του Νικόλαου Χαραλαμπάκη – Χημικού
Των Φώτων 6 Ιανουαρίου του 2021 ήταν μια μέρα ηλιόλουστη και είπα να απολαύσω μια βόλτα στην εξοχή. Καβάλησα το ποδήλατο και από το Κατσικάρι πήρα το δρόμο που καταλήγει στη Σαρακίνα Νο 8. Εκατέρωθεν του δρόμου δύσκολα βρίσκεις σπιθαμή χωρίς σκουπίδι. Τα κανάλια κατά μήκος του δρόμου τίγκα κι αυτά στο σκουπίδι. Έξω από κάποια σπίτια, μικροί σωροί σκουπιδιών πάνω σε αποκαΐδια περιμένουν τη σειρά τους να καούν κι αυτοί. Οι εκσκαφείς που σκάβουν για να ξεβουλώσουν τα κανάλια «έπλασαν» στις όχθες των καναλιών, ένα συνονθύλευμα από σκουπίδια, χώμα, καλάμια και χορτάρια. Παλιά οι μεταφυσικές αντιλήψεις που κυριαρχούσαν ήταν ανιμιστικές. Ο ανιμισμός θεωρεί πως πίσω από κάθε βράχο, κάθε καλαμιά κρύβεται και ένα πνεύμα. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στον Πύργο. Πίσω από κάθε καλαμιά, κάθε βράχο, κρύβεται και ένα σκουπίδι.
Στην τελική ευθεία για Σαρακίνα ένα μωσαϊκό από οσμηρές σβουνιές. Στη Σαρακίνα συνάντησα τη Διαμάντω. Ανταλλάξαμε ευχές. Ήταν χολωμένη. Μου περιέγραψε πως λίγο πριν, ένα αυτοκίνητο σταμάτησε στην άκρη του δρόμου, άνοιξε η πόρτα του συνοδηγού και δυο σκουπιδοσακούλες εκτινάχθηκαν προς τα χωράφια. Η Διαμάντω που περνούσε από κει έκανε παρατήρηση στην σκουπιδοβόλο:
-Δεν το πιστεύω αυτό που βλέπω. Μα καλά, δέκα μέτρα παρακάτω είναι οι κάδοι!
– Δεν έχεις δουλειά να κάνεις κυρά μου;
-Αυτή είναι η δουλειά μου. Να προστατεύω εγώ εσένα κι εσύ εμένα.
Απέναντι στο «εγώ» απάντησε με το «εμείς» η καλή αυτή γυναίκα. Όσο για τη δίποδη γουρούνα, έβαλε μπρος και συνέχισε την πορεία της. Χαιρέτισα κι εγώ τη Διαμάντω και κατευθύνθηκα προς την παραλία. Στο χώρο που σταθμεύουν τα οχήματά τους οι λουόμενοι, έχει σχηματιστεί ένα μωσαϊκό πατημένων σκουπιδιών. Κυρίαρχη ψηφίδα οι χρησιμοποιημένες καπότες πλαισιωμένες από συσκευασίες αναψυκτικών, πλαστικά δοχεία και κύπελλα καφέ. Στην παραλία μια από τα ίδια. Πλαστικές φιάλες νερού και αναψυκτικών, μπιτόνια φυτοφαρμάκων και λαδιών . Πιο πολλά είναι τα σκουπίδια από τα κοχύλια. Προφανώς οι βροχές γεμίζουν τα κανάλια-σκουπιδότοπους και παρασέρνουν προς τη θάλασσα ένα μεγάλο μέρος από το περιεχόμενό τους. Με τη σειρά τους τα κύματα ξεβράζουν πολλά από αυτά στην ακτή. Όπως λέμε, οι μαλακίες επιστρέφονται. Συνέχισα προς Λέτρινα και στον αριθμό 4 έστριψα για την λίμνη, για να βγω στο δρόμο της Τασίας της βυζούς, όπως τον λένε οι ντόπιοι. Οι βροχές είχαν φουσκώσει ένα μέρος της λίμνης που με τη σειρά της ανέσυρε τα ελαφρύτερα σκουπίδια. Τα ρεύματα τα είχαν αποθέσει στις όχθες της. Στην πρώτη στροφή ο μεγαλύτερος σκουπιδότοπος που συνάντησα στη βόλτα μου. Μάλιστα υπήρχαν μεγάλοι σωροί καμένων σκουπιδιών …
