Κείμενο Νίκη Κόλλια – Φωτ. Σπύρος Στάβερης
Δέκα λεπτά με τ’ αμάξι μας περιμένει μια Νάπολη του ’50 με έγχρωμες τηλεοράσεις!
Γεμάτη τρεις σειρές με λαϊκά σπιτάκια -εντελώς αυθαίρετα, άναρχα κι αρυμοτόμητα- χτισμένα εκεί που τελειώνουν τα μεγαλύτερα κύματα, η παραλία απλώνεται ανενόχλητη και το ίδιο ανενόχλητη φανερώνεται πάνω στην άμμο μια φυσική πραγματικότητα του κόσμου.
Εδώ, όλοι έχουν δικαίωμα στην χαρά!
Παρέες-παρέες κατηφορίζουν όλες τις ώρες προς την θάλασσα, παίζουν, χαζεύουν, χορεύουν, τρώνε, κοιμούνται κάτω από τις αυτοσχέδιες κουνουπιέρες, γελάνε δυνατά. Εδώ, δεν υπάρχει καμία εσωστρέφεια και κείνο το περίφημο «μερίδιο της πλέμπας» του Φουκώ παίρνει σάρκα και οστά, ζει και απολαμβάνει τα μεγαλεία του λίγου, αισθάνεται σωστός βασιλιάς.
Η ιδέα μιας αληθινά κοινόχρηστης παραλίας, γεμάτης ανθρώπους που χαίρονται τρεις μήνες την ζωή τους φθηνά μα πια καθόλου λαθραία, είναι η πραγματικότητα. Ποιος μπορεί να τη σνομπάρει; Ούτε οι μπουλντόζες τη γκρέμισαν, ούτε τόσα και τόσα λόγια -χρόνια τώρα- την ανέτρεψαν και η παλιά ανθρώπινη πονηριά που καταπάτησε και δεν σεβάστηκε το περιβάλλον, αναγνωρίστηκε ως μέσο επιβίωσης.
Ας το παραδεχθούμε.
Σ’ αυτή την παραλία οι άνθρωποί της επέβαλαν για τα καλά τη ζωή τους, πριν καν βρουν τον τρόπο να ζουν. Η διεκδίκηση της χαράς, ενός δωρεάν προσωπικού βασιλείου δίπλα στο κύμα έγινε στ’ αλήθεια πράξη, «νομιμοποιήθηκε» ενάντια στους νόμους και τελικά έγινε κανονικότητα, έστω και με αυτά τα ανορθόδοξα μέσα.
Τα σπίτια φτιάχτηκαν και γκρεμίζονται με τον ίδιο τρόπο. Εύκολα. Τη μια μέρα η ωραία βεράντα στέκει μπροστά στον ορίζοντα της απέραντης θάλασσας και την άλλη την καταπίνει ένα τυχαίο χειμωνιάτικο κύμα. Η εφήμερη ευτυχία και η γρήγορη απώλειά της συμβαδίζουν στην άμμο. Κι οι άνθρωποι παίζουν με την τύχη τους, έχοντας πλήρη επίγνωση τόσα χρόνια.
Όμως τα καλοκαίρια του Παζολίνι στήνονται με επιτυχία, οι πλαστικές καρέκλες βγαίνουν στην ατελείωτη αμμουδιά, τα τραπέζια, τα ψητά, τ’ ανταμώματα και οι αγάπες φουντώνουν. Τα τάβλια κι οι απλές διασκεδάσεις δίνουν και παίρνουν. Τα βαψίματα και τα φρεσκαρίσματα πρωταγωνιστούν μαζί με τα κρινάκια. Κι αν αυτό το πλάνο δεν είναι η ζωή, τότε όλοι μας είμαστε μακριά, χωμένοι σε πολύπλοκα και δυσπρόσιτα νοήματα.
Να χτυπάνε οι παλμοί, να παίζουν τα καψουροτράγουδα απ’ τα σπίτια, τ’ αμάξια, τα τσαντίρια και τα πανηγύρια, να πέφτει ο ήλιος κατακόκκινος και μεγαλοπρεπής, να κάνει ωραία δειλινά και ακόμη πιο φλογερά φεγγάρια, να είναι όλα για όλους ελεύθερα, δωρεάν, απεριόριστα και ατελείωτα. Βραχύς αιών, φίλοι μου.
Είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια; Τελικά, λέω πως μπορεί και όχι.
Νίκη Κόλλια
Πηγή: lifo.gr
