Σκοτεινή ήπειρος*

Η κακοστημένη θεατρική παράσταση του Μακρόν σε «δυο πράξεις», πρώτα με μια αγχωμένη, μη θεσμική, μάζωξη 5-6 «ισχυρών» ευρωπαίων ηγετών στο Παρίσι και σε, δεύτερο χρόνο, με τη συμμετοχή «μεγαλομανών» κολαούζων που και αυτοί ακόμα σνομπάρισαν την όποια σημασία της, παρευρισκόμενοι με τηλεδιάσκεψη, έρχεται να επιβεβαιώσει πανηγυρικά –  για μια ακόμα φορά – αυτά τα οποία υποστηρίζει ένα  σεβαστό μέγεθος από τη «μετριοπαθή» και σοβαρή διπλωματική και πολιτική κοινότητα, ο απλός ενημερωμένος πολίτης και φυσικά, και πάνω από όλα, η κοινή λογική: Tην πλήρη οίηση και την εγκληματική ανεπάρκεια των σημερινών ευρωπαϊκών ηγεσιών.

Ζώντας σε μια περίοδο που, πάνω κάτω, θυμίζει εκείνη των τελευταίων χρόνων του μεσοπολέμου (κορύφωση εθνικισμού, παράλυση δημοκρατικών θεσμών, άνοδος του δεξιού συντηρητισμού συντροφιά με «ακροδεξιές» σοφιστείες, εμπορικός προστατευτισμός και κλειστά σύνορα με ρατσιστικό υπόβαθρο στη στρατηγική και τη μεθοδολογία, πολιτική κατευνασμού μαζί με μπόλικη δόση υποτέλειας απέναντι σε έναν «ισχυρό παίκτη» στον οποίο έχουν τοποθετήσει «τα ρέστα»  τους, κυρίως πρίν αλλά και κατά τη διάρκεια του ουκρανικού ζητήματος), είναι άξιο απορίας εάν αυτοί οι τύποι αποτελούν, σε τελική ανάλυση, κλωνοποίηση κάποιου εργαστηριακού μοντέλου το οποίο έχει προγραμματιστεί να λειτουργεί κάτω από μια γραμμική αλληλουχία δεδομένων, χωρίς δεύτερη σκέψη και απόλυτα ελεγχόμενο από μια εργαστηριακή Αρχή.

Διότι, εδώ και δυο δεκαετίες περίπου, εάν εξαιρέσουμε τη «madame» Μέρκελ και τον αντιπαθή, κυνικό Σόιμπλε, οι οποίοι, μας αρέσει δεν μας αρέσει, είναι οι μόνοι που παρήγαγαν πολιτική (εμπορική, οικονομική, μεταναστευτική κλπ), όλοι οι υπόλοιποι ακολουθούν ένα συγκεκριμένο μοτίβο, σαν εναλλασσόμενοι διαχειριστές μιας σκληρής κερδοσκοπικής Εταιρίας που μετέρχεται ένα σωρό τεχνασμάτων, ψεμάτων και δολοπλοκιών προκειμένου να γεμίσει ασφυκτικά το θησαυροφυλάκιό της.

Δηλαδή, ζήσαμε για να δούμε κάποιον γεωπόνο Ντάισεμπλουμ να διαχειρίζεται τις τύχες εκατομμυρίων πολιτών ή ένα κοριτσάκι 30 χρονών από τη Φιλανδία να μετέχει σαν πρωθυπουργός σε συνόδους για τη ζωή των ευρωπαίων, ενώ – δικαίως – το μυαλό της ήταν πως θα πάει το βράδυ στο κλάμπ να χορέψει και να σνειφάρει με ανθρώπους φυσιολογικούς, της ηλικίας της. (Μάλιστα έβγαλε και το «story» στο Facebook και μετά, φυσικά, παραιτήθηκε).

«Η Ευρώπη μπορεί να φαίνεται μια ήπειρος με παλιά κράτη και λαούς, αλλά από ορισμένες απόψεις είναι πολύ νέα, καθώς εφηύρε ξανά και ξανά τον εαυτό της – κυρίως στον εικοστό αιώνα – και συνεχίζει να το κάνει προσπαθώντας συχνά μέσα από επώδυνες πολιτικές μεταβολές».

Με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, προβοκάροντας τις έννοιες Δημοκρατία και Ελευθερία, υποστήριξε ξεδιάντροπα και ωμά – σε πολλές περιπτώσεις – το Δόγμα Θάτσερ για μια Δημοκρατία όπου «υπάρχουν μόνο Άτομα και Οικογένειες», προσαρμόζοντας την οικονομική και κοινωνική ζωή στις απαιτήσεις και τα συμφέροντα νέων Φεουδαρχών, οι οποίοι, νομοτελειακά ήρθαν στην απόλυτη ρήξη με τα συμφέροντα των «γειτονικών» Ολιγαρχών από την Ανατολή.

