Κάπου κάπου ξεχνιόμαστε. Θες επειδή επείγει πάντοτε η αντιμετώπιση της καθημερινότητας και ο αδιάκοπος αγώνας για την επιβίωση, θες επειδή κατακλυζόμαστε από μία θάλασσα σήψης και ανηθικότητας, λησμονούμε ποιος είναι ο πραγματικός μας σκοπός, κι έτσι γυρνά σαν τρελή η πυξίδα της ύπαρξής μας ενώ θα έπρεπε να είναι σταθερά προσανατολισμένη στις αξίες της αγάπης, της εκτίμησης, της φιλίας, της αλληλεγγύης, του έρωτα. Θα έπρεπε να δείχνει σταθερά «το εμείς», αντί να είναι κολλημένη στο «εγώ».

Η τραγική ειρωνεία της ανθρώπινης ύπαρξης είναι πως μόνο μία τέτοια ζωή, δικαιώνει τον άνθρωπο, τον εκάστοτε άνθρωπο, υπό την έννοια ότι προάγει την εσωτερική του συνοχή και τον ολοκληρώνει. Του δημιουργεί ένα παντοδύναμο αίσθημα ηρεμίας, νηφαλιότητας, γαλήνης. Είμαστε φύσει ημιτελή πλάσματα. Οι περισσότεροι από εμάς θα φύγουν ακόμη πιο ημιτελείς, αν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο. Αλλοιωμένοι από την χαμέρπεια, την ποταπότητα στην οποία είτε συνειδητά, είτε λιγότερο συνειδητά, είχαν βυθιστεί. Αλλά, όπως θα μας θύμιζε και ο μέγας Εμπειρίκος, σκοπός της ζωής μας, δεν είναι η χαμέρπεια. Υπάρχουν τόσα όμορφα πράγματα να αφοσιωθεί κανείς. Φάροι ολόλαμπροι σε νησίδες-καταφύγια, να μας δείχνουν την σωστή πορεία, μέσα στη νύχτα των άλλων.

Όσοι λοιπόν έχουν ακόμη συνείδηση, όσοι νιώθουν ακόμη σκιρτήματα αμφιβολίας βαθιά μέσα στην καρδιά τους, όσοι αρνούνται να σωπάσουν απέναντι στον ορυμαγδό της χαμέρπειας, όσοι δεν παραιτούνται από κάθε τι όμορφο, αγνό και ευγενές, αξίζει να το παλέψουν. Αξίζει να αγωνιστούν «εν παντί τόπω εις πάσαν στιγμήν εις κάθε ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρχόντων».

| Ανδρέας Εμπειρίκος | 2 Σεπτεμβρίου 1901 – 3 Αυγούστου 1975 |