Αυτοί που ξεφορτώνουν και καίνε εκεί τα σκουπίδια, αγνοούν τρία πράγματα:
Πρώτον, την Αρχή Διατήρησης της Ύλης. Θεωρούν ότι καίγοντας κάτι, εξαφανίζοντάς το από τα μάτια τους , ότι το εξαφανίσανε και στην πραγματικότητα. Είναι όμως γνωστό από τα αρχαία χρόνια, πως τίποτα εκ του μη όντως γίνεται και τίποτα δεν εξαφανίζεται. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που μαθαίνεις στη σχολική χημεία. Η ρύπανση δηλαδή δεν εξαφανίστηκε. Μετατράπηκε απλά σε μια νέα, αέρια ρύπανση. Και λόγω του βαρυτικού πεδίου της Γης πάντα εδώ θα μένει. Ό,τι πετάμε γυρίζει σε μας. Κοινώς, χέζουμε εκεί που τρώμε! Εδώ έχουμε ένα χαρακτηριστικό γεγονός που αναδεικνύει τη σπουδαιότητα της Παιδείας. Δυστυχώς όμως για μας τους δασκάλους μέσης εκπαίδευσης, το τραγικό της υπόθεσης είναι πως δύσκολα μπορούμε να αλλάξουμε τους νέους ανθρώπους στην ηλικία που τους «παραλαμβάνουμε». Περισσότερα μπορούν να αλλάξουν οι δάσκαλοι της πρωτοβάθμιας. Ο βασικότερος όμως εκπαιδευτικός παράγοντας της κοινωνίας είναι η οικογένεια. Κι όταν το μικρό παιδί βλέπει το πρότυπό του, δηλαδή τον γονιό του, να ρουφάει την τελευταία ρουφηξιά του καφέ του και να πετάει το κυπελλάκι απ’ το παράθυρο του αυτοκινήτου, ή βλέπει τον πατέρα του πάνω στα λιόκλαδα, να στοιβάζει και ένα σωρό πλαστικά σκουπίδια και να τα καίει, τότε το πιο πιθανό είναι να κάνει στο μέλλον κι αυτό τα ίδια.
Το δεύτερο πράγμα που αγνοούν, είναι πως είναι εγκληματίες. Διότι αυτή η νέα αέρια ρύπανση περιέχει διοξίνες , ουσίες άκρως τοξικές και καρκινογόνες που διασπείρονται στην ευρύτερη περιοχή και όλο τον Πύργο. Ουσίες που θα πάνε στα ίδια τους τα πνευμόνια και στα πνευμόνια των παιδιών τους.
Το τρίτο που αγνοούν είναι πως είναι ηλίθιοι. Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό των ηλιθίων. Κανείς τους δεν πιστεύει πως είναι ηλίθιος. Αντιθέτως είτε ενδόμυχα είτε φανερά καμώνονται για έξυπνοι. Και είναι ηλίθιοι γιατί μόνο ένας ηλίθιος (που περνιέται για έξυπνος) θα φερόταν τόσο αυτοκαταστροφικά και συνάμα τόσο εγωιστικά . Να πετάει τα σκουπίδια του όπου του γουστάρει. Να υποτιμά τόσο πολύ τη Φύση, τον Θεό,την Πατρίδα του, τον Συνάνθρωπό του. Δεν είναι καν άνθρωποι με την Αριστοτελική έννοια, δηλαδή του πολιτικού όντος. Είναι άγρια θηρία που θα πρέπει να εξοστρακιστούν από την κοινωνία και να επιστρέψουν στις σπηλιές τους, μακριά από τους ανθρώπους.
Βλέποντας αυτό το χάος αναρωτιέμαι αν μπορεί να σωθεί αυτός ο τόπος. Ίσως ένας άλλος Ηρακλής μόνο, να μπορεί να τα καταφέρει, όπως εκείνος παλιά που καθάρισε την κόπρο του Αυγέα. (Αλήθεια, μήπως τελικά δεν είναι σύμπτωση πως ο μύθος που αναφέρεται στο άκρον άωτο της βρώμας, εκτυλίσσεται στην Ηλεία;)
