το καλύτερο. Ειρήνη όμως, με την βαθύτερη έννοια της δεν είχαμε ποτέ. Έτσι, είμαστε αναγκασμένοι να παλεύουμε μέχρι το τέλος του δικού μας και όχι μόνο χρόνου για το συλλογικό αγαθό, το οποίο ποτέ δεν μας μέλλει να κατακτήσουμε.
Θέλουν να ξεχάσουν ποιοι είμαστε. Καλά το λέει η τυραννία των ηλιθίων και των αυταρχικών, οι οποίοι επιδιώκουν πάντα να ανατρέψουν τους ορθούς όρους της ιστορικής μνήμης, της δημοκρατικής ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Αυτοί που διαρκώς κατηγορούν είναι εκείνοι οι οποίοι θέλουν να μας κάνουν να ξεχάσουμε τι έχει συμβεί σε αυτόν τον τόπο. Να ξεχάσουμε ποιοι ήταν αυτοί που κάθε φορά έκαναν την μεγάλη διαφορά για εμάς. Για όλους μας.
Αν μου πεις ότι έχουμε ειρήνη, ξέρεις τι θα σου πω; Ότι ο πόλεμος δεν τελείωσε ποτέ. Ότι ποτέ δεν θα έχουμε ειρήνη γιατί πάντοτε θα πρέπει να πολεμάμε γι’ αυτά που πιστεύουμε. Για τα ιδανικά μας, για τις ιδέες μας, για τα παιδιά μας, για τους φίλους μας, για μια πατρίδα λεύτερη που ό,τι κι αν κάνουμε ποτέ δεν θα απελευθερωθεί απ’ όλα τα δεσμά της.
