Είναι κατανοητό. Ο γάμος είναι μία σπουδαία υπόθεση που απαιτεί χρόνο, κόπο και φυσικά χρήμα. Πόσο μάλλον όταν αυτός ο γάμος πρέπει να επαναλαμβάνεται κάθε τέσσερα ή πέντε χρόνια. Είναι ένας γάμος ιδιαίτερος, στον οποίο η πολύφερνη νύφη είναι πάντα η ίδια και οι γαμπροί ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος θα την κατακτήσει. Νύφη είναι η εξουσία και γαμπροί οι πολιτικοί μας, που ανά τακτά χρονικά διαστήματα διεκδικούν θώκους ή τους υπερασπίζονται από έτερους διεκδικητές.
Έχουμε ήδη μπει και μάλλον πρόωρα σε μία φάση όπου οι επίδοξοι γαμπροί στολίζονται, παρότι ο γάμος τους αργεί, και αυτό δηλαδή αν τελικά γίνει. Στην κεντρική πολιτική σκηνή τα πράγματα για τους βασικούς διεκδικητές είναι ξεκάθαρα. Παρά την φυσιολογική δυσαρέσκεια που προκαλεί στο εκλογικό σώμα κάθε κυβέρνηση και την αναμενόμενη κόπωση, ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να διατηρεί ακόμη λαϊκά ερείσματα.
Το τέλος της προσαρμογής και η σταθερή πρόοδος των οικονομικών μεγεθών έχουν δημιουργήσει μια νέα δυναμική στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Εξάλλου, το σίριαλ της μη περικοπής των συντάξεων που φαίνεται πως θα έχει αίσιο τέλος, σε συνδυασμό με την επανεμφάνιση μέτρων τα οποία είχαν ακουστεί (μόνο) στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, αποδεικνύουν και πρακτικά ότι έχουμε ήδη εισέλθει σε περίοδο οιονεί προεκλογική. Στην αντίπερα όχθη, η ρητορική της Δεξιάς του «Κυρίου» αποτελεί τη νεότερη εξέλιξη σε ό,τι αφορά την μείζονα αντιπολίτευση, η οποία συνεχίζει με συνέπεια την ίδια καταγγελτική ρητορική: Η κυβέρνηση βλάπτει σοβαρά την πατρίδα, την ορθοδοξία και την οικογένεια.
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο θα μπορούσαμε να εντάξουμε και τις πρόσφατες εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα σε τοπικό επίπεδο, με κυριότερη εκείνη των καταγγελιών και των αλληλοκατηγοριών που εκτοξεύονται εκατέρωθεν από πρωταγωνιστές της δημόσιας ζωής του μικρού μας χωριού. Αναμενόμενα όλα αυτά και ανθρώπινη η επιθυμία της κατάκτησης του αντικειμένου του πόθου τους αν και συχνά αγγίζουν τα όρια του φαιδρού. Εξού και όλες αυτές οι πρόβες που βλέπουμε. Σε κάθε περίπτωση όμως θα πρέπει να θυμούνται ότι τούτη η νύφη είναι δύσκολη, και επειδή ο λαός είναι εκείνος ο οποίος αποφασίζει, μπορεί να μην ανέβουν ποτέ τα σκαλιά της εκκλησίας ή εν προκειμένω, του Δήμου, της Περιφέρειας, της Βουλής, του Ευρωκοινοβουλίου, κ.ο.κ.