Τα σημεία των καιρών δείχνουν καθαρά πως αυτή «η φούσκα» της οικονομικής και κοινωνικής Ένωσης των τελευταίων τριάντα χρόνων ηττήθηκε.

Και έφτασε, η ώρα της επανεκκίνησης. Πιθανόν να αποφευχθεί κάποιο «απονενοημένο διάβημα», όπως γίνεται συνήθως από κάποιους μεγαλομανείς όταν ταπεινώνονται, αν και  κάποιο υστερικοί στο Βορά έχουν αρχίσει και μοιράζουν στον κόσμο «οδηγίες» για την προστασία του όταν θα σκάσουν τίποτα πυρηνικά.

Πάντως, σίγουρα, κάτι θα γίνει… αν Είναι φυσική ανάγκη να γεννηθεί κάτι νέο όταν το παλιό δείχνει να έχει ξοφλήσει.  Μόνο που σε κάθε γέννα εκτός από το φύλλο – που και αυτό δεν είναι διακριτό πλέον – δεν ξέρεις τι να περιμένεις. Ο Γκράμσυ είχε γράψει πως όταν η ιστορία κοιλοπονάει δεν ξέρεις αν θα γεννηθούν Άγγελοι ή Τέρατα.

Προς το παρόν, κυριαρχεί η Σύγχυση. Μερικές δεκάδες χρόνια πριν,διαλύθηκαν έθνη – η Πρωσία π.χ που κανένας πια δεν τη θυμάται-, η Βαρσοβία ανήκε στους Τσάρους, η Τεργέστη στους Αψβούργους, λίγο πιο παλιά οι Γερμανοί εξουσίαζαν τους Πολωνούς (οι μισητοί «Τεύτονες Ιππότες» του Σενκιέγεβιτς), ο ουκρανός Τάρας Μπούλμπα μακέλευε τους χωρικούς στα πολωνικά σύνορα και, τελευταία, οι ναζί ξεθεμελίωναν Ουκρανία και Πολωνία, και τώρα έρχονται διάφοροι ανίκανοι «δωρολήπτες» και προσπαθούν με την πιο άθλια προπαγάνδα να ξαναγράψουν την ιστορία.

Μπορούμε να δεχτούμε την προσαρμογή στις απαιτήσεις των καιρών. Να δεχτούμε ότι η φιλελεύθερη Δημοκρατία που κυριάρχησε τα τελευταία χρόνια δεν μπορεί πλέον να έχει απάντηση έτσι όπως εξελίχτηκαν τα πράγματα.

Σεμνά και ταπεινά, λοιπόν να προσαρμοστούν στη Λογική. Και όχι να κατακεραυνώνουν ακόμα και την Κοινή Λογική.

Αυτή τη «Λογική» και τα ρεαλιστικά επιχειρήματα που είναι τα πιο δυνατά, τα πιο πονηρά και ύπουλα όπλα του Τράμπ και των ομοίων του για να δώσουν στον κόσμο απλές και καθαρές απαντήσεις σε ζητήματα σύνθετα, τα οποία όμως, στη συνέχεια, έχουν να κάνουν με τα συμφέροντα και τους κρυφούς πόθους της ακροδεξιάς ατζέντας του. Δηλαδή, κάτι σαν το Νονό, που απλά και καθαρά λέει στον Ντον Φανούτσι:

Η Χάννα Άρεντ έγραψε: Δεν έχουμε πια την ευχέρεια να παίρνουμε ό,τι ήταν καλό από το παρελθόν και να το βαφτίζουμε έτσι απλά κληρονομιά μας, να εξοβελίζουμε το κακό και να το εννοούμε απλά σαν ένα νεκρό φορτίο του παρελθόντος…

Τα Τέρατα ξεμύτισαν πάλι και μας βγάζουν τη γλώσσα. Οι ευρωπαίοι ηγέτες «σοκάρονται» από τον «αγροίκο» καινούργιο σερίφη.

Ο Γιόζεφ Ρότ, από το μακρινό 1937, θα τους έλεγε:

«Γιατί λοιπόν τα ευρωπαϊκά κράτη διεκδικούν για τον εαυτό τους το δικαίωμα να διαδίδουν τον πολιτισμό και τους καλούς τρόπους σε άλλες ηπείρους; Γιατί όχι στην ίδια την Ευρώπη;»

*Ο τίτλος του σημειώματος είναι δανεισμένος από το ομώνυμο βιβλίο του ιστορικού Μάρκ Μαζάουερ.

ΔΡ