Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αρχαίας Ολυμπίας και το Camera Zizanio ολοκληρώθηκαν, δίνοντας την πιο ελπιδοφόρα υπόσχεση για την επόμενη χρονιά
Το πρώτο πράγμα το οποίο μου άρεσε στο φεστιβάλ κινηματογράφου Ολυμπίας, ήδη από την στιγμή της γέννησής του, ήταν ακριβώς ο τόπος διεξαγωγής του. Η Ολυμπία είναι ξακουστή σε ολόκληρο τον πλανήτη για το αξιοζήλευτα ιστορικό παρελθόν. Ωστόσο, ειδικά σε τούτη τη χώρα, όπου η έννοια πολιτισμός έχει σχεδόν καταστεί ταυτόσημη με εκείνη της αρχαίας πολιτιστικής κληρονομιάς, το ζητούμενο παραμένει πάντοτε ο σύγχρονος πολιτισμός˙το παρόν, έτσι ώστε αύριο να υπάρχει και μέλλον. Υπό αυτό το πρίσμα, το φεστιβάλ, όπως κάθε άλλος θεσμός στην Ελλάδα, ο οποίος σχετίζεται με την σύγχρονη τέχνη, έχει εξαιρετικά μεγάλη σημασία, πόσο μάλλον όταν η φήμη του εκτείνεται πολύ πέρα από τα σύνορα της χώρας.
Το φεστιβάλ έχει πετύχει. Στην μέχρι τώρα διαδρομή του έχει συμβάλλει ενεργά στην διάδοση της έβδομης τέχνης, όχι μέσα από μία στείρα διαγωνιστική διαδικασία, αλλά καλλιεργώντας με συνέπεια τους σπόρους, ή καλύτερα τα ζιζάνια της αλληλεπίδρασης, της εκπαίδευσης και της δημιουργίας. Εξάλλου, τούτο προκύπτει αβίαστα ως συμπέρασμα από τον σταθερά μεγάλο αριθμό συμμετοχών από την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο, όσο φυσικά και από την πορεία παιδιών, τα οποία ξεκίνησαν από την Ολυμπία και πλέον διακρίνονται στον χώρο του κινηματογράφου. Είναι συγκινητικό, ιδιαίτερα για όλους εμάς οι οποίοι μοιραζόμαστε την ίδια καταγωγή και είναι δύσκολο να κρύψουμετηνκαλώς εννοούμενη περηφάνια μας για όσους και όσες περπάτησαν εδώ τα πρώτα τους βήματα και συνεχίζουν την καριέρα τους με αξιώσεις.
Δυστυχώς η πανδημία μετέβαλε φέτος τις συνθήκες διεξαγωγής του φεστιβάλ, δίχως να επηρεάσει, ελπίζουμε, την διαχρονική φυσιογνωμία του. Δίχως άλλο, αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στους διοργανωτές και όλους τους ανθρώπους που δούλεψαν προκειμένου και αυτήν την χρονιά να συνεχίσει η «πεταλούδα» να πετά. Έστω και με αυτόν τον τρόπο. Έστω και από το σπίτι, με όλες τις μικρές και μεγάλες δυσκολίες, τις τεχνικές, αλλά κυρίως τις βιωματικές. Όπως και να το κάνουμε, η τέχνη είναι μία συλλογική, βιωματική διαδικασία. Το «κοινό», είναι ένα σώμα, το οποίο κάθεται δίπλα δίπλα σε έναν χώρο και μοιράζεται τις σκέψεις και τα συναισθήματά για ένα δρώμενο. Κάθε, μα κάθε στιγμή, αλληλεπιδρά, ακόμα και όταν τίποτε δεν προδίδει αυτήν την υπόγεια και τόσο ουσιαστική για την πρόσληψη ενός έργου διαδικασία. Κι αυτό, δίχως να γίνει λόγος για τα περίφημα εργαστήρια, που αποτελούν βασικό κομμάτι του θεσμού.
Παρόλα αυτά,παρόλατα εμπόδια και τα αναγκαστικά ελλείματα, το φεστιβάλ πραγματώθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Υπέροχες ταινίες, μικρού και μεγάλου μήκους, από μικρούς ή λίγο μεγαλύτερους δημιουργούς, έφτασαν από παντού και δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί ότι τις είδαν και από παντού. Διότι για πρώτη φορά –και αυτό συνιστά μία πολύ θετική εξέλιξη– ο καθένας μπορούσε να παρακολουθήσει δωρεάν, οποιαδήποτε ταινία, από οπουδήποτε στον κόσμο! Με αυτόν τον απροσδόκητο τρόπο, η πεταλούδα του φεστιβάλ άνοιξε τα φτερά της και ταξίδεψε ακόμη πιο μακριά, δίνοντας παράλληλα την πιο ελπιδοφόρα υπόσχεση για την επόμενη χρονιά. Το ραντεβού δόθηκε για το 2021, και έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι του χρόνου, τέτοια εποχή, θα είναι όλοι εκεί. Θα είμαστε όλοι εκεί.
Ο εκδότης
