Γράφει ο Σπύρος Λαμπρινός

Μεγαλώσαμε με αυταπάτες ή αν θέλετε μας γαλούχησαν με μισές αλήθειες, που θεωρήθηκαν θέσφατα αλλά δεν είναι η πραγματικότητα και διαρκώς σπάμε τα μούτρα μας π.χ οι μεγάλοι, οι γονείς μας, έλεγαν , μάθε παιδί μου γράμματα γιά να προκόψεις και σωστά. Τους ακούς, προσπαθείς, παίρνεις , πτυχία, μεταπτυχιακά, διδακτορικά και βγαίνεις στην αγορά γιά δουλειά και έκπληκτος ανακαλύπτεις, ότι δουλειά δεν υπάρχει. Η συμβουλή ήταν μισή, χρειαζόταν και η ανάπτυξη, χρειάζεσαι και την κοινωνία. Αν έχεις αντοχές φεύγεις στο εξωτερικό για να βρεις δουλειά, αν είσαι αδύναμος μένεις, σε τρέφουν οι γονείς ,αν έχουν , μαραζώνεις , μελαγχολείς και κάποιες φορές κάνεις και το αδιανόητο. Ενα άλλο θέσφατο που δημιουργεί αυταπάτες είναι ‘το δούλευε να αποκτήσεις λεφτά να λύσεις τα προβλήματα σου ‘, το κάνεις γίνεσαι πλούσιος, αλλά μία φυσική καταστροφή[ σεισμός, πυρκαγιά ]ή ανθρωπογενής, [‘οικονομική κρίση ] σε καταστρέφει, και έκπληκτος ανακαλύπτεις την ανάγκη ύπαρξης κράτους και μάλιστα κοινωνικού.

Και όσο δυνατός και μεγιστάνας και αν είσαι η εμφάνιση ενός αστεροειδή σε κάνει να ανακαλύπτεις την ανάγκη μια παγκόσμιας συνεργασίας που δυνητικά μπορεί να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο Οι προβληματισμοί και οι αναστοχασμοί αυτοί κυριαρχούν σε όλους μας όταν και σε όποιους συμβεί το κακό, είναι στιγμές όμως που είναι γενικευμένοι παράδειγμα η πανδημία και οι αρνητές του εμβολιασμού. Ποιοι είναι ή μάλλον ποιοί μπορεί να είναι αυτοί, και είναι ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑΤΑ μας?

Είναι οι χιλιάδες ψυχιατρικοί ασθενείς που έχουμε αφήσει χωρίς ενεργή κοινωνική στήριξη, είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, ιδίως σε μεγάλες ηλικίες, οι άστεγοι και οι περιθωροποιημένοι που δεν τους πολυενδιαφέρονται γιά την ζωή τους και έχουν απωθημένα γιά εμάς, είναι οι μετανάστες που στερούνται δικαιωμάτων. είναι οι νέοι που τους καταστρέφουμε τα όνειρα. Όλοι αυτοί είναι κάτι παραπάνω από το 30%  της Ελληνικής κοινωνίας, είναι αυτοί που μας λείπουν γιά να κτιστεί η ανοσία της αγέλης. ΕΊΝΑΙ ΤΏΡΑ ΧΡΉΣΙΜΟΙ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟΙ. Μόνο που τους θυμηθήκαμε ΑΡΓΑ και επειδή κανεις δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του, θα τους χρεώσουμε την ευθύνη και θα υποστούν παραδειγματική τιμωρία.

Η ΤΙΜΩΡΊΑ είναι μιά διαδικασία που αποδίδει εν μέρει, όσο σκληρή , σωστή και δίκαια και αν ήταν[ Χαμουραμπί, Σόλων κλ] ποτέ δεν έλυνε το πρόβλημα. Κάποιοι προβληματίστηκαν, στοχάστηκαν, δεν αναστοχάστηκαν, κατάλαβαν ότι αυτά χρειάζονται κατανόηση, δημιουργία δίκαιας κοινωνίας, κοινωνικού κράτους , παγκόσμιας ισότιμης συνεργασίας. Αυτές είναι ιδέες της Αριστερας και γιαυτό έχει την ιδεολογική υπεροχή, και όσο και να χτυπιέται ο Βορίδης με την αγριότητα της αγοράς του δεν θα την χάσει ΠΟΤΕ