Ένα από τα λιγοστά πράγματα που δεν έχει πάψει ποτέ να με εντυπωσιάζει στα ουκ ολίγα χρόνια που μετρώ σε τούτο το μετερίζι, είναι η μόνιμη ανάγκη να τηρούνται τα προσχήματα. Γιατί το πρόσχημα συνιστά συμπεριφορά, η οποία επιφανειακά τουλάχιστον, δείχνει εναρμονισμένη με τις κοινωνικές νόρμες και τους ηθικά αποδεκτούς κανόνες. Ωστόσο επιτελεί καθαρά την σκοπιμότητα της συγκάλυψης, έτσι ώστε να μην αναδεικνύονται οι πραγματικές προθέσεις και κατά συνέπεια, να μην προκαλούνται αντιδράσεις.
Έλα όμως που αυτές οι προϋποθέσεις δεν εκπληρώνονται σχεδόν ποτέ στην κοινωνική και πολιτική ζωή, σε τούτο το μικρό τόπο. Κάθε τόσο μας λένε αυτό εισηγήθηκε η επιτροπή αυτό απεφάσισαν οι καθ’ ύλην αρμόδιοι, αλλά δεν μας πείθουν. Τα έχουμε δει και εμπεδώσει όλα αυτά στην «μεγάλη» εικόνα, έναν χρόνο τώρα, τα βλέπουμε και στη «μικρή» εικόνα της αφαίρεσης των πανεπιστημιακών τμημάτων της Ηλείας. Ποιος αποφασίζει και ποιος όχι; Που είναι η αλήθεια και που το ψέμα; Οι πρωταγωνιστές αλλάζουν, οι ρόλοι αναδιανέμονται, όμως η υπόθεση παραμένει πάντα ίδια.
Και σε ό,τι αφορά την Ηλεία, αυτό που λέμε «στο ίδιο έργο θεατές», βρίσκει την απόλυτη εφαρμογή του. Ο λαός της Ηλείας έχει κουραστεί από τις πολύπλοκες αναλύσεις και τα περίτεχνα σχήματα, που άπαντα και πάντα καταλήγουν στο ένα και αυτό, επαναλαμβανόμενο συμπέρασμα: Δεν θέλουν την Ηλεία ισότιμο νομό. Δεν θέλουν οι πολίτες της να έχουν ίσα δικαιώματα με τους πολίτες των άλλων περιοχών. Δεν θέλουν τα παιδιά της να έχουν ίσες ευκαιρίες. Δεν είναι μεμψιμοιρία αυτό. Είναι η θλιβερή πραγματικότητα. Μπορεί να μην κατανοούμε πλήρως τους λόγους για τους οποίους κάθε φορά συμβαίνει, αλλά συμβαίνει. Καμία αμφιβολία περί τούτου.
Προσπαθούν ντε και σόνι να μας πείσουν ότι η απόφασης της αφαίρεσης των τμημάτων από την Ηλεία, δρομολογήθηκε και νομιμοποιείται επιστημονικά από το πανεπιστήμιο της Πάτρας, την σύγκλητο, την πρυτανεία, την γραμματεία κλπ. Πασχίζουν να υφάνουν έναν μανδύα νομιμοποίησης, –αυτό είναι όλο. Αυτό μας βεβαίωσε και ο αξιότιμος υφυπουργός Παιδείας, κ. Συρίγος. Δεν φταίω εγώ παιδιά. Μα την Παναγία, είπε, και σταυροκοπήθηκε. Ο νόμος, είπε, και έδειξε με τον δείκτη του ψηλά στον ουρανό. Ο νόμος, λέει, ό,τι πει το πανεπιστήμιο. Ό,τι πει η σύγκλητος. Ύστερα έπλυνε τα χέρια του και συνέχισε την μακρά πορεία της διακυβέρνησης. Είναι ανηφορικός ο δρόμος της εξουσίας…
Τώρα εμείς, ακόμα και στη περίπτωση που δεν διαθέτουμε κοινή λογική έχουμε εδώ γύρω πέντε-δέκα ανθρώπους να γνωμοδοτήσουν με την επιστημοσύνη τους και με την γενικότερη θεσμική εμπειρία τους, ώστε να κρίνουμε οτι αυτό που μας πουλάνε δεν αποτελεί παρά μια κάλπικη αλήθεια. Θα μου πείτε αλλάζει τίποτα; Έχει κανένα νόημα πια; Αντιλαμβάνομαι πλήρως την διαχρονική δυσθυμία αλλά θα επιλέξω να διαχωρίσω την θέση μου. Γιατί εκείνο το οποίο έχει ασύγκριτα μεγαλύτερη σημασία σε τούτες τις αδέσποτες μέρες που ζούμε, δεν είναι το παρόν που μας κλέβουν, αλλά το μέλλον που σημαδεύουν. Γι΄αυτό επιβάλλεται να παλεύουμε ακόμη κι όταν όλα δείχνουν χαμένα. Γιατί το μέλλον δεν χάθηκε. Ακόμα το προλαβαίνουμε, αν και δεν γνωρίζουμε για πόσο…
Ο εκδότης
