Κάποιοι λένε πως η Δικαιοσύνη είναι σαν τα φίδια…δαγκώνει μόνο τους ξυπόλυτους

Όσα ακολουθούν, δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση το νηφάλιο σκεπτικό μιας «επαγγελματικής» τοποθέτησης. Είναι μάλλον το πικρό συμπέρασμα χρόνων και χρόνων αναμέτρησης με την πρόκληση της βαθύτερης κατανόησης των ελληνικών και όχι μόνο πραγμάτων.Η αλήθεια είναι πως συχνά μπαίνω στον πειρασμό να απαλλαγώ στιγμιαία από τις υποχρεώσεις της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, αλλά σχεδόν πάντα υπαναχωρώ στο βάρος της στοιχειώδους ευθύνης, που συναισθάνονται ή οφείλουν να συναισθάνονται όσοι αρθρώνουν δημόσιο λόγο.

Όχι όμως σήμερα. Σήμερα είμαι αναγκασμένος να σπάσω αυτόν τον ιερό κανόνα, ακόμη κι αν εκ πρώτης ανάγνωσης ίσως δεν αποκαλύπτεται η παράβαση. Εξάλλου είναι τόσο όμορφες οι παραβολές. Μπορείς να μιλήσεις σχεδόν για τα πάντα χρησιμοποιώντας παραβολές. Κι έπειτα είναι τόσο διδακτικές και ταυτόχρονα τόσο συγκαλυμμένες, τόσο «προστατευμένες» από όλους εκείνους που αναζητούν μονάχα τα εύκολα νοήματα. Όχι σαν τους προστατευόμενους μάρτυρες που κανένας νόμος, καμία αρχή, κανένας θεσμός, και κανένα δίκαιο, δεν μοιάζει ικανό να τους προστατεύσει.

Από την άλλη είναι μια θαυμάσια ευκαιρία για εκείνους που ενοχλήθηκαν (;) από τη ρήση  περί αρμών εξουσίας, να ανακαλύψουν ποιες άλλες λέξεις προέρχονται, όπως η λέξη αρμός, από το αρχαίο ρήμα αραρίσκω = συνδέω, ταιριάζω. Ιδού λοιπόν μερικές: αρετή, άριστος, άρμα, αριθμός, άρθρον… Τώρα, με πόσες από αυτές ταιριάζουμε οι σημερινοί και ποιες ακριβώς έχουν γίνει κτήμα μας αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.

Κανέναν δεν συμφέρουν τέτοιες ερωτήσεις -γι’ αυτό και κανένας δεν απαντά. Σε τέτοιες περιπτώσεις, ως είθισται στη χώρα, ο καθείς σχολιάζει ανώδυνα, λέει το μακρύ του και το κοντό του, ακόμη και αν δεν έχει καταλάβει περί τίνος πρόκειται.

Το σούσουρο ίσως ξεσηκώθηκε γιατί ανάμεσα στις λέξεις  διαφαίνεται η ευθύνη όλων για την κατάντια τους, για το πώς δηλαδή άπαντες εξουσιάζουν· με λίγα λόγια ξεγυμνώνονται και βλέπουμε κι εμείς οι απλοί πολίτες ότι ο αυταρχισμός είναι κολλημένος στο δέρμα τους

Βλέπετε, σε αυτή τη ζωή υπάρχουν οι λύκοι, και υπάρχουν και οι αμνοί. Οι αμνοί, παρότι αμφισβητούν ποικιλοτρόπως και ενίοτε ουσιαστικά το σύστημα, σέβονται τους κανόνες και σχεδόν ποτέ δεν τους παραβιάζουν. Οι λύκοι ωστόσο, οι οποίοι υποτίθεται ότι αποτελούν τους κατεξοχήν εκφραστές και υποστηρικτές του statusquo, κάνουν τα πάντα για να το παραβιάσουν. «Το δίκαιο του ισχυρού». Μόνο σε αυτό πιστεύουν δαύτοι ή τουλάχιστον οι περισσότεροι από δαύτους.Κι αν τους αφήσεις ανεξέλεγκτους, μάλλον δεν θα σε ενοχλήσουν. Αλλά έτσι και διανοηθείς να τους αμφισβητήσεις ανοιχτά ή να τους εκθέσεις, θα σε δαγκώσουν, δίχως δεύτερη σκέψη. Σκεφτείτε τώρα τι συμβαίνει όταν τα πρόβατα βρεθούν ευθαρσώς απέναντι σε λύκους. Σφαγή γίνεται. Και πέρα από το πεδίο της πολιτικής, σκεφτείτε τι βιώνουμε στην καθημερινότητά μας όλοι εμείς, όποτε βρισκόμαστε αντιμέτωποι με λύκους.

Το συμπέρασμα είναι απλό κι αμείλικτο: Οι αμνοί θα πρέπει να γίνουν κι αυτοί λίγο λύκοι. Θα πρέπει κι αυτοί να δαγκώσουν. Μόνο τότε θα έχουν ελπίδα επιβίωσης. Μόνο τότε θα έχουν όλοι οι αμνοί την πολύτιμη ευκαιρία να προστατεύσουν τον τρόπο ζωής και την χώρα τους. Αυτό επιτάσσει το δημόσιο συμφέρον. Όσο ταχύτερα το αντιληφθούν, τόσο το καλύτερο για όλους… τους αμνούς.