Η χαμένη «αίσθηση» της μετά-πανδημία εποχής
Είναι βέβαιο πια πως βιώνουμε μία περίοδο απώλειας. Μόνο που σε σχέση με παρόμοιες περιόδους κατά το παρελθόν, αυτή τη φορά κινδυνεύουμε να χάσουμε και κάτι πολύ βαθύ, το οποίο ίσως υπερβαίνει τα όποια οικονομικά και πολιτικάδιακυβεύματα. Το να μιλά κανείς για την οικονομία, την πολιτική ή την κοινωνία είναι ένα πράγμα, αλλά το να προσπαθεί να ανιχνεύσει και να εκτιμήσει στην πραγματική τους διάσταση τις μεταλλαγές της ίδιας της ανθρώπινης κατάστασης, ως ύπαρξης, συνιστά μία μεγαλύτερη πρόκληση. Μάλιστα, το γεγονός και μόνο ότι αυτές οι μεταλλαγές δεν γίνονται άμεσα αντιληπτές, όπως κατεξοχήν συμβαίνει π.χ. στο πεδίο της οικονομίας, καθιστά εκ των πραγμάτων δύσκολη την πρόσληψή τους.
Έτσι, όλοι αρχίζουν μεν να καταλαβαίνουν ότι η επόμενη μέρα θα είναι πολύ διαφορετική. Δεν θα ζήσουμε όμως μόνο με λιγότερα, ούτε μόνο με αποδυναμωμένες τις κρατικές δομές σε όλα τα επίπεδα, αλλά και σε ένα καθεστώς ιδιότυπης αποξένωσης. Δεν το έχετε καταλάβει ακόμη; Δεν σας αδικώ. Δεν αδικώ κανέναν από τη στιγμή που μόλις τις τελευταίες μέρες άρχισα να συνειδητοποιώ την ουσία και το εύρος της λεγόμενης κοινωνικής αποστασιοποίησης. Μέχρι πρόσφατα θεωρούσα ότι τούτη η επιβεβλημένη και παράλληλα βίαιη «απόσταση», με αφορούσε μόνο σε ό,τι αφορά την επαφή μου, ή ορθότερα την μη επαφή μου, με τα πλέον οικεία μου πρόσωπα. Βαρύ. Πολύ βαρύ το ψυχικό κόστος αυτών των δύο και κάτι μηνών. Αλλά πάλι, αν σκεφτείς τι πέρασαν χιλιάδες ηλικιωμένοι σε άλλες χώρες όπου ο ιός θέρισε, βλέπεις αυτήν την θυσία με άλλο μάτι, παρότι το πρόβλημα δεν έχει λυθεί ακόμη και θεωρητικά ο κίνδυνος παραμένει.
Το «κακό» είναι πως η αγάπη σε τούτο τον τόπο, όσο μεγάλη ή μικρή κι αν είναι, εκφράζεται σωματικά. Με το φιλί, με την αγκαλιά, με το χάδι, ακόμα και με το απλό άγγιγμα. Είναι δεδομένο ότι μας έλειψαν όλα αυτά και ποιος ξέρει για πόσο ακόμα θα χρειαστεί να υπομένουμε την απουσία τους. Θέλει μεγάλη δύναμη καθώς κατά την φυσική τάξη των πραγμάτων, οι μεγαλύτεροι αντλούν ζωή από τους μικρότερους. Κάπως έτσι παππούδες και γιαγιάδες έχασαν τα εγγόνια τους, χώρια που έχασαν τα παιδιά τους. Ψυχρές οθόνες επιστρατεύτηκαν προκειμένου να γεφυρωθεί το χάσμα. Απ’ ολότελα κάτι είναι κι αυτό, αν και ώρες ολόκληρες στο skype,το οποίο έμελλε να μάθουν όψιμα κάποιοι από εμάς, δεν μπορούν να συγκριθούν με ένα και μοναδικό φιλί.
Έτσι ξαφνικά λοιπόν, ελέω ασφαλείας, χάσαμε την αφή μας, την πλέον σημαντική αίσθηση στη ζωή. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν δει ποτέ το φως του ήλιου και μέχρι πρότινος ζούσαν μια χαρά. Υπάρχουν και άλλοι που δεν άκουσαν ποτέ τη φωνή της μητέρας τους, και βρήκαν κι αυτοί αλλού την ευτυχία. Να που χάνουμε και εμείς μία βασική αίσθηση και εφεξής πρέπει να μάθουμε να ζούμε δίχως να αγγίζουμε ή να μας αγγίζουν. Νομίζουμε ότι το έχουμε συνειδητοποιήσει αλλά είναι μάλλον πολύ νωρίς να το κατανοήσουμε. Μας προδίδει διαρκώς το ένστικτο που προηγείται της σύμβασης, όπως ακριβώς η καρδιά προηγείται του μυαλού. Βρέθηκα πρόσφατα στην αμήχανη θέση να χρειαστεί να αποσύρω το χέρι μου, το οποίο αφελώς και εντελώς ασυναίσθητα έτεινα κατά την διάρκεια μιας επαγγελματικής υποχρέωσης. Μεγαλύτερη βέβαια ήταν η αμηχανία του συνομιλητή μου, ο οποίος αισθάνθηκε την ανάγκη να απολογηθεί για την αυτονόητη αδυναμία του.
Αδυναμία. Το μέλλον προγράφεται δυσοίωνο, ωστόσο εμείς πρέπει να συνεχίσουμε να ελπίζουμε σε κάτι. Εγώ ας πούμε ελπίζω σε ένα φιλί, σαν αυτό για το οποίο τραγούδησε κάποτε η Αλεξίου: «Ένα φιλί, και τα όνειρα γίνονται πάλι». Ίσως είναι λίγο αργά για τα δικά μου όνειρα, αλλά τουλάχιστον μπορώ να ονειρεύομαι αυτό το φιλί και όλα αυτά τα φιλιά που με περιμένουν. Όσο περισσότερα μου επιφυλάσσει η μοίρα, τόσο περισσότερο θα επιμηκυνθεί η ζωή μου. Άλλωστε τι νόημα θα είχε τούτη η ζωή δίχως το χάδι…
Ο εκδότης
