Στην χριστιανική παράδοση, το ρητό «ἄγνωσται αἱ βουλαί τοῦ Κυρίου», χρησιμοποιείται προκειμένου να καταδείξει ότι παρά τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες, ο θεός θα φροντίσει τελικά μακροπρόθεσμα για την αίσια τροπή των πραγμάτων. Παρότι η φράση δεν εντοπίζεται σε κάποιο πατερικό κείμενο ή ψαλμό, είναι ευρέως διαδεδομένη και δείχνει να έχει ιδιαίτερη απήχηση στους πιστούς. Εξάλλου η φιλοσοφία της συμβαδίζει πλήρως με τις χριστιανικές διδαχές, σύμφωνα με τις οποίες ο Θεός προνοεί και έχει σχέδιο για την ανθρωπότητα, όπως και την βούληση, και την δύναμη να το φέρει σε πέρας. Και είτε πιστεύει κανείς, είτε όχι, οφείλει να αναγνωρίσει ότι η επίκληση στο μεταφυσικό, ήτοι η πίστη σε μία θρησκεία, αν μη τι άλλο, ενισχύει τα ψυχικά αποθέματα του ανθρώπου.
Δυστυχώς στην πολιτική τα πράγματα είναι πολύ πιο αδυσώπητα. Γι’ αυτό και εδώ, το μότο που θριαμβεύει είναι «η τέχνη του εφικτού».Και πράγματι, αν μιλάμε για πολιτική και όχι για κατ’ επίφαση πολιτική ή για επικοινωνιακή διαχείριση, τότε εννοούμε την τέχνη του εφικτού ή του πραγματικού.Αντίστοιχα, δικαιολογείται απόλυτα ο όρος «τέχνη», καθώς απαιτεί μεγάλες ικανότητες η διακυβέρνηση μίας πολιτείας και κυρίως η διαρκής υπεράσπιση και προαγωγή του δημόσιου συμφέροντος.Για την ακρίβεια η πολιτική, στην υπέρτατη μορφή άσκησής της επιτυγχάνει αυτό το οποίο εξ’ ορισμού δεν μπορεί: Να κάνει το ανέφικτο, εφικτό. Χωρίς να αρνείται την πραγματικότητα, δημιουργεί τους απαραίτητους εκείνους όρους για να την διαμορφώσει.
Ψιλά γράμματα όλα αυτά, άπαξ και προσγειωθούμε ανώμαλα από την πολιτική θεωρία στην κοινή ελληνική πολιτική πρακτική, όπου κυριαρχεί η ανοργανωσιά και κυρίως αυτό που εννοεί ο λαός όταν λέει «βλέποντας και κάνοντας». Αυτό είναι το δόγμα διακυβέρνησης της χώρας τους τελευταίους μήνες και συνοψίζει άριστα την ποιότητα κάθε απόφασης που λαμβάνεται, σε σχέση με την δημόσια υγεία, την οικονομία, την εξωτερική πολιτική κ.α. Δεν χρειάζεται να καταφύγουμε σε συγκεκριμένα παραδείγματα γιατί όλοι ή έστω οι περισσότεροι κατανοούμε τι συμβαίνει ή καλύτερα τι δεν συμβαίνει εδώ και καιρό. Αντ’ αυτού, ας προσδιορίσουμε εν τάχει, πού βρισκόμαστε.
Η χώρα και κατ’ επέκταση η κυβέρνηση αυτή τη στιγμή βρίσκεται αντιμέτωπη με τρεις παράλληλες κρίσεις: Η πρώτη είναι η υγειονομική. Το δεύτερο κύμα της πανδημίας εξακολουθεί να μεγαλώνει και όσα μέτρα κι αν παρθούν –ιδιαίτερα αν είναι άστοχα– δεν πρόκειται να γυρίσουν τον χρόνο πίσω. Αν δηλαδή αύριο το σύστημα υγείας εκραγεί, ποιοι θα φταίνε; Μήπως οι νέοι; Η δεύτερη είναι η οικονομική. Όπως ήταν αναμενόμενο, ο τουρισμός δεν δούλεψε και η οικονομία βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση διότι δεν είναι μόνο τα φανερά ή κρυφά χαμένα δις της τουριστικής δραστηριότητας, αλλά το σύνολο της οικονομικής δραστηριότητας, το οποίο επηρεάζεται από την κατάρρευση του τουρισμού. Σε λίγους μήνες το μισό εργατικό δυναμικό θα είναι άνεργο και η επόμενη βόμβα που είναι εξαιρετικά επικίνδυνο να εκραγεί, είναι του ΟΑΕΔ. Η τρίτη είναι η κρίση στα ελληνοτουρκικά, όπου αρκεί να επισημανθεί ότι για πρώτη φορά από την εισβολή στην Κύπρο, η Ελλάδα αντιμετωπίζει μία ποιοτικά αναβαθμισμένη πολεμική αντιπαράθεσημε εξαιρετικά απρόβλεπτες συνέπειες.
Κάπως έτσι υποδεχόμαστε αύριο τον μήνα Σεπτέμβριο˙ έναν μήνατου οποίου την έλευση ξορκίζαμε όλο το καλοκαίρι, καθώς αναπόφευκτα θα αρχίζουν να φανερώνονται με σφοδρότητα οι συνέπειες της πολυδιάστατης κρίσης. Επιπλέον, κανείς δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει που θα μας οδηγήσει αυτή η κατάσταση. Είναι άγνωσται αι βουλαί του Σεπτεμβρίου και δυστυχώς είναι δύσκολο να πειστεί κανείς ότι ο ουρανός θα είναι πιο γαλανός μετά την καταιγίδα, εφόσον δεν υπάρχει προετοιμασία και δεν υπάρχει πρόνοια –ανθρώπινη, όχι θεϊκή– για τίποτε.
Ο εκδότης
