Το θαύμα. Το θαύμα έχει για τους ανθρώπους μεγάλη σημασία, κι όχι μόνο για τους πιστούς, αλλά ακόμη και για τους «άπιστους». Αυτοί κι αν έχουν ανάγκη να πιστέψουν. Αυτοί κι αν έχουν ανάγκη, να παραδοθούν ψυχή τε και σώματι σε κάτι μεγαλύτερο, κάτι ισχυρότερο, κάτι ελπιδοφόρο, κάτι που θα τους δώσει την δύναμη να συνεχίσουν, να πάνε παρακάτω στη ζωή τους. Σε τούτη τη ζωή όμως, όχι στην επόμενη! Το σημείο αυτό υπήρξε ανέκαθεν ένα από τα πλέον μεγάλα πεδία φιλοσοφικών, θρησκευτικών, πνευματικών και ιδεολογικών μαχών, στην ιστορία της σκέψης. Η κουβέντα, κατά βάση, είχε να κάνει με την αθανασία της ψυχής και συναφή ερωτήματα. Ακόμη και θεοσεβούμενοι άνθρωποι, ακόμα και ιερείς, ακόμα και επίσκοποι, βρέθηκαν στην δίνη αυτής της επικίνδυνης, για την ζωή τους, μάχης.
Τα έχουν αυτά τα μπλεξίματα οι βλάσφημες απορίες, οι αμαρτωλές περιέργειες και οι αιρετικές αναζητήσεις, που επί της ουσίας προσδιορίζονται από το εκάστοτε σύστημα ως αμφισβητήσεις της θρησκευτικής εξουσίας και ιεραρχίας. Σήμερα ευτυχώς, η ελευθερία και η δημοκρατία μας επιτρέπουν να εκφράζουμε άφοβα (;) τις απόψεις μας και να συζητάμε τα πάντα (;), παρότι η Ελληνική Δημοκρατία έχει κατρακυλήσει στην 70η θέση στη λίστα της ελευθερίας του τύπου, κάτω από το Μαλάουι, το Μπουτάν και την Μογγολία. Η σκέψη εξάλλου ότι λίγες εκατοντάδες χιλιόμετρα ανατολικά μας, βασιλεύει ο τυραννικός νόμος ενός φανατικού, που μετέτρεψε την Αγιά Σοφιά σε τζαμί και φυλακίζει όποιον τολμά να τον αμφισβητήσει, καταδεικνύει πόσο γρήγορα μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα σε ένα κράτος.
Αυτήν την λειτουργία επιτελεί, αν και αντιστρόφως, το θαύμα. Αλλάζει τα πράγματα. Αλλάζει μία χαμένη κατάσταση, γεννώντας την ελπίδα και δημιουργώντας προσδοκίες στους ανθρώπους για ένα καλύτερο μέλλον. Ελπίδα. Πόσες φορές πιστέψαμε όλα αυτά τα χρόνια και διαψευστήκαμε, κι όμως, πόσο ανάγκη έχουμε από ελπίδα, τώρα περισσότερο από ποτέ. Πόσο ανάγκη έχουμε να πιστέψουμε ότι θ’ αναστηθούμε ως κοινωνία και ως οικονομία, μετά από μία μακροχρόνια κρίση και κατόπιν έναν πρωτοφανή Αρμαγεδδών, ο οποίος συμπλήρωσε ήδη το πρώτο του έτος στο τόπο μας. Σε λίγες μέρες, επιστρέφουμε, υποτίθεται, στην κανονικότητα, παρά το γεγονός ότι έχουμε ξεπεράσει προ πολλού το όριο των 10.000 νεκρών όπως και ότι η οικονομία έχει ξεπεράσει εδώ και μήνες τις όποιες αντοχές της.
Κάποιοι, λίγοι, όπως για παράδειγμα οι μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ και οι εταιρείες κούριερ, έχουν θησαυρίσει. Αντίθετα η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα και των επιχειρηματιών, βρίσκονται κυριολεκτικά στο χείλος του γκρεμού. Κανείς δεν γνωρίζει ακριβώς τι θα γίνει, αν και όλοι φανταζόμαστε τι μας περιμένει, ειδικά από τον ερχόμενο Σεπτέμβρη. Γι’ αυτό φέτος χρειαζόμαστε ένα θαύμα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Γι’ αυτό προσδοκούμε ανάσταση… ζωντανών. Είμαστε ευτυχώς ακόμα ζωντανοί, αν και χτυπημένοι άγρια από την πανδημία και κυρίως από την διαχειριστική ανικανότητα των «ακαταδίωκτων».
Ευτυχώς ο Χριστός θα αναστηθεί και πάλι, κομίζοντας πρώτος το μήνυμα της ελπίδας στους ανθρώπους, αλλά εμείς δεν διανοούμαστε να νικήσουμε τον θάνατο. Το μόνο για το οποίο προσευχόμαστε είναι να προστατευθεί η ζωή, τόσο εκείνων οι οποίοι κινδυνεύουν άμεσα από τον ιό, όσο και εκείνων οι οποίοι κινδυνεύουν άμεσα να πεθάνουν από την πείνα. Άλλωστε ο Λάζαρος, ο αγαπημένος φίλος του Ιησού, δεν ήταν μάλλον και πολύ ευτυχής στο διάστημα που μεσολάβησε από την ανάστασή του. Ο άνθρωπος είναι προορισμένος να δημιουργεί και να ευημερεί στη γη, στο σήμερα. Με τα λόγια του Χριστού, «το βασίλειο των Ουρανών είναι εδώ, τώρα.